Θεσσαλονίκη 2020: "Κι αύριο, ο κόσμος όλος" - Κριτική
Το «Κι αύριο ο κόσμος όλος» της σεναριογράφου και σκηνοθέτη Julia von Heinz, έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, είναι η φετινή Γερμανική πρόταση για τα Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και έχει ήδη εξασφαλίσει διανομή στην Ελλάδα, από τη Strada Films.
Στο Μάνχαϊμ της Γερμανίας η Λουίζα, πρωτοετής φοιτήτρια Νομικής, γίνεται μέλος του P31 μίας αντιφασιστικής ομάδας, και σταδιακά εμπλέκεται με το πιο ριζοσπαστικά της μέλη, αποφασισμένη να πολεμήσει τις φασιστικές οργανώσεις της κοινότητάς της.
Το γερμανικό Σύνταγμα επιτρέπει στους Γερμανούς πολίτες να αντισταθούν σε κάθε προσπάθεια κατάλυσης του Δημοκρατικού πολιτεύματος. Με αυτό τον άξονα χτίζονται τα ιδεολογικά διλλήματα της ταινίας, με τα προσωπικά κίνητρα να εμπλέκονται με τα πολιτικά, με το θυμό και τη νεανική τόλμη να επισκιάζουν την ουσία και την απειλή του φασισμού να μοιάζει απτόητη μπροστά στις δράσεις και τις διαμαρτυρίες τους.
Η πολιτική μάχη της ηρωίδας μοιάζει έτσι όχι μόνο επικίνδυνη αλλά και μάταιη, με την ίδια να πασχίζει να κρατήσει τις αρχές της και να βρει την ηθική γραμμή ανάμεσα στη αντίσταση και την άσκοπη βία.
Η σκηνοθέτης δεν παραβλέπει την πολυπλοκότητα του ζητήματος, και ακολουθεί σε κάθε σκηνή της ταινίας τη Λουίζα, με την κάμερα της, γεμάτη κίνηση και ζωντάνια, να περιφέρεται σε φοιτητικά κοινόβια, σε πάρτυ και σε πανεπιστημιακές αυλές, κλέβοντας κάτι από τις πιο οικείες φοιτητικές μας αναμνήσεις.
Γιατί η ταινία είναι στη βάση της μία ιστορία ενηλικίωσης, συνδυασμένη με τη πολιτική και κοινωνική αφύπνιση της ηρωίδας, αλλά και μία συμπαθητική επιστροφή στις παρέες των ανήσυχων επαναστατημένων νιάτων, που αντιδρούν και αγανακτούν και πεισμώνουν, που για πολλούς δεν έχουν μάθει – και ευτυχώς – ακόμη το μάθημα τους.