Mona Lisa and the blood moon

Σύνοψη: Η Mona Lisa Lee δραπετεύει από το ψυχιατρικό ίδρυμα στο οποίο ήταν μέχρι πρότινος έγκλειστη χρησιμοποιώντας τις τηλεπαθητικές της δυνάμεις.

Μ’ έναν αστυνομικό στο κατόπι της, περιπλανιέται μόνη της στη Νέα Ορλεάνη μέχρι που θα βρεθεί στον δρόμο της Bonnie που εργάζεται ως στρίπερ και η οποία θα δεχτεί να τη φιλοξενήσει στο σπίτι της, έχοντας στο μυαλό της και να μην αφήσει ανεκμετάλλευτο το χάρισμα της νεαρής κοπέλας.

Άποψη: Ξεκινάει με ενδιαφέρον το ιδιαίτερο φιλμ της Ana Lily Amirpour (A Girl Walks Home Alone at Night), αλλά κάπου στην πορεία «χάνεται» ανάμεσα στις πολλές ταυτότητες που προσπαθεί να ισορροπήσει εντός του (σκοτεινό παραμύθι για «μεγάλους», ιστορία ενηλικίωσης, φεμινιστική αλληγορία), καθώς και στην τάση του να επαναλαμβάνεται όταν ξεμένει από νέες ιδέες.

Είναι και η αρκετά χαλαρή δομή της πλοκής που δεν συνεισφέρει στο να είναι πιο «σφιχτή» κι έντονη η εμπειρία της θέασης.

Και στο φινάλε αφήνεται μια αίσθηση του ότι πάνω στην ίδια αφετηρία θα μπορούσε να προκύψει κάτι πιο συναρπαστικό, πιο τολμηρό, πιο «ορεξάτο». Ειδικά όσον αφορά τη διάσταση του παραμυθιού, είναι ένα πρίσμα υπό το οποίο γίνονται και πιο κατανοητές αρκετές σεναριακές αφέλειες ως εσκεμμένες (αν και θα ταίριαζαν πιο πολύ σε προϊόν που απευθύνεται πρωτίστως σε μικρότερο ηλικιακό target group), αλλά το πρόβλημα στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι δεν υπάρχει αρκετή από την, έστω ανορθόδοξα, παραμυθένια γοητεία που θα περίμενε κανείς από ένα τέτοιο εγχείρημα για να δώσει συγχωροχάρτι σε αδυναμίες που είναι κομμάτι αυτής της ιδιότητας.

Δεν βοηθάει και το ότι η φωτογραφία του Pawel Pogorzelski (σε διαφορετικό κλίμα εδώ σε σχέση με τις δουλειές του για τον Ari Aster), παρότι προχωράει σε ενδιαφέροντες χρωματικούς συνδυασμούς, παραείναι ρεαλιστική για να «ταξιδέψει».

Και οι χαρακτήρες σίγουρα ήθελαν μια καλύτερη επεξεργασία για να μπορέσει να τους ακολουθήσει ο θεατής πιο ευχάριστα στο όλο ταξίδι τους και να νοιαστεί ανάλογα και σε κάποιες συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές (για παράδειγμα, η παιδική συμπεριφορά της Mona Lisa σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, αν και είναι ψυχολογικά συνεπής δεδομένης της κατάστασής της, οδηγεί σε αγεφύρωτη αποστασιοποίηση ειδικά τον σινεφίλ εκείνο που ψάχνει πεδία ταύτισης).

Παρότι ο ρόλος της δεν είναι ιδιαίτερα καλογραμμένος, η Jeon Jong-Seo (μπορεί κάποιοι να τη θυμούνται από το εξαιρετικό «Παιχνίδι με τη Φωτιά» του Chang-Dong Lee όπου έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο) εκπέμπει μια αύρα μυστηρίου και μια αυτοπεποίθηση που τραβάνε την προσοχή, ακόμη και αν τελικά το αίνιγμα της ηρωίδας της δεν ξεδιπλώνεται ποτέ πλήρως από το σενάριο. Αρκετά καλή και η Kate Hudson που εδώ παίζει κόντρα στη συνηθισμένη της μανιέρα και πείθει σε όλες τις πτυχές που καλείται να συνδυάσει, που ενίοτε είναι και αντιφατικές μ’ έναν δύσκολο να αποδοθεί τρόπο.

Χαμένη ευκαιρία λοιπόν; Μάλλον, αν και δεν αποκλείεται σαν πακέτο να τραβήξει ένα κοινό που αναζητάει το καλτ σε οποιαδήποτε μορφή. Οι καλύτερες στιγμές είναι αυτές που αφήνονται στην κόμικ υπερβολή του μύθου που επινοείται, αλλά δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει τόσο συχνά όσο θα έπρεπε.