Zoe

Σύνοψη: Σε έναν μελλοντικό κόσμο, ο Cole δουλεύει σε μία μεγάλη εταιρεία κατασκευής ρομπότ, συνθετικών ατόμων όπως τους ονομάζουν. Η Zoe εργάζεται εκεί ως επιβλέπουσα. Θα αρχίσει να αναπτύσσει συναισθήματα  για τον Cole, μόνο που από έναν αλγόριθμο που έχουν δημιουργήσει βάσει του οποίου προκύπτει με ποιον έχεις συμβατότητα ως ζευγάρι, προκύπτει ότι έχουν 0% συμβατότητα. Τότε όλα θα αλλάξουν.

Άποψη: Έπειτα από τα «Equals» και «Newness», ο Drake Doremus επιστρέφει για τρίτη φορά με ένα sci-fi ρομάντζο και βλέποντάς το απλώς ελπίζουμε να αλλάξει θεματική στην επόμενη, προς το παρόν άτιτλη, ταινία του. Η ιδέα ενός φουτουριστικού κόσμου, όπου η τεχνολογία κατέχει ηγετικό ρόλο στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων επηρεάζοντας την ανθρώπινη αλληλεπίδραση έχει πλέον καταντήσει ένα θέμα αρκετά  μπανάλ. Από την προσελήνωση και μετά δεκάδες σκηνοθέτες κοίταξαν ψηλά και οραματίστηκαν έναν φανταστικό, συνήθως δυστοπικό κόσμο, στον οποίον οι μηχανές ηγούνται, οι άνθρωποι υποτάσσονται και τα συναισθήματα εξαφανίζονται, αντανακλώντας όχι τόσο πολύ τον κόσμο του μέλλοντος, αλλά περισσότερο την τεχνοφοβία του παρόντος.

Ο Doremus παίρνει μια ιστορία σε σενάριο του Richard Greenberg, που άνετα θα μπορούσε να είναι επεισόδιο του «Black Mirror» -και μάλιστα από τα μέτρια- και την μεταφέρει κινηματογραφία σαν μία άρρυθμη και ανέμπνευστη υποπλοκή από «Blade Runner». Παίρνοντας την θεμελιώδη αρχή του «Blade Runner» και γενικότερα του σύμπαντος του Philip K. Dick, σε βιβλίο του οποίου βασίστηκε και η ταινία του Ridley Scott, ότι δηλαδή υπάρχει ένας κόσμος όπου άνθρωποι και ρεπλίκες συνυπάρχουν με δυσδιάκριτα όρια μεταξύ τους, η «Ζωή» ποτέ δεν καταφέρνει να γίνει κάτι περισσότερο από αυτό.

Άλλωστε, πολύ νωρίς στην ταινία, πριν καν τελειώσει το πρώτο μισάωρο, έχουμε μάθει ποιος από τους δύο πρωταγωνιστές, τους οποίους υποδύονται αμήχανα και διεκπεραιωτικά οι Lea Seydoux και Ewan McGregor, είναι τελικά ρομπότ ενώ δεν το γνώριζε, χωρίς στην ουσία να ανατρέπει τίποτα διότι είναι πολύ εύκολο να το καταλάβεις από την πρώτη σκηνή. Επομένως, η ταινία δεν βασίζεται ούτε στην ανατροπή και στο μυστήριο, καθώς όλα λύνονται στην αρχή και έπειτα η ιστορία σέρνεται μέχρι τέλους ως μια τελείως απαθής και αδιάφορη ρομαντική ιστορία, ούτε και σε κάτι πιο φιλοσοφικό και υπαρξιακό, όπως προσπάθησε το νέο «Blade Runner».

Υπάρχει βέβαια η διαφορά ότι ο Doremus δεν διαθέτει την σκηνοθετική μαεστρία του Villeneuve, ούτε την ερευνητική ματιά του. Αυτό φάνηκε στο πώς εγκλωβίστηκε σε ένα love story, που εν τέλει κανέναν δεν ενδιαφέρει και άφησε έναν ευρύτερο σχολιασμό στην άκρη. Ακόμα και κάποιες μικροϊστορίες που στήνει αποτυγχάνουν να πουν το οτιδήποτε, όπως για παράδειγμα το πορνείο στο οποίο ρεπλίκες εξυπηρετούν ανθρώπους. Αυτό θα μπορούσε να αναδειχθεί σε μείζονος ενδιαφέροντος πλοκή με ποικίλους σχολιασμούς, δεδομένου ότι επέλεξε και μια διάσημη τραγουδίστρια, την Christina Aguilera, να υποδυθεί μία από τις αναλώσιμες πόρνες. Και  τον ρόλο της Aguilera τον ξεπετάει, με αποτέλεσμα να μην είναι ρόλος αλλά εμφάνιση cameo και την όλη ιστορία με το πορνείο την αφήνει στην τύχη της, όπως κάνει και με τους ήρωες που από ένα σημείο και μετά είναι παντελώς ανεκμετάλλευτοι.