Η αρχιτεκτονική του έρωτα
Βλέποντας την συγκεκριμένη ταινία καταλαβαίνεις ότι ο Γκουστάβο Ταρέτο (σκηνοθέτης) έχει τον τρόπο του να σε ελκύσει μέσα σε ένα σύμπαν που σου είναι τόσο γνωστό, φτάνει να είσαι κάτοικος μιας μεγάλης πόλης που βιώνεις την μοναξιά και την παρακμή της δυτικού τρόπου ζωής.
Η μοναχικότητα, η αγοραφοβία, το άγχος της αναζήτησης ερωτικού συντρόφου δίνονται με ένα τρόπο άκρως ρεαλιστικό και ταυτόχρονα ποιητικό/ φιλοσοφικό. Ο σκηνοθέτης ασχολείται με τη ζωή ενός άνδρα και μιας γυναίκας που κινούνται παράλληλα, έχουν παρόμοια συναισθήματα και ανησυχίες, τριγυρνούν στην ίδια γειτονιά και πάνε ψυχαναγκαστικά στην πισίνα, χωρίς να γουστάρουν το πριν και το μετά. Αναζητούν κάτι που θα τα αλλάξει όλα και το μοναδικό που σπάει το σκληρό κέλυφος της μοναχικότητας είναι ο έρωτας.
Το ανθρώπινο μεγαλείο, παρόμοιο με το φυτό που βρίσκει τρόπο να αναπτυχθεί ακόμα και στο ράγισμα ενός τσιμεντένιου τοίχου. Δύσκολο αλλά όχι απίθανο. Έρχονται κοντά όχι γιατί το θέλουν αλλά γιατί η ίδια η πόλη και η αρχιτεκτονική της τους απομακρύνει τόσο που τελικά τους φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο. Με υπέροχη φωτογραφία, εξαιρετικές ερμηνείες, σωστό ρυθμό και σενάριο κέντημα δεν είναι δύσκολο να ταυτιστείς. Μόνο που το γλυκερό φινάλε χαλάει λίγο την συνταγή.
Όχι τόσο που να ακυρώσει την γοητεία της.
Γιάννης Τσάκαλος
ΡΙΒΙΕΡΑ (ΕΞΑΡΧΕΙΑ)
Πεμ.-Τετ.: 21.00/23.00
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων