Ενώ κάνουν διακοπές σε μια απομονωμένη καλύβα, ένα νεαρό κορίτσι και οι γονείς του, αιχμαλωτίζονται από τέσσερις οπλισμένους αγνώστους, που απαιτούν από την οικογένεια να κάνει μια αδιανόητη επιλογή για να αποτρέψει την Αποκάλυψη.
Η οικογένεια, έχοντας περιορισμένη πρόσβαση στον έξω κόσμο, πρέπει να αποφασίσει τι θα πιστέψει προτού χαθούν όλα.
Η ταινία επικεντρώνεται σε ένα ζευγάρι, τον Έρικ (Τζόναθαν Γκροφ) και τον Άντριου (Μπεν Άλντριτζ) και την υιοθετημένη κόρη τους, Γουέν (Κίρστεν Κούι), που κάνουν διακοπές σε μια απομονωμένη καλύβα στο δάσος, όταν το σπίτι τους περικυκλώνεται από τέσσερις οπλισμένους αγνώστους: τον Λέοναρντ (Ντέιβ Μπατίστα), την Σαμπρίνα (Νίκι Αμούκα-Μπερντ), την Είντριεν (Άμπι Κουίν) και τον Ρέντμοντ (Ρούπερτ Γκριντ). Η οικογένεια αιχμαλωτίζεται από αυτούς τους τέσσερις αγνώστους - οι οποίοι δεν γνωρίζονται μεταξύ τους- και οι οποίοι τους ενημερώνουν ότι τους στοιχειώνει και βασανίζει η ίδια προφητεία: θα έρθει το τέλος του κόσμου εκτός αν η οικογένεια σε αυτή την καλύβα διαλέξει ένα μέλος της, να πεθάνει.
Bασισμένο στο μυθιστόρημα του Πολ Τρέμπλεϊ "The cabin at the end of the world", το φιλμ του Νάιτ Σιαμαλάν είναι φυσικά ατμοσφαιρικό και σε κάποοιες στιγμές προσφέρει και ορισμένα σεναριακά ευρήματα που εκτιμάς, αλλά είναι μάλλον φανερό ότι πολύ δύσκολα ο Ινδός δημιουργός θα ξανακάνει κάτι φοβερό πλέον, όσο και αν διανύει μια σχετικά καλή περίοδο δημιουργίας.
Του αρέσει του Σιαμαλάν να ποντάρει στις μεταφυσικές και τις θρησκευτικές παραβολές. Εδώ αναπτύσσει ένα κλειστοφοβικό δράμα που παίζει συνεχώς με την ιδέα της αμφιβολίας: συμβαίνουν όντως όλα αυτά είναι βρίσκονται απλά στην φαντασία των μεν και των δε? Και το στηρίζει όλο αυτό, καθώς ποτέ δεν διευκρινίζει αν υπάρχει μεταφυσική απειλή ή αν απλά κάποιοι σαλεμένοι τύποι με σαδιστικές ορέξεις θέλουν να βλάψουν κάποιους άλλους.
Αυτή η διαρκής ασάφεια θα μπορούσε να αποτελέσει μια βάση για τον Σιαμαλάν να ξεδιπλώσει τον αλληγορικό εφιάλτη που ενδεχομένως να είχε σχεδιάσει, αλλά μάλλον τον πιάνουμε ντεφορμέ στο σεναριακό σκέλος, διότι σκηνοθετικά αποδεικνύεται όπως πάντα επαρκής με ασφυκτικά πλάνα και ευρηματικές γωνίες λήψης. Κλισέ επεξηγήσεις, αδέξιο χιούμορ παράφοξα τοποθετημένο, αχρείαστος διδακτισμός, όλα αυτά δεν σου επιτρέπουν να συνδεθείς με τους χαρακτήρες, ενώ και οι ερμηνείες δεν βοηθούν, παρά το γεγοός πως το κάστινγκ ίσως να έμοιαζε στην θεωρία επιτυχημένο.
Ο Μπαουτίστα που είναι από μόνος του μια ανατροπή, οι μούτες της Αμούκα Μπερντ (με την οποία συνεργάστηκε στο Old), η καθαρότητα στην έκφραση του Γκροφ (Mindhunter), η παρουσία του πρώην ΧαριΠοτερικού Γκριντ (με τον οποίο δούλεψε στο Servant, ξεκάθαρα την καλύτερη δουλειά του Σιαμαλάν την τελευταία δεκαετία μαζί με το The Visit), όλα αυτά αποτελούν συστατικά με ενδιαφέρον, αλλά το μίγμα προκύπτει μάλλον άγευστο, παρά την ένταση του τέλους που τιμωρείται όμως από μια μάλλον απλοϊκή επεξήγηση.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων