Όταν οι δημιουργοί κάνουν remake στις δικές τους ταινίες

Την εβδομάδα αυτή βγήκε στις ελληνικές αίθουσες η Gloria του Sebastian Lelio, που στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο νέα καθώς πρόκειται για το αμερικάνικο remake της παλαιότερης ταινίας του «Gloria» (2013).  Πλέον το ρόλο της ομώνυμης ηρωίδας αναλαμβάνει η εξαιρετική Julianne Moore με την δράση να φεύγει από την Χιλή και να πηγαίνει στο Λος Άντζελες.

ΣΧΕΤΙΚΑΗ Τζουλιάν Μουρ είναι η Gloria

Με αφορμή την ταινία αυτή θυμόμαστε πως έχει γίνει και άλλες φορές στην ιστορία του σινεμά, οι σκηνοθέτες δηλαδή να κάνουν οι ίδιοι remake μια παλιότερη ταινία τους. Αυτό από την μία πλευρά είναι μια εύκολη επιλογή για τα στούντιο καθώς βλέποντας την επιτυχία που έκανε μια ταινία, ποντάρουν πως στην νέα εκδοχή της θα ξαναφέρει αντίστοιχη επιτυχία. Αυτό βέβαια δεν είναι πάντα εφικτό, καθώς πολλές φορές αυτά τα remake αφορούν ξενόγλωσσες ταινίες που μεταφέρονται στην Αμερική, με αποτέλεσμα να αλλάζει αυτομάτως η αγορά και το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Όσον αφορά την πλευρά του σκηνοθέτη και για εκείνον είναι μια εύκολη λύση να ανατρέξει σε ένα δικό του δημιούργημα. Από την άλλη πλευρά κανείς δεν μπορεί να γλιτώσει από το βάρος της σύγκρισης. Κάθε remake συγκρίνεται με την ταινία στην οποία βασίστηκε, πόσο μάλλον όταν σκηνοθέτης είναι ο σκηνοθέτης της πρώτης ταινίας. Τότε το βάρος είναι ακόμα μεγαλύτερο.

funny games 2007

Ένα αντίστοιχο παράδειγμα με αυτό του Lelio είναι ο Michael Haneke και το «Funny Games» του 1997, την αμερικάνικη εκδοχή του οποίου έκανε ακριβώς μια δεκαετία αργότερα, το 2007, με την Naomi Watts, τον Tim Roth και τον Michael Pitt. Σε εκείνη την περίπτωση είχαμε ένα shot-for-shot remake, που παρά το ενδιαφέρον που είχε, σίγουρα ήταν αχρείαστο αν και εφόσον είχε δει κάποιος την αυστριακή ταινία. Για τον ίδιο είχε σημασία, καθώς η ταινία μιλούσε για την βία και τον σαδισμό, επομένως θεωρούσε αναγκαίο να προβληθεί στην Αμερική, μιας και το Χόλυγουντ συχνά χρησιμοποιεί αυτά τα δύο στοιχεία ως εργαλεία.

heat 1995

Συνήθως όμως τα remake που κάνουν οι σκηνοθέτες στις ταινίες τους λειτουργούν περισσότερο ως μια αναβαθμισμένη εκδοχή της παλαιότερης, όπως είναι και η περίπτωση του Michael Mann. Όλοι ξέρουν ή έχουν δει το «Heat»/1995, το magnum opus του, αλλά λίγοι ξέρουν ότι βασίζεται σε μια παλαιότερη, πιο low budget τηλεταινία του, το «LA Takedown» του 1989. Μάλιστα ήταν να γίνει σειρά στο NBC, αλλά μετά τον πιλότο δεν προκρίθηκε οπότε κατέληξε τηλεταινία. Το υλικό όμως έδωσε πάτημα για μία από τις καλύτερες ταινίες γάτας-ποντικιού που είδαμε ποτέ.

Κάτι ανάλογο συνέβη και στην περίπτωση του θρυλικού μαέστρου των επικών ταινιών Cecil B De Mille όπου το «The Ten Commandments» του 1956 είναι remake της ομώνυμης βωβής ταινίας του 1923, αλλά αυτήν την φορά υπό την μορφή μιας υπερπαραγωγής.

the man who knew too much 1956

Ο μαέστρος του τρόμου Alfred Hitchcock εκσυγχρόνισε και εκείνος το «The Man Who Knew Too Much», όπως τιτλοφορούνται οι ταινίες του 1934 και 1956. Επεξεργάστηκε εκ νέου το σενάριο, πειράζοντας λίγο τους διαλόγους. Σε συζήτησή του με τον Francois Truffaut είχε παραδεχθεί πως «η πρώτη εκδοχή ήταν δουλειά ενός ταλαντούχου ερασιτέχνη και η δεύτερη ενός επαγγελματία».

Στις προαναφερθείσες υποθέσεις η δεύτερη εκδοχή ήταν καλύτερη, ισάξια ή τουλάχιστον όχι απογοητευτική σε σχέση με την πρώτη. Υπάρχει και η περίπτωση του George Sluizer ο οποίος έκανε το 1993 το αγγλόφωνο remake της ολλανδικής ταινίας του του 1989, «The Vanishing», έχοντας πλέον πρωταγωνιστή τον Jeff Bridges, αποσπώντας αρνητικές κριτικές. Είχε βέβαια αλλάξει μερικά πράγματα, όπως το τέλος που από αμφισβητήσιμο μετατράπηκε σε ευτυχισμένο και προβλέψιμο.

Και είναι πολλά ακόμη. Ενδεικτικά, οι «Δέκα Εντολές» του Σεσίλ Ντε Μιλ (η βωβή ταινία του 1923 και η πανάκριβη εκδοχή του 1956), το «Love Affair»/1939 του Λίο ΜακΚάρεϊ που έγινε «An Affair to Remember»/1957 με Κάρι Γκραντ και Ντέμπορα Κερ, το δανέζικο «Nightwatch»/1994 με τον Νικολάι Κόστερ-Βαλντάου, το οποίο ο Όλε Μπόρνενταλ γύρισε ξανά το 1997 με τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, αλλά και το «Ju-on»/2000 του Γιαπωνέζου Τακάσι Σιμίζου που σκηνοθέτησε 4 χρόνια αργότερα ως «The Grudge», με τη Σάρα Μισέλ Γκέλαρ, όπως επίσης και το «13 Tzameti»/2005 του Ούγγρου Τζέλα Μπαμπλουανί, το οποίο έγινε «13»/2010, με Τζέισον Στέιθαμ και Μίκι Ρουρκ.

Ο Lelio ευτυχώς δεν απογοητεύει με την «Gloria Bell», μην πέφτοντας στην παγίδα να την γυρίσει επακριβώς σκηνή προς σκηνή, παρά το ότι κατ’ ουσίαν είναι ίδια.