Γαλλόφωνο 2021: "Thalasso" - Κριτική
Σύνοψη: Πέντε χρόνια έχουν περάσει από την “Απαγωγή του Μισέλ Ουελμπέκ” και ο προβοκάτορας της γαλλικής λογοτεχνίας συναντά το enfant terrible του γαλλικού σινεμά, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, στα θεραπευτικά λουτρά του Καμπούργκ. Προσπαθούν μαζί να επιβιώσουν στο πρόγραμμα υγείας που σκοπεύει να τους επιβάλλει το θεραπευτικό κέντρο. Ενώ ο Μισέλ βρίσκεται πάντοτε σε επαφή με τους πρώην απαγωγείς του, μια σειρά απρόοπτων γεγονότων θα έρθει να διαταράξει το πρόγραμμα τους…
ΣΧΕΤΙΚΑ24ο FFF: Με τον "Πανικό" μας συστήθηκε η Ζιστίν Τριέ
Σκηνοθεσία: Γκιγιόμ Νικλού. Πρωταγωνιστούν: Μισέλ Ουελμπέκ, Ζεράρ Ντεπαρντιέ.
Γνώμη: Είτε τον αγαπάς είτε τον μισείς, ο Μισέλ Ουελμπέκ είναι μια πραγματική περίπτωση συγγραφέα! Ο 65χρονος Γάλλος συγγραφέας, που έχει γίνει γνωστός για την απαισιόδοξη, σχεδόν μισανθρωπική θεώρησή του για τον σύγχρονο τρόπο ζωής και τον ρόλο του άντρα στην καπιταλιστική κοινωνία του 20ου και 21ου αιώνα, είναι μία από τις πιο αναγνωρίσιμες και προκλητικές φωνές στην Ευρώπη, με κάθε του νέο έργο να αποτελεί εκδοτικό γεγονός, σε εποχές μάλιστα που ο όρος “εκδοτικό γεγονός” δεν έχει την παλαιά του αίγλη.
Μανιώδης καπνιστής και “λίγο αλκοολικός”, όπως χαρακτηρίζει ο ίδιος τον εαυτό του στο “Thalasso”, με ένα βλέμμα μόνιμης παραίτησης και μια εμφάνιση που παραπέμπει σε άνθρωπο που έχει περάσει μεγάλα ζόρια, ο Ουελμπέκ έπαιξε για πρώτη φορά τον εαυτό του στο σινεμά το 2014 στην “Απαγωγή του Μισέλ Ουελμπέκ”, την ταινία του Γκιγιόμ Νικλού που εξιστορεί ακριβώς αυτό που δηλώνει ο τίτλος της: τη σπαρταριστή απαγωγή του συγγραφέα από μια ομάδα μικροκακοποιών.
Πέντε χρόνια μετά, ο Νικλού δεν επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, αλλά οι χαρακτήρες της πρώτης ταινίας είναι παρόντες και στο “Thalasso”, καθώς η κινηματογραφική εκδοχή του Ουελμπέκ έχει κρατήσει άριστες σχέσεις με τους απαγωγείς του. Τώρα, ο Νικλού θέλει να υποβάλει τον Ουελμπέκ σε ένα “βασανιστήριο” που θα κάνει την απαγωγή του να μοιάζει υπέροχη ανάμνηση: θα πρέπει να υποβληθεί σε μια σειρά θεραπειών σε ένα κέντρο θαλασσοθεραπείας. Κρασί και τσιγάρο δεν έχουν θέση σε αυτό τον παράδεισο ευεξίας, έτσι ο Ουελμπέκ κυκλοφορεί απελπισμένος μέχρι που πέφτει πάνω στον Ζεράρ Ντεπαρντιέ, ο οποίος βρίσκεται στο κέντρο για τον ίδιο λόγο, έχει φροντίσει όμως να έχει τις απαραίτητες “προμήθειες” στο δωμάτιό του.
Το αταίριαστο αυτό δίδυμο, ο σχεδόν σκελετωμένος Ουελμπέκ και ο υπέρβαρος Ντεπαρντιέ, σαν μια ηλικιωμένη εκδοχή του Χοντρού και Λιγνού που πάνε να ανακτήσουν λίγη από τη χαμένη νιότη τους, προσφέρει κάποιες απολαυστικές σεκάνς, και η σχεδόν ντοκιμαντερίστικη σκηνοθεσία του Νικλού, κάνει τις θεραπείες να μοιάζουν με ένα ιδιότυπο είδους σύγχρονων βασανιστηρίων για προνομιούχους.
Το να παρακολουθείς τον Ουελμπέκ να περιφέρεται με μπουρνούζι και τσιγάρο σε ένα περιβάλλον το οποίο θα πέρναγε από κόσκινο σε οποιοδήποτε βιβλίο του είναι αναμφισβήτητα ενδιαφέρον, κυρίως για όσους τον γνωρίζουν ήδη. Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ εμφανίζεται ίσως λιγότερο ιδιότροπος, απ’ όσο τον περιμένει κανείς με βάση τις φήμες γύρω από την προσωπικότητά του, όμως οι πρόσφατες κατηγορίες εις βάρος του για βιασμό και σεξουαλική επίθεση καθιστούν λίγο άβολη τη θέασή του ημίγυμνο, να απολαμβάνει τη φροντίδα νεαρών γυναικών.
Κι αν ο Νικλού είχε αποφασίσει να δώσει όλο το βάρος της ταινίας σε αυτή τη συνάντηση και να μην προσθέσει κι ένα αχρείαστο side story που αφορά την ομάδα των απαγωγέων της προηγούμενης ταινίας (κάτι που σίγουρα θα αποσυντονίσει όποιον θεατή δεν γνωρίζει την ύπαρξή της) τότε το “Thalasso” θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί καλύτερα τη δυναμική ανάμεσα στους δυο αυτούς εκκεντρικούς άντρες και να κάνει ένα αιχμηρότερο σχόλιο για το αντρικό γήρας, τη βιομηχανία της ευεξίας και τις ανασφάλειες που δεν μπορούν να γιατρευτούν με λάσπες από φύκια ή κρυοθεραπείες.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων