Σύνοψη: Ο Will υποφέρει από PTSD και προκειμένου να ησυχάσει τις φωνές στο κεφάλι του ζει απομονωμένος μαζί με τη δεκατριάχρονη κόρη του Tom μέσα σε ένα δημόσιο πάρκο στο Portland. Οι δύο τους ζουν μια ήσυχη αλλά ευτυχισμένη ζωή σχεδόν απομονωμένοι από την κοινωνία, έχοντας μονάχα ο ένας τον άλλο αλλά αυτό φαίνεται να τους είναι αρκετό. Μια μέρα, όταν ένας άγνωστος βλέπει την Tom καλεί την αστυνομία ανατρέποντας μια για πάντα τη ζωή πατέρα και κόρης. Σύντομα έρχονται αντιμέτωποι με την ψυχρή γραφειοκρατία προκειμένου να καταφέρουν να μείνουν μαζί, ενώ η Tom που σιγά σιγά ανακαλύπτει τη ζωή μέσα στα πλαίσια της κοινωνίας φαίνεται όλο και λιγότερο πρόθυμη να γυρίσει πίσω στην απομόνωση του πάρκου.

Άποψη: Η ταινία ξεκινά σχεδόν χωρίς καθόλου διάλογο και παρ’ όλα αυτά είναι από τα πρώτα λεπτά μαγνητική. Πράγματι, καθ’ όλη τη διάρκειας της η ταινία δεν βασίζεται τόσο στο διάλογο όσο στις δράσεις των ηρώων για να αφηγηθεί την ιστορία της και να χτίσει τη δυναμική μεταξύ των ηρώων. Δεν είναι όμως αυτό το πιο αξιοσημείωτο προτέρημα του σεναρίου. Είναι η συγκλονιστική ευαισθησία με την οποία προσεγγίζει τόσο τους ήρωες όσο και την ίδια την ανθρώπινη φύση αυτό που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει. Βασισμένο στο μυθιστόρημα με τίτλο My Abandonment του Peter Rock το Leave No Trace δεν σταματά να υπενθυμίζει στο θεατή την καλοσύνη που αν και καμιά φορά είναι δυσδιάκριτη είναι παρούσα στην ανθρώπινη φύση και δεν το κάνει αναγκάζοντας τους ήρωες να το επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά αλλά αντίθετα υποδηλώνεται μέσα από μικρές πράξεις.

Η Debra Granik που τη γνωρίσαμε το 2010 από το Winter’s Bone μας είχε από τότε αποδείξει με πόση τρυφερότητα μπορεί να κινηματογραφήσει τους ανθρώπους, την ψυχοσύνθεση τους και τις σχέσεις μεταξύ τους δεν απογοητεύει στο Leave No Trace. Αντίθετα καταφέρνει να φτιάξει μια τόσο καλοδουλεμένη ατμόσφαιρα που δύσκολα παίρνει κανείς τα μάτια του από την ταινία, ενώ είναι αναπόφευκτο το να δεθεί με τους ήρωες από τα πρώτα κιόλας λεπτά της. Με κινηματογράφηση που συχνά θυμίζει ντοκιμαντέρ η Granik αναγκάζει το κοινό να κοιτάξει προσεχτικά τους ήρωες, να τους καταλάβει και να τους συμπονέσει χωρίς να τους ωραιοποιεί απλά προσεγγίζοντας τους με ανθρωπιά. Φυσικά δεν λείπει και η κριτική για την κοινωνία και τον τρόπο που λειτουργεί, όμως δεν αναζητά να την επικοινωνήσει μέσο μεγαλεπήβολων ομιλιών αλλά προτιμά να προτρέψει το θεατή να σκεφτεί κριτικά τα όσα βλέπει.

Μεγάλο ποσοστό της επιτυχίας της ταινίας οφείλεται στις εξαιρετικές ερμηνείες τόσο του Foster όσο και της McKenzie αλλά και της απίστευτης χημείας μεταξύ τους. Στα πρώτα λεπτά της ταινίας ξεχνά κανείς πως οι δύο δεν είναι στη πραγματικότητα πατέρας και κόρη και πως δεν ζουν στη πραγματικότητα στο δάσος. Επειδή ο Foster έχει αποδείξει την ικανότητα του σε ρόλους απαιτητικούς την παράσταση κλέβει η νεαρή McKenzie που δίνει μια ερμηνεία εφάμιλλη μιας πολύ έμπειρης ηθοποιού.

Το Leave No Trace είναι μια ταινία σπάνια. Όχι επειδή είναι τέλεια ούτε επειδή είναι καλλιτεχνικά αψεγάδιαστη. Κυρίως επειδή επικοινωνεί μια ιδέα που στις μέρες μας είναι σχεδόν ριζοσπαστική, πως η αγάπη, η καλοσύνη και η ευγένεια είναι στοιχεία βαθιά ριζωμένα στην ανθρώπινη φύση και το κάνει με τέτοια τρυφερότητα που κάνει τη θέαση της απολαυστική. Το γεγονός πως είναι αρτιότατη και σε όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα.

Πρώτη δημοσίευση: 12 Jan 2019, 18:33
Ενημέρωση: 24 Apr 2019, 17:28
Συντάκτης: 
Τίτλος:
Leave no trace
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
109
Εταιρία διανομής: 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
1 ημέρα

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos