Οι συντάκτες του MOVE IT επιλέγουν τις κορυφαίες ταινίες της χρονιάς!
Άλλη μια χρονιά ολοκληρώθηκε κινηματογραφικά, με αρκετή σινεφιλική ποικιλία, αξιόλογα φιλμ από το πουθενά, ταινίες φτασμένων και αγαπημένων δημιουργών, φιλμ που ανήκουν σε συγκεκριμένα franchise, remakes, reboots και πολλές μεταφορές κόμικ στην μεγάλη οθόνη. Το ζήτημα ήταν και παραμένει, αν υπάρχει διάθεση και άνεση από το κοινό να συνδυάσει την (ολοένα και πιο πολύτιμη πλέον) έξοδό του, με την κινηματογραφική απόλαυση.
Οι αριθμοί επιβεβαιώνουν πως, στην πλειοψηφία του, δυστυχώς όχι. Δεν λείπουν φυσικά οι ευχάριστες εξαιρέσεις. Αλλά η οικονομική δυσχέρεια και επαγγελματική απραγία ή δυσπραγία (και η στρεσαρισμένη καθημερινότητα του καθενός, απόρροια αυτής) η πειρατεία, η απίστευτη δημοφιλία των τηλεοπτικών σειρών που δείνει ισχυρό άλλοθι για «να μαζευτούμε σπίτι» (και άρα γιατί να μη δούμε και μια ταινια σπίτι, μια χαρά δεν περάσαμε την προηγούμενη φορά;), ο κάκιστος πολλές φορές προγραμματισμός εξόδου νέων ταινιών και η συσσώρευση αυτών κατά δεκάδες κάθε Πέμπτη, μαζί και η μετριότητα αρκετών φιλμ με διανομή, όλα αυτά, ή κάποια από αυτά συνδυασμένα, οδηγούν στην κατακόρυφη πτώση των εισιτηρίων.
Και είναι πραγματικά κρίμα, διότι, επαναλαμβάνω, υπήρξαν πολλά ενδιαφέροντα φιλμ που «πέρασαν και δεν ακούμπησαν» εισπρακτικά, για να μην αναφερθώ σε ελληνικές προσπάθειες: εκεί η θλίψη είναι διπλή, διότι οι νέοι Έλληνες δημιουργοί που παλεύουν με ανύπαρκτα σχεδόν μέσα και τεράστιο προσωπικό μόχθο και κόστος, έχουν ανάγκη από στήριξη. Ελπίζω ότι μέσα στο 2017 ίσως η κατάσταση βελτιωθεί, έστω ελαφρά.
Μπορεί το εισαγωγικό κείμενο λοιπόν να μην είχε την «λάμψη» που θα έπρεπε, δεν γίνεται όμως πάντα να αμπελοφιλοσοφούμε σα να μη τρέχει τίποτα, πρέπει κάποιες φορές να αντικρίσουμε την αλήθεια όπως ακριβώς είναι και όλοι να βοηθήσουμε η κατάσταση να βελτιωθεί. Όπως κάθε χρόνο, οι συντάκτες του MOVE IT ψήφισαν για τις 10 καλύτερες ταινίες της χρονιάς και ακολουθεί καταρχήν το Top-10 που προέκυψε (συν άλλες 10 ταινίες που πλασσαρίστηκαν μεταξύ 11-20), ενώ στην συνέχεια οι δέκα επιλογές του καθενός ξεχωριστά.
1. THE HANDMAIDEN
2. ARRIVAL
3. VICTORIA
4. DEADPOOL
5. THE BIG SHORT
6. BONE TOMAHAWK
7. TONI ERDMANN
8. THE REVENANT
9. ROOM
10. I, DANIEL BLAKE
‘Αλλες δέκα που για ελάχιστους ψήφους δεν τα κατάφεραν:
11. ELLE, 12. LA LA LAND, 13. ROGUE ONE: A STAR WARS STORY, 14. THE NEON DEMON, 15. FUOCOAMMARE, 16. HACKSAW RIDGE, 17. THE HATEFUL EIGHT, 18. ANOMALISA, 19. A BIGGER SPLASH, 20. POESIA SIN FIN.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΙΤΣΟΣ
Τhe Handmaiden
Victoria
Deadpool
Bone Tomahawk
The Big Short
The Revenant
Don't Breathe
Arrival
Toni Edrmann
Spotlight
JOKER
Bone tomahawk
Deadpool
Victoria
The handmaiden
Hacksaw Ridge
The big short
Arrival
The neon demon
Under the shadow
Rams
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΥΜΠΕΡΗΣ
Arrival
Bone Tomahawk
Deadpool
Rogue One: A Star Wars Story
Hacksaw Ridge
Room
The Revenant
The Handmaiden
Toni Edrmann
Captain America: Civil War
Η αλήθεια είναι πως μια προσωπική λίστα επιλογών, άνετα αλλάζει με τα χρόνια. Βλέπεις ταινίες για 2η και 3η φορά, και είτε σου αρέσουν περισσότερο είτε τις βαριέσαι. Με πολύ νωπή τη μνήμη, επέλεξα δέκα από το 2016 με βάση το συναίσθημα. Μόνο έτσι ευχαριστιέμαι ταινία στο σινεμά, και μάλλον αυτό συνέβαινε για πάντα. Μου είναι αδιάφοροι οι χαρακτηρισμοί «αριστούργημα» κλπ. Αν με κάνουν να συγκινηθώ ή να γελάσω, στόχος επετεύχθη. Φαντάσου, παραλίγο να βάλω και τους «Αδελφούς Γκρίσμπι»! Το Arrival είναι με διαφορά στην κορυφή, τα Deadpool, Hacksaw Ridge, Captain America βρήκαν θέση γιατί διασκέδασα μαζί τους. Για τις χειρότερες (που θα διαβάσετε προσεχώς) πήγα σαφώς προς τις προσωπικές απογοητεύσεις. Το The Hateful Eight δεν είναι κακό, αλλά πολύ κουραστικό. Το Hail, Caesar! αδύνατο να πιστέψεις πως είναι των Κοέν. Nα ζητήσω συγγνώμη κι από την Μάργκο Ρόμπι που έχει δύο ταινίες σε αυτή την κατηγορία. Δεν φταις εσύ κορίτσι μας...
ΒΙΚΥ ΜΟΣΧΟΝΗΣΙΩΤΟΥ
Arrival
Room
Φωτιά στη Θάλασσα (Fuocoammare)
The Revenant
The Big Short
Taxi
La la land
Deadpool
Victoria
Τhe handmaiden
ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
The Big short
The Neon Demon
Arrival
The Handmaiden
Aferim!
Elle
Spotlight
The hateful eight
Everybody wants some
The revenant
Το 2016 θα μείνει στην ιστορία ως η χρονιά που ο Λεονάρντο ντι Κάπριο κέρδισε το πολυπόθητο αγαλματίδιο για την ερμηνεία του στο “The revenant” του Ινιάριτου, μετά κόπων και βασάνων, μια ταινία που μάλλον φτιάχτηκε για να βασανίσει τον Λίο να πάρει ο Λίο το Όσκαρ που του χρωστούσε το σύστημα. Για μένα προσωπικά ήταν επίσης η χρονιά που έλλειψε μέσα μου ο ενθουσιασμός και η προσμονή, γενικά ήταν μια από τις πιο αδιάφορες κινηματογραφικές χρονιές. Το “The big short” του Άνταμ ΜακΚέι ήταν για μένα η ωραιότερη ταινία της χρονιάς. Διασκεδαστική, ειρωνική προς το σύστημα, δυνατή σεναριακά και με υπέροχες ερμηνείες, σε κρατούσε καθηλωμένο καθ’όλη τη διάρκειά της, ενώ οι ‘δυνατές’ μουσικές της και ο Κρίστιαν Μπέιλ δε σε άφηναν αδιάφορο λεπτό. Με λίγα λόγια, καταλαβαίνεις βλέποντάς τη πως «είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!». Και σίγουρα ποτέ η αποικοδόμησή του δεν ήταν τόσο διασκεδαστική. Στην ίδια λογική κινείται και η αριστουργηματική ιλουστρασιόν ταινία “The Neon Demon” του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν που κάποιοι πήραν ‘ελαφρώς’ βλέποντας απλώς ένα υπέροχα σκηνοθετημένο βίντεο κλιπ, αγνοώντας το χλευασμό του σκηνοθέτη και τις γεμάτες χρυσόσκονη και γκλάμουρ ‘πακεταρισμένες’ ‘βόμβες’ του με αποδέκτη τη βρώμικη και ρατσιστική βιομηχανία της ομορφιάς. Από τη λίστα δε θα μπορούσε να λείπει το άψογο τεχνικά αλλά και τόσο ουμανιστικό “Arrival” με την ανεπανάληπτη ερμηνεία της Έιμι Άνταμς με πολλαπλές αλληγορίες και συσχετισμούς που σε αφήνει κυριολεκτικά &*()!
Κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει έτσι απλά τα “The Handmaiden”, “Elle”, “Spotlight” -από επαγγελματική διαστροφή- και φυσικά το “The Revenant” καθώς επίσης το υπέροχο και τόσο παράξενο φολκλορικό Balkanο-western “Aferim!” και το τελευταίο και κατά πολλούς μακρόσυρτο θεατρικό φετιχιστικό παραλήρημα του αγαπημένου μου Ταραντίνο με τίτλο “The Hateful eight”. Τέλος, επειδή η ταινία για μένα είναι τα συναισθήματα που σου βγάζει, μια ταινία που μου έβγαλε όλη την παιδικότητά και εκείνη την εποχή της αθωότητας ήταν το “Everybody wants some” του Λινκλέιτερ . Μια ταινία νοσταλγίας των 80s, μια ταινία ωδή σε αυτή την αθωότητα που δεν θα επιστρέψει ποτέ πια και ταυτόχρονα ένα ψυχογράφημα των νέων εκείνης της εποχής, της αιώνιας εφηβείας που επίσης λάτρεψα για το γαμάτο της σάουντρακ. Και τέλος μια ταινία που κλήθηκα πολλάκις να ‘υπερασπιστώ’ αφού κοντραρίστηκε τα μάλα σε συζητήσεις με φίλους σχετικά με το ποιόν της. To “Ι, Daniel Blake” του Κεν Λόουτς που δεν μπήκε στη λίστα για λίγο, μπορεί να θεώρησαν πολλοί ως ‘υπερεκτιμημένο’, αλλά αν έχεις βρεθεί έρμαιο της γραφειοκρατίας και αν έχεις συλλογιστεί τι ταλαίπα τραβάει ο φτωχός, ο άστεγος, ο ανήμπορος, ο γέρος, ο ανάπηρος όταν πρέπει να αποδείξει τα αυτονόητα σε ένα αδηφάγο διοικητικά κράτος, να ξέρεις ότι αυτή η ταινία είναι κόλαφος για το γραφειοκρατικό σύστημα και ταυτόχρονα ένα μάθημα ζωής για όλους, αφού πρόκειται ίσως για την πιο ανθρώπινη ταινία της χρονιάς. Τέλος, το “Αnomalisa” ήταν για μένα η ταινία - απογοήτευση, αφού ανυπομονούσα περιμένοντας να δω κάτι συναρπαστικό και τελικά … αποκοιμήθηκα (seriously).
Καλή κινηματογραφική χρονιά με περισσότερες συγκινήσεις!
XAΡΗΣ ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
Arrival
The Handmaiden
The Hateful Eight
Elle
Captain America Civil War
Victoria
Toni Erdmann
Rogue One: A Star Wars Story
Cloverfield Lane
The Revenant
Το 2016 ήταν μια πολύ ιδιαίτερη χρονιά και σε κινηματογραφικό επίπεδο, η οποία μου προσέφερε κάμποσες συγκινήσεις τυλιγμένες σε, χμ, σελιλόιντ, με το υπέροχο “Arrival” να αποτελεί τη μοναδική ταινία φέτος που κατόρθωσε να ενεργοποιήσει τους δακρυγόνους αδένες μου, κατακτώντας δικαιωματικά την κορυφή της best of λίστας μου, η οποία κυριαρχείται από γυναικείες παρουσίες, μπροστά (“Elle”, “Victoria”, “10 Cloverfield Lane”...), αλλά και πίσω (“Toni Erdmann”) από την κάμερα. Το 2016, όμως, ήταν και μια χρονιά όπου οι ταινίες που με απογοήτευσαν (ναι “Τζέισον Μπορν” (και) σε σένα αναφέρομαι...) ήταν σχεδόν όσες και οι – αναμενόμενα – μάπες, και γι' αυτό το λόγο η λίστα μου με τις χειρότερες της χρονιάς ουσιαστικά περιέχει κυρίως ταινίες από τις οποίες περίμενα σαφώς περισσότερα.
Μια χρονιά όπου 3 από τα φιλμ που παρακολούθησα στην Berlinale (το πρώτο κινηματογραφικό φεστιβάλ του εξωτερικού που έζησα από κοντά) για λίγο δεν μπήκαν στην πρώτη δεκάδα μου (“Midnight Special”, “Το Μέλλον”, “Creepy”), ήταν ωστόσο τα μοναδικά που έτυχε να παρακολουθήσω δις στη μεγάλη οθόνη. Μια χρονιά όπου δύο από τους πλέον αγαπημένους μου σκηνοθέτες (Ταραντίνο και Τσαν Γουκ Παρκ) επέστρεψαν με ταινίες που με ικανοποίησαν πλήρως (“The Hateful Eight” και “The Handmaiden”, αντίστοιχα) κι ας μην ήταν “αριστουργήματα” (αν και το δεύτερο πλησίασε αρκετά).
Μια χρονιά όπου ο Ράιαν Γκόσλινγκ πρωταγωνίστησε σε 3 ταινίες, η μία καλύτερη από την άλλη (“The Nice Guys”, “The Big Short”, “La La Land”), ενώ ο έτερος Ράιαν (ο Ρέινολντς ντε!) κατάφερε να γίνει πρώτη μούρη χάρη στο ξεκαρδιστικό – κυρίως χάρη σ' εκείνον – “Deadpool”. Το οποίο, μαζί και με το... σεξοπορνοδιαστροφικό animation “Sausage Party” ήταν με διαφορά οι πιο αστείες ταινίες φέτος, καθώς οι “καθαρόαιμες” κωμωδίες απογοήτευσαν.
Μια χρονιά όπου ένας “Doctor Strange” μόνος του τα κατάφερε καλύτερα από όλους τους X-Men – και τον... “Απόκαλιψ” – μαζί!
Μια χρονιά όπου δύο σκηνές σε μπανιέρα (του “The Handmaiden” και του “The Big Short”) και μερικές... βουτιές σε πισίνα (της Τζένιφερ Λόρενς στο θαυμάσιο “Passengers”) ήταν αρκετές για να αναστατώσουν τον ανδρικό πληθυσμό.
Μια χρονιά όπου ένα από τα καλύτερα horror της μιλούσε... ιρανικά (“Under the Shadow”), ενώ ένα άλλο (το πολυδιαφημισμένο “The Neon Demon”) βρήκε αναπάντεχα μηδαμινή ανταπόκριση από το ελληνικό κοινό.
Μια χρονιά όπου “κατάφερα” να δω μόλις μία ελληνική ταινία (το “Suntan” φυσικά) και... άντεξα να παρακολουθήσω δύο ολόκληρα animations μεταγλωττισμένα στα ελληνικά, εκ των οποίων το ένα κυριολεκτικά το λάτρεψα (“Kubo and the Two Strings”).
Μια χρονιά που θα τη μνημονεύω τόσο για τις ανεπανάληπτες σεκάνς μαχών στο “Hacksaw Ridge” του Μελ Γκίμπσον (welcome back ρε μούτρο), όσο και για το άκρως ξεσηκωτικό “Drive it Like you Stole it” από το soundtrack του “Sing Street”, καθώς και για την... OMFG ΣΚΗΝΗ στο “Bone Tomahawk” (όσοι το έχετε δει, ξέρετε σε ποια αναφέρομαι).
Μια χρονιά, τέλος, κατά τη διάρκεια της οποίας κατάφερα να παρακολουθήσω γύρω στις 50 τηλεοπτικές σειρές, στις μισές, τουλάχιστον, από τις οποίες πέρασα σαφώς καλύτερα σε σχέση με τις – κάμποσες – απογοητεύσεις που γεύτηκα εντός κινηματογραφικής αιθούσης...
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
Arrival
La la land
The Handmaiden
I, Daniel Blake
Room
Fuocoammare
Toni Erdmann
The Red Turtle
Nocturnal Animals
The Neon Demon
Κάθε χρόνο βγαίνουν στην Ελλάδα μέσες άκρες καμιά 250αριά ταινίες στη μεγάλη οθόνη. Και εσύ ως θεατής καλείσαι να ξεδιαλέξεις κάθε εβδομάδα τις 4-5 ταινίες που κάνουν πρεμιέρα -εάν υποθέσουμε πως είσαι από τους προνομιούχους, που έχουν χρόνο, χρήμα και κάποιο σινεμά κοντά τους- και να επιλέξεις μία για να πας να δεις. Το 2016 ήταν στα σίγουρα ένα πλούσιο έτος, με ταινίες αξέχαστες, συγκινητικές, ταινίες που σε έκαναν να σιχτιρίσεις την ώρα και τη στιγμή που πλήρωσες το εισιτήριο στα εκδοτήρια γιατί άκουσες τον φίλο/-η σου και πήγες μαζί του/της να χάσεις τον χρόνο σου, αλλά και ταινίες που αναφώνησες μετά τους τίτλους τέλους ‘για κάτι τέτοιες ταινίες μου αρέσει το σινεμά!’. Όπως και να έχει όμως, σίγουρα δεν πρόλαβες να δεις όλα όσα βγήκαν φέτος στην Ελλάδα. Το τοπ 10 είναι μία πολύ δύσκολη διαδικασία και ιδιαιτέρως αμφιλεγόμενη. Γιατί σε ένα ολόκληρο χρόνο, υπήρχαν πάνω από 10 διαμάντια που προβλήθηκαν. Και επίσης γιατί, κάποιες που θα συμπεριληφθούν στο φετινό τοπ 10, σε μερικά χρόνια θα ξεχαστούν, ενώ άλλες, που ίσως λησμονήθηκαν, μπορεί να τις θυμηθούμε εν καιρώ. Όμως στην προκειμένη περίπτωση, αυτή η λίστα δεν έχει καμία άλλη αιτία από το να προτείνει απλά 10 ταινίες που θα αφήσουν κάτι σε εκείνον που θα δώσει λίγο από τον χρόνο του σε αυτές. Κάθε μία, έχει κάτι το οποίο θα τρυπώσει στην καρδιά του και θα ανοίξει μία πόρτα σε έναν καινούργιο κόσμο. Είτε αυτός ο κόσμος είναι ευχάριστος, είτε δυσάρεστος, είτε ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, είτε είναι απόκοσμος, είναι σίγουρα ένας νέος κόσμος. Ή μάλλον, ίσως αυτές οι ταινίες να μην αποτελούν απαραίτητα πόρτες σε άλλους κόσμους, απλά μία άλλη οπτική στον κόσμο τριγύρω μας...
ΧΡΥΣΑΥΓΗ ΠΑΤΣΑΚΗ
Toni Erdmann
The Handmaiden
A Bigger Splash
Poesia sin fin
The Revenant
I, Daniel Blake
Rogue One: A Star Wars Story
Sausage Party
Gimme Danger
Room
Όσο μεγαλώνει κανείς, δύσκολα αποκτά νέα «αγαπημένα»: ταινίες, συγκροτήματα, βιβλία, σειρές. Συνεπώς, το να πας ένα ωραίο βράδυ σινεμά με τον μπαμπά σου και να νιώσεις, αμέσως μόλις βγεις από την αίθουσα, ότι η ταινία που είδες μπήκε με φόρα στη λίστα με τις all-time αγαπημένες σου, δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά. Toni Erdmann, σ’ ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό!
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων