Φεστιβάλ Ιταλικού Κινηματογράφου: "Assandira" - Κριτική

Σύνοψη: Ένας πατέρας αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι έχει χάσει τον γιό του εξαιτίας της πυρκαγιάς που ξέσπασε το προηγούμενο βράδυ. Του έρχονται πολλές σκέψεις στο μυαλό και τις διηγείται σαν να είμαστε το προσωπικό ημερολόγιο του.

ΣΧΕΤΙΚΑItaly on stage: Κινηματογράφος, τέχνη, γαστρονομία, μόδα

Επίσης θυμάται τις στιγμές που είχε ζήσει με τον γιό του και την νύφη του αλλά και τις διαφωνίες που είχαν για την στροφή των δυο αυτών στον αγροτουρισμό και την εκμετάλλευσή των κατοχών του κατα αυτόν τον τρόπο, στο χωριο του στην Σαρδηνία. 

Άποψη: Στην αρχή της ταινίας, μπορεί κανείς εύκολα να συνειδητοποιήσει ότι πρόκειται να παρακολουθήσει κάτι ψυχολογικά βαρύ. Βλέπεις τον πατέρα να είναι συντετριμμένος και να μιλά ποιητικά για τις σκέψεις του, για την ζωή και τον χαμό του γιού του. Το κλίμα στην συνέχεια ελαφρώνει και ο πατέρας αρχίζει να αφηγείται τις ιστορίες και την σχέση που είχε με τον γιό του.

Στο προσκήνιο βλέπουμε τρία πρόσωπα: τον πατέρα, την νύφη, τον γιό. Ο πατέρας φαίνεται πιο απομακρος και αυστηρος και αρνείται να μετατραπεί η περιουσία του σε ταξιδιωτικό προορισμό. Από την άλλη, ο γιος φαίνεται να ακολουθεί τις οδηγίες της αγαπημένης του, η οποία κινεί κάθε νήμα για να πραγματοποιήσει αυτό το σχέδιο. Παράλληλα είναι ενδιαφέρον που παρακολουθείς την ζωή, τα έθιμα, τις δουλειές του χωριού και την αφοσίωση του πατέρα στην αγροτική παραδοσιακή ζωή.

Τα πράγματα αλλάζουν τελείως όταν φτάνουν οι τουρίστες και το ζευγάρι εκμεταλλεύεται κάθε τρόπο για να προσελκύσει μεγαλύτερο κοινό. Οι ισορροπίες των σχέσεων αλλάζουν σε αυτή την τριγωνική σχέση. Αλλα η ταινία δεν είναι ενδιαφέρουσα μόνο γιατί τονίζει αυτές τις περιπλοκές σχέσεις και την εξέλιξή αυτών, αλλά επειδή γίνονται πολλά που δεν τα περιμένει εύκολα κανείς σε σημείο που να προκαλούν πολλά ερωτηματικά και σε κάνουν να νιώθεις περίεργα.

Είναι επίσης αξιοπρόσεκτο ότι παρακολουθούμε όλη την ιστορία σαν να είμαστε στο μυαλό του πατέρα και έτσι μπορεί κανείς να προβληματιστεί από την αρχή από τις βαθυστόχαστες σκέψεις του και μετά από τις σχέσεις του και την συμπεριφορά του.

O σκηνοθέτης έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια περιπλοκη ψυχολογική ταινία, που αν και είναι δύσκολο να την παρακολουθήσεις αρκετές φορές, σε αφήνει με πολλές σκέψεις στο τέλος.

Αλλά αυτό που ίσως είναι το πιο εντυπωσιακό είναι ότι παρακολουθείς κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που προσδοκούσες βλέποντας τα πρώτα λεπτά της ταινίας, σαν να αλλάζει ο χαρακτήρας της ταινίας απότομα.Αυτό φαίνεται και από τα αρχικά σκούρα χρώματα στις σκηνές που συνδυάζονταν με τα συναισθήματα που πρωταγωνιστή και στην πορεία άλλαξαν τελείως, έγιναν φωτεινά και προσέδωσαν μια άλλη νότα στην ταινία. Τέλος, οι καλές ερμηνείες των ηθοποιών και οι ανατροπές κερδίζουν τον θεατή στην ταινία και ιδιαίτερα αυτή η απότομη αλλαγή στο στυλ της.

Μαρία Πλουμάκη