22ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου: "La fracture" - Κριτική

Σύνοψη: Η Raf και η Julie, ζευγάρι στα πρόθυρα του χωρισμού, φτάνουν στα επείγοντα ενός ασφυκτικά γεμάτου νοσοκομείου, το βράδυ μιας διαδήλωσης των Κίτρινων Γιλέκων στο Παρίσι.

ΣΧΕΤΙΚΑ24ο FFF: Με τον "Πανικό" μας συστήθηκε η Ζιστίν Τριέ

Η συνάντησή τους με τον Yann, έναν θυμωμένο και τραυματισμένο διαδηλωτή, θα καταρρίψει τις βεβαιότητες και τις προκαταλήψεις όλων. Έξω ανεβαίνει η ένταση. Το νοσοκομείο υπό πίεση, αναγκάζεται να κλείσει τις πόρτες του. Το προσωπικό είναι καταβεβλημένο. Η νύχτα αναμένεται δύσκολη...

Άποψη: Η ταινία της Catherine Corsini που διαγωνίστηκε στις περσινές Κάννες για Χρυσό Φοίνικα και τελικά έφυγε με τον Queer Palm, είναι μια σπαρταριστή, σχεδόν μπουφονική κωμωδία ανά στιγμές και ανά άλλες στιγμές ένα πολιτικοποιημένο κοινωνικό δράμα που μπορεί η σύνδεσή τους να είναι αρκετά ασταθής, αλλά δεν παύει να είναι μια ταινία που βλέπεται ευχάριστα, αβίαστα, χωρίς να θέλεις να τελειώσει.

Δύο κεντρικοί χαρακτήρες, η ομοφυλόφιλη Raf που έχει τραυματιστεί στο χέρι και πηγαίνει στα επείγοντα και ο διαδηλωτής Yann που έχει χτυπήσει το πόδι του. Μαζί τους είναι η σύντροφός της, η Julie, που θέλει να χωρίσουν αλλά παράλληλα θέλει να την στηρίξει στην δύσκολη στιγμή της. Και φυσικά η τρομερή νοσοκόμα, που λόγω ελλείψεων προσωπικού-και όχι μόνο- στο νοσοκομείο, τρέχει και δεν φτάνει από ασθενή σε ασθενή. Μια σύνθεση που θυμίζει αρκετά και την ελληνική πραγματικότητα και έτσι ο Έλληνας θεατής σίγουρα θα νιώσει μια οικειότητα με όλα όσα συμβαίνουν.

Φόντο σε όλα αυτά είναι η διαδήλωση των Κίτρινων Γιλέκων, μια γενικευμένη δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση Μακρόν, που δεν κρύβεται, τον κατονομάζουν κανονικά και τον δείχνουν σε δηλώσεις του στην τηλεόραση και τα προβλήματα του υγειονομικού συστήματος της Γαλλίας, που, από ό,τι βλέπουμε στην ταινία, είναι υπό κατάρρευση.

Παρότι η ταινία ακολουθεί μια ξεκάθαρα «αντιμακρονική» λογική, δεν εγκλωβίζεται σε ένα «προπαγανδιστικό» σινεμά, τύπου Ken Loach, που μένει μόνο στις ιδέες του και δεν κοιτάζει τριγύρω. Ασκεί κριτική προς την ακροδεξιά της Λε Πεν, προς την γενικότερη κοινωνική κατάσταση της χώρας, και εν τέλει εστιάζει σε μια από τις τρεις βασικές αρχές της γαλλικής δημοκρατίας, την αδελφοσύνη (fraternite). Οι ήρωες συγκρούονται, επιτίθενται λεκτικά ο ένας στον άλλον με τα ένα σωρό προβλήματά τους, αλλά ταυτόχρονα συμπάσχουν, αισθάνονται ο ένας τον άλλον.

Και σε όλο αυτό πού χωράει η κωμωδία; Η αλήθεια είναι πως ήταν μια έκπληξη καθώς πολλοί θα περίμεναν να το χειριστεί η σκηνοθέτρια με ένα πιο βαρύ τρόπο. Οι χαρακτήρες όμως είναι υπερβολικοί, βγαλμένοι από φαρσοκωμωδία και όλα όσα γίνονται στο νοσοκομείο το καθιστούν μια σουρεάλ κοινωνική σάτιρα.

Στην φαρέτρα της είχε βέβαια και την εξαιρετική Valeria Bruni Tedeschi, την Marina Fois ως σύντροφό της και τον Pio Marmai που παρά την ένταση και την υπερβολή των χαρακτήρων, κατάφεραν να τους προσγειώσουν αλλά και να τους κάνουν αληθινούς, όχι απλώς κωμικά κατασκευάσματα.

H ταινία θα προβληθεί στις ελληνικές αίθουσες από την Weird Wave

Όλες τις κριτικές του MOVE IT από το 22ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου θα τις βρείτε εδώ.