"White Oscars": Ντόρος σε λάθος στόχο

Μεγάλες διαστάσεις έχει πάρει το θέμα της απουσίας Αφροαμερικανών ηθοποιών για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά από τις υποψηφιότητες των Όσκαρ. Μάλιστα, ειπώθηκε ότι η Ακαδημία θα επανεξετάσεις τις υποψηφιότητες και ενδέχεται να προσθέσει κι άλλες υποψηφιότητες σε κάποιες κατηγορίες, ώστε να να συμπεριλάβει και μη λευκούς ηθοποιούς, κάτι που μάλλον ακούγεται σαν ανέκδοτο, καθώς πολλοί θεωρούν τις 5 υποψηφιότητες των Όσκαρ σύστημα «ιερό και απαραβίαστο».

Ένα άλλο μέτρο που θα εξεταστεί σε συνάντηση των μελών του συμβουλίου της Ακαδημίας στις 26 Ιανουαρίου, είναι το ενδεχόμενο τα μέλη που δεν ψηφίζουν συχνά να χάνουν -έστω και προσωρινά- το δικαίωμα ψήφου στα βραβεία.

Ο Ουίλ Σμιθ επιβεβαίωσε ότι δεν θα παραστεί με τη σύζυγό του στα Όσκαρ, ενώ πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν από τον παρουσιαστή της φετινής τελετής απονομής, τον Αφροαμερικανό Κρις Ροκ να παραιτηθεί.

Στα social media συμβαίνει παροξυσμός, όπου με hashtag#OscarsSoWhite, ο κάθε ένας καταθέτει την άποψή του, ενώ ακόμη και η πρόεδρος της Ακαδημίας, Cheryl Boone Isaacs (μαύρη, παρεμπιπτόντως) να αφήνει να εννοηθεί η δυσφορία της για τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας των μελών.

Οκ, ας καταθέσω κάπου εδώ ορισμένες σκέψεις, διότι το θέμα είναι εκτός από ακυρό και σχεδόν κωμικοτραγικό και προφανώς γίνεται για την χάρη της δημοσιότητας.

Σύμφωνοι, υπήρχαν κάποιες περιπτώσεις φέτος που ίσως και να αδικήθηκαν από την μη παρουσία τους στις υποψηφιότητες.  Ας πούμε του πρωταγωνιστή του «Creed» Μάικλ Μπι Τζόρνταν (για τον σκηνοθέτη το θεωρώ υπερβολικό, ενώ θεωρώ ότι πολύ σωστά προτάθηκε ο Σταλόνε. Ουσιαστικά το φιλμ είναι ένα πνευματικό του παιδί από μια σειρά ταινιών με τις οποίες δίκαια ταυτίστηκε και αν μη τι άλλο αποτελεί ένα νοσταλγικό/συγκινητικό ενδεχόμενο η πιθανή βράβευσή του που θα ολοκληρώσει έναν ολόκληρο, τρομερά δημοφιλή, κινηματογραφικό κύκλο. Αφήστε που είναι πραγματικά καλός! ), του Ουίλ Σμιθ για το «Concussion» (κυρίως λόγω πουσαρίσματος, διότι το φιλμ δεν είναι κάτι το εξαιρετικό και η ερμηνεία του είναι καλή μεν, αλλά με αρκετή μούτα στην έκφραση δε), του Άιντρις Έλμπα για το «Beasts of No Nation» (επιβλητικός, κυριαρχικός στην οθόνη, αλλά  ίσως να έπαιξε ρόλο η παραγωγή του κολοσσού του home entertainment, Netflix), ενώ κάποιοι μίλησαν και για το «Straight Outta Compton» για καλύτερη ταινία, παραμελώντας το γεγονός πως εξίσου σημαντικές μουσικές βιογραφίες και με πολύ πιο αναγνωρίσμο καστ (με λευκούς ηθοποιούς) έμειναν εκτός στο παρελθόν, καθώς εξακριβωμένα η Ακαδημία δεν «εκτιμά» όπως θα έπρεπε το είδος. Για το «Chi-raq» του Σπάικ Λι ούτε συζήτηση: ναι μεν παρακολουθείται με σχετικό ενδιαφέρον (σε αντίθεση με κάποια πρόσφατα έργα του που με δυσκολία βλέπονται), αλλά μέχρις εκεί. Βέβαια, όπου ντόρος για την αδικία και την καταπίεση της μαύρης φυλής, ο Σπάικ Λι πρώτος, άσχετο αν είναι μέλος της Ακαδημίας και φέτος έγινε αποδέκτης τιμητικού Όσκαρ για το σύνολο του έργο του.

Όμορφα.

Και τι συμβαίνουν όλα αυτά δηλαδή; Να αρχίσουμε να απαριθμούμε πόσοι λευκοί και λευκές έχουν «αδικηθεί» σε προηγούμενες βραβεύσεις; Ή μήπως είναι λιγότερο ρατσιστική η απαίτηση να υπάρχουν ντε και καλά μαύρες ή ισπανόφωνες υποψηφιότητες, έτσι για την ποικιλομορφία, έστω και αν πραγματικά δεν το αξίζουν περισσότερο από κάποιες άλλες;

Ή μήπως δεν σας ξενίζει το θέμα ότι ο ντόρος γίνεται μόνο για ηθοποιούς και σκηνοθέτες και όχι για άλλες «μικρότερες» κατηγορίες.

Που καταλήγουμε; Το ανόητο αυτό θέμα έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις λόγω δημοσιότητας.  Την οποία φυσικά, μαζί  με την συνεπακόλουθη διαφήμιση, η Ακαδημία την απολαμβάνει. Γιατί, για παράδειγμα, δεν ειπώθηκε κάτι όταν πριν δύο χρόνια τα μεγάλα βραβεία τα πήρε το «12 χρόνια σκλάβος» και τον β’ γυναικείο η Λουπίτα Νιονγκό; Αυτό που επιβραβεύεται είναι η περφόμανς και όχι ο περφόρμερ.

Που θέλω να καταλήξω: το πρόβλημα δεν είναι η απουσία των μαύρων υποψηφιοτήτων από τα Όσκαρ. Η ουσία βρίσκεται στην μη παραγωγή από την αμερικανική βιομηχανία, ταινιών, ρόλων, για μαύρους, αξιόλογων για να παίξουν με αξιώσεις στην οσκαρική κούρσα.  Εκεί βρίσκεται η απαξίωση που κυοφορεί όλα τα υπόλοιπα σαν αποτελέσματα.

Με περίπου 40% του πληθυσμού των ΗΠΑ να αποτελείται από μειονότητες, η παρουσία αυτών σε πρωταγωνιστικούς ρόλους δεν ξεπερνά το 15%, παρά το γεγονός ότι το ενεργό κινηματογραφικό κοινό αποτελείται 50-50% από μειονότητες. Πότε έπαψε η τέχνη να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των έκρυθμων κοινωνικών δομών; Ποτέ.