Διάσημοι θεατρικοί συγγραφείς που ασχολήθηκαν με τον κινηματογράφο

Θέατρο και σινεμά είναι δύο τέχνες πολύ διαφορετικές αλλά και με αρκετές εκλεκτικές συγγένειες μεταξύ τους. Πολλές θεατρικές παραστάσεις έχουν μεταφερθεί στο σινεμά, ενώ κάποιες φορές, σπανιότερα, μερικές ταινίες μετατρέπονται σε θεατρικά έργα. Υπάρχουν όμως και μερικοί θεατρικοί συγγραφείς που οι ίδιοι πέρασαν στον κινηματογράφο, σκηνοθετώντας και γράφοντας σενάρια είτε βασισμένα στα δικά τους θεατρικά έργα είτε πρωτότυπες ιστορίες για την έβδομη τέχνη. Οι θεατρικοί συγγραφείς που ακολουθούν είναι μερικοί που το έκαναν με μεγάλη επιτυχία.

ΣΧΕΤΙΚΑAφιέρωμα: Κινούμενα σχέδια & live-action: Δύο σε ένα

Florian Zeller

Ξεκινάμε με τον Zeller (γεν.1979), τον Γάλλο θεατρικό συγγραφέα και σκηνοθέτη, που έγινε παγκοσμίως γνωστός μέσα από την πρώτη ταινία που σκηνοθέτησε, το αγγλόφωνο The Father, βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό του έργο. Μαζί με τον Christopher Hampton ανέλαβε την διασκευή του έργου και βραβεύτηκαν με όσκαρ σεναρίου και όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου για την εξαιρετική ερμηνεία του Anthony Hopkins. Συνολικά η ταινία προτάθηκε για έξι βραβεία. Ο Πατέρας είναι ένα έργο που έχει παιχτεί με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο, όπως και στην χώρα μας πριν μερικά χρόνια με τον Σταμάτη Φασουλή στον σχετικό ρόλο, ενώ φέτος θα ξαναανέβαινε από το ΚΘΒΕ με τον Γιώργο Κιμούλη, κάτι που προς το παρόν λόγω κατηγοριών εις βάρος του, αναβλήθηκε. Η ενασχόλησή του με τον χώρο του κινηματογράφου ξεκίνησε βασικά από μια τηλεοπτική ταινία το 2008, το Chateau en Souede, βασισμένο σε θεατρικό της Francoise Sagan που ο ίδιος διασκεύασε. Πρωταγωνιστές οι Jeanne Moreau και Guillaume Depardieu. Το 2011 γράφει το σενάριο για την ταινία La Verite του Vitold Krysinsky. Το 2014 μεταφέρεται στο σινεμά ένα θεατρικό έργο του Zeller με τον τίτλο Μην ενοχλείτε παρακαλώ (Une heure de tranquillite) με τον τρομερό κωμικό Christian Clavier αλλά και την Rossy de Palma. Ο ίδιος αναλαμβάνει την μεταφορά σε σκηνοθεσία Patrice Leconte. Το 2015 γίνεται για πρώτη φορά ταινία ο πατέρας, η γαλλική Floride, αλλά δεν έχει κάποια δημιουργική ανάμιξη ο ίδιος. Πρωταγωνιστεί ο Jean Rochefort. Το 2018 ξαναγράφει σενάριο βασισμένο σε θεατρικό του έργο για τον σκηνοθέτη Daniel Auteuil, ο οποίος και πρωταγωνιστεί μαζί με τον Gerard Depardieu και την Adriana Ugarte (Julieta του Almodovar) στην ταινία Ερωτευμένος με την γυναίκα μου (Amoureux de ma Femme). Το 2020 έρχεται ο Πατέρας σε δική του σκηνοθεσία, ενώ τώρα ετοιμάζει το The Son, βασισμένο και αυτό σε δικό του έργο, με δική του σκηνοθεσία και σενάριο του Hampton και πρωταγωνιστές τους Hugh Jackman, Vanessa Kirby, Anthony Hopkins, Laura Dern. Η ταινία μάλλον θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2022.

Eric Emmanuel Schmitt

Ο γαλλοβέλγος Schmitt (γεν. 1960) έχει φέτος την τιμητική του στο ελληνικό θέατρο μιας και δύο έργα του τα βλέπουμε σε αθηναϊκά θέατρα, το Αινιγματικές Παραλλαγές σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια-Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη με τους Γιάννη Μπέζο και Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη στο Ίδρυμα Κακογιάννης και το Όσκαρ και η κυρία Ροζ του Τσέζαρις Γκραουζίνις με τους Θανάση Τσαλταμπάση και Μαρίνα Καλογήρου που θα ανέβαινε τον Φεβρουάριο στο Αμφι-θέατρο αλλά τελικά αναβλήθηκε για την επόμενη θεατρική σεζόν. Θεωρείται ένας πολύ επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας ενώ έχει ασχοληθεί και με τον κινηματογράφο. Το 2000 μεταφέρθηκε στο σινεμά το θεατρικό του έργο The Libertine σε σκηνοθεσία Gabriel Aghion με την Fanny Ardant. Το 2003 θα μεταφερθεί το Monsieur Ibrahim σε σκηνοθεσία Francois Dupeyron και πρωταγωνιστές τους Omar Sharif, Pierre Boulanger και Isabbelle Adjani. Το 2006 όμως είναι η στιγμή που θα γράψει και θα σκηνοθετήσει την δική του ταινία, το Odette Toulemonde με τον Albert Dupontel. Το 2009 θα σκηνοθετήσει και θα μεταφέρει στο σινεμά ένα δικό του θεατρικό έργο, το Oscar and the Lady in Pink με τον Max von Sydow ανάμεσα σε άλλους. Το 2017 ένα ακόμα δικό του έργο μεταφέρεται στον κινηματογράφο, χωρίς όμως δική του συμμετοχή, το Piccoli Crimini Coniugali του Alex Infascelli με τον Sergio Castellitto.

Martin McDonagh

Ένας από τους πιο επιτυχημένους διεθνώς θεατρικούς συγγραφείς που εξελίχθηκε σε έναν εξίσου επιτυχημένο σεναριογράφο και σκηνοθέτη είναι αναμφίβολα ο Βρετανός Martin McDonagh. Πολλά θεατρικά του είναι γνωστά, όπως για παράδειγμα ο κλασικός πλέον Πουπουλένιος ή Μαξιλαρένιος αν το μεταφράσουμε απολύτως κυριολεκτικά, το είχε παιχτεί με πολύ μεγάλη επιτυχία και στην χώρα μας πριν χρόνια με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη αλλά και η Βασίλισσα της Ομορφιάς που εξακολουθεί να παίζεται στο Σύγχρονο Θέατρο σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη με τις Αγορίτσα Οικονόμου και Σοφία Σεϊρλή με την πρώτη να την έχει αντικαταστήσει πλέον η Ράνια Σχίζα. Το 2004 σκηνοθέτησε και έγραψε την πρώτη του ταινία, μια μικρού μήκους, το Sxi Shooter με τον Brendan Gleeson. Το 2008 πραγματοποιεί το σκηνοθετικό του ντεμπούτο σε ταινίες μεγάλου μήκους με το εξαιρετικό In Bruges στο οποίο πρωταγωνιστούν οι Brendan Gleeson και Colin Farrell καθώς και ο Ralph Fiennes και Jeremie Renier. Το 2012 σκηνοθετεί και γράφει τους Επτά Ψυχοπαθείς, μια μαύρη κωμωδία στην οποία έχει έφεση ο δημιουργός με τους Colin Farrell, Sam Rockwell, Woody Harrelson και Christopher Walken. Η μεγάλη αναγνώριση ωστόσο ήρθε το 2017 με το αριστουργηματικό Three Billboards Outise Ebbing, Misouri  με την Frances McDormand, τον Woody Harrelson, τον Sam Rockwell και τον Peter Dinklage. Η ταινία προτάθηκε για έξι Όσκαρ, κερδίζοντας δύο, Α΄ Γυναικείου Ρόλου για την McDormand (δεύτερο στην καριέρα της πριν έρθει το τρίτο για το Nomadland) και Β' Ανδρικού Ρόλου για τον Rockwell. Ο δημιουργός είχε κερδίσει και βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ Βενετίας. Τώρα ετοιμάζει το The Banshees of Inisherin το οποίο μάλλον θα βγει τέλη του 2022, και θα ξαναφέρει κοντά τους Colin Farrell και Brendan Gleeson μαζί με τον Barry Keoghan.

Kenneth Lonergan

Ο Αμερικανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος Kenneth Lonergan (γεν. 1962) ίσως είναι πιο γνωστός από τον κινηματογράφο, παρόλα αυτά ξεκίνησε ως θεατρικός συγγραφέας το 1996, όταν παίχτηκε το πρώτο του θεατρικό έργο, ενώ είχε προσπαθήσει να ασχοληθεί με τον χώρο αυτό ήδη από το 1982, όταν έγραψε το πρώτο του έργο. Ο κινηματογράφος ήρθε το 1999 όταν έγραψε το σενάριο για το Analyze This του Harold Ramis με τους Robert de Niro και Billy Crystal, μια μεγάλη επιτυχία που το 2002 έφερε και το σίκουελ, στο οποίο ωστόσο δεν συμμετείχε. Το 2000 σκηνοθέτησε και έγραψε την πρώτη του ταινία, το You Can Count on Me με τους Laura Linney, Mark Ruffalo και Matthew Broderick. Την ίδια χρονιά έγραψε το σενάριο για το The Adventures of Rocky and Bullwinkle, ένα animation της Universal, το οποίο έμελλε να είναι αποτυχία. Το 2002 μαζί με τους Jay Cocks και Steven Zaillian, έγραψε το σενάριο για τις Συμμορίες της Νέας Υόρκης του Martin Scorsese με τους Leonardo di Caprio, Daniel Day-Lewis και Cameron Diaz, μια ταινία που συγκέντρωσε δέκα υποψηφιότητες για Όσκαρ και διθυραμβικές κριτικές. Το 2011 σκηνοθέτησε και έγραψε το Margaret, ένα ψυχολογικό δράμα με την Anna Paquin, τον Jean Reno, τον Matt Damon και τον Mark Ruffalo. Το 2016 ήρθε ξανά η επιτυχία με το Manchester by the Sea, το οποίο σκηνοθέτησε και έγραψε έχοντας ως πρωταγωνιστή τον Casey Affleck. Προτάθηκε για έξι Όσκαρ και κέρδισε δύο, Α΄ Ανδρικού για τον Affleck και σεναρίου για τον Lonergan, ενώ είχε προταθεί και για Όσκαρ σκηνοθεσίας.

John Patrick Shanley

Όσκαρ, Tony, Πούλιτζερ, όλα τα έχει κερδίσει ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης και σεναριογράφος John Patrick Shanley (γεν. 1950). Η καριέρα του στο θέατρο ξεκίνησε το 1982 με το έργο Welcome to the Moon και ακολούθησε μια πολύ επιτυχημένη πορεία που του έδωσε το θεατρικό βραβείο Tony και το Πούλιτζερ καλύτερου δράματος το 2005 αμφότερα. Με τον κινηματογράφο ξεκίνησε να ασχολείται ως σεναριογράφος το 1987 στο Moonstruck του Norman Jewison με την Cher, τον Nicolas Cage και την Ολυμπία Δουκάκις που κέρδισε Όσκαρ Β΄ Γυναικείου Ρόλου, όπως και η Cher Α΄ Γυναικείου. Ο Shanley κέρδισε Όσκαρ σεναρίου. Την ίδια χρονιά γράφει το σενάριο του Five Corners του Tony Bill με την Jodie Foster και τον Tim Robbins. Το 1989 γράφει το σενάριο του The January Man με τον Kevin Kline και τον Alan Rickman, το 1990 σκηνοθετεί και γράφει το Joe Versus the Volcano με τον Tom Hanks και την Meg Ryan. Το 1993 γράφει το σενάριο του Alive του Frank Marshall με τον Ethan Hawke και το animation We're Back! A Dinosaur's Story και δύο χρόνια μετά, το Congo του Frank Marshall με την Laura Linney. Μετά από χρόνια απουσίας, επιστρέφει στο σινεμά το 2008 με το Doubt το οποίο σκηνοθετεί και γράφει, βασισμένος στο δικό του βραβευμένο θεατρικό έργο του 2004. Πρωταγωνιστές οι Meryl Streep, Philip Seymour Hoffman, Amy Adams και Viola Davis. Ο Shanley προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου. Και πάλι μετά από αποχή χρόνων, το 2020 σκηνοθετεί και γράφει το Wild Mountain Thyme, βασισμένος σε θεατρικό του έργο με τους Emily Blunt, Jamie Dornan, Christopher Walken.

Mike Leigh

Ο Mike Leigh (γεν. 1943)  είναι ένας κορυφαίος Βρετανός σκηνοθέτης, που όμως πολλοί δεν ξέρουν πως την καριέρα του την ξεκίνησε ως θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης. Μέχρι το 1971 που θα σκηνοθετήσει την πρώτη του ταινία, Bleak Moments, είχε ήδη γράψει και ανεβάσει οκτώ θεατρικά έργα, από το 1965, όταν και ξεκίνησε. Η θεατρική του καριέρα συνεχίστηκε μέχρι το 2011, όταν έγραψε το μέχρι στιγμής τελευταίο έργο του. Με το σινεμά εντατικά ξεκίνησε να δουλεύει το 1983 με το Meantime σε σκηνοθεσία και σενάριο δικό του και τον νεαρό Tim Roth πρωταγωνιστή. Συνέχισε με τα Four Days in July (1985), High Hopes (1988), Life is Sweet (1990), όπου συνεργάστηκε με τον Timothy Spall που ξαναδούλεψαν μαζί. Το 1993 έρχεται η επιτυχία με το εξαιρετικό Naked και τον David Thewlis. Η ταινία προτάθηκε για Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και κέρδισε βραβείο σκηνοθεσίας και αντρικής ερμηνείας. Το 1996 μια ακόμα πολύ καλή ταινία, το Secret and Lies με τον Timoth Spall. Η ταινία χάρισε στον δημιουργό της τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες μαζί με βραβείο γυναικείας ερμηνείας για την Brenda Blethyn, αλλά και πέντε υποψηφιότητες για Όσκαρ. Ακολουθούν τα Career Girls (1997), Topsy-Turvy (1999), όπου δοκιμάζεται στο είδος του μιούζικαλ, All or Nothing (2002), φυσικά με τον Spall και την Lesley Manville, Vera Drake (2004) με το οποίο κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στην Βενετία και τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ. Το 2008 επιστρέφει με το Happy-Go-Lucky με την Sally Hawkins, το 2010 με το Another Year και την Lesley Manville, που διαγωνίστηκε στις Κάννες. Ο Leigh προτάθηκε για Όσκαρ σεναρίου. Το 2014 σκηνοθέτησε την βιογραφική ταινία Mr. Turner για τον σημαντικό βρετανό ζωγράφο με τον Timothy Spall να τον ενσαρκώνει. Η ταινία προτάθηκε για Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και κέρδισε βραβείο αντρικής ερμηνείας. Προτάθηκε για τέσσερα Όσκαρ. Το 2018 έρχεται το Peterloo, μια ταινία εποχής που διαγωνίστηκε στο Φεστιβάλ της Βενετίας.

David Mamet

Ένας από τους πιο διάσημους, ταλαντούχους και επιτυχημένους αμερικανούς θεατρικούς συγγραφείας είναι σίγουρα ο David Mamet (γεν. 1947). Βραβευμένος με Πούλιτζερ και πολλαπλές υποψηφιότητες στα Tony και στα Όσκαρ, ο Mamet μας σύστησε μια δική του Αμερική, πιο ειλικρινή και σκληρή. Ξεκίνησε την θεατρική του πορεία το 1970 με το έργο Lakeboat και ανέβασε μια σειρά επιτυχημένων θεατρικών, όπως τα American Buffalo (1975), Glengarry Glen Ross (1983), Oleanna (1992) και πολλά άλλα. Με τον κινηματογράφο ξεκίνησε να ασχολείται το 1981, όταν έγραψε το σενάριο για το The Postman always rings twice του Bob Rafelson με τους Jack Nicholson και Jessica Lange. Την επόμενη χρονιά γράφει το σενάριο για το The Verdict του Sidney Lumet με τον Paul Newman, βασισμένος σε ένα βιβλίο του 1980. Το 1986 μεταφέρεται στο σινεμά ένα δικό του θεατρικό με τον τίτλο About Last Night χωρίς δική του ανάμειξη στην ταινία. Το 1987 πραγματοποιεί το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στο House of Games. Παράλληλα την ίδια χρονιά γράφει το σενάριο για την ταινία του Brian de Palma, The Untouchables, με τον Kevin Costner, Andy Garcia, Robert de Niro, Sean Connery. Το 1988 σκηνοθετεί και γράφει την επόμενη ταινία του, το Things Change, ενώ το 1989 γράφει το σενάριο για το We're No Angels του Neil Jordan με τους Robert de Niro, Sean Penn και Demi Moore. Το 1991 επιστρέφει σκηνοθετικά με το Homicide που προβλήθηκε στις Κάννες. Διευθυντής φωτογραφίας ο θρυλικός Roger Deakins. Είναι η ίδια χρονιά που εκδίδει το βιβλίο On Directing Film. Το 1992 γράφει το σενάριο για το Hoffa με τον Jack Nicholson και τον Danny DeVito που σκηνοθετεί και την ταινία, μεταφέρει στο σινεμά το θεατρικό του Glengarry Glen Ross με σκηνοθέτη τον James Foley και πρωταγωνιστές τους Al Pacino, Jack Lemmon, Alec Baldwin, Ed Harris, Kevin Spacey, Jonathan Pryce. Η ταινία προβλήθηκε στο φεστιβάλ Βενετίας όπου ο Lemmon κέρδισε βραβείο ερμηνείας. Την ίδια χρονιά έγραψε και το σενάριο για την τηλεταινία The Water Engine, βασισμένος σε δικό του θεατρικό. Το 1994 μετέφερε όχι με σχετική επιτυχία το θεατρικό του, Oleanna. Το 1996 μεταφέρει και το American Buffalo σε σκηνοθεσία Michael Corrente και πρωταγωνιστές τους Dustin Hoffman και Dennis Franz. Το 1997 γράφει το σενάριο για το Wag the Dog του Barry Levinson με Hoffman και De Niro, σκηνοθετεί και γράφει το The Spanish Prisoner με Steve Martin και γράφει το σενάριο για το The Edge με τον Anthony Hopkins και τον Alec Baldwin. Το 1998 γράφει το σενάριο για το Ronin με τον De Niro, το 1999 σκηνοθετεί και γράφει το The Winslow Boy που έκανε πρεμιέρα στο Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών, το 2000 μετέφερε το θεατρικό του έργο Lakeboat και σκηνοθέτησε το State and Main, το 2001 έγραψε το σενάριο με τον Steven Zaillian για το Hannibal με τον Anthony Hopkins του Ridley Scott. Την ίδια χρονιά σκηνοθέτησε και έγραψε το Heist με τον Gene Hackman, τον Danny DeVito και τον Delroy Lindo. Ήταν η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία ταινίας που σκηνοθέτησε ο Mamet. Το 2004 σκηνοθετεί και γράφει το Spartan με τον Val Kilmer, το 2005 μεταφέρει σεναριακά το θεατρικό του έργο, Edmond, με την Julia Stiles, το 2008 σκηνοθετεί και γράφει το πολεμικών τεχνών Redbelt με τον ακόμα τότε άγνωστο Chiwetel Ejiofor, το 2013 σκηνοθετεί και γράφει για λογαριασμό του HBO, το Phil Spector για τον γνωστό μουσικό και παραγωγό με τον Al Pacino να τον υποδύεται ενώ έπαιζε και η Helen Mirren. Αυτό παραμένει η τελευταία του μέχρι στιγμής ταινία.

Jean Cocteau

Ο Jean Cocteau (1889-1963) είναι ο ορισμός του homo universalis, του αναγεννησιακού πολυπράγμονα ανθρώπου, μιας και υπήρξε σπουδαίος συγγραφέας, θεατρικός συγγραφέας, ποιητής, σκηνοθέτης, εικαστικός και κριτικός. Και όλα τα έκανε με τρομερή επιτυχία. Συνδέθηκε με το κίνημα του Ντανταϊσμού και του Σουρεαλισμού και παράλληλα το υπερέβη κάνοντας έργα απολύτως δικά του. Η καριέρα του ξεκίνησε το 1909, όταν εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή. Το 1917 ξεκινά η θεατρική του δράση, πρώτα με μπαλέτα και έπειτα με θεατρικά έργα, το 1919 γράφει το πρώτο του μυθιστόρημα. Το 1924 αρχίζει η εικαστική του διαδρομή και το 1930 η κινηματογραφική. Είναι ο βασικότερος εκπρόσωπος ενός ποιητικού σινεμά. Πρώτη του ταινία το εξαιρετικό Le Sang d' un poete (το αίμα ενός ποιητή), Με αυτή την ταινία ξεκινά η ορφική τριλογία του, που θα συνεχιστεί το 1950 με το Orphee και το 1960 με το Le Testament d' Orphee. Στο τελευταίο παίζει και ο ίδιος έναν ποιητή του 18ου αιώνα και σε cameo εμφανίζονται οι Pablo Picasso, Charles Aznavour, Yul Brunner. Πριν όμως συνεχίσει την ορφική τριλογία, το 1946 σκηνοθετεί και γράφει το αριστουργηματικό La Belle et la Bete (η Πεντάμορφη και το Τέρας), βασισμένο στο γνωστό παραμύθι. Το 1948 σκηνοθετεί το L aigle a deux tetes, βασισμένο στο δικό του θεατρικό έργο. Την ίδια χρονιά σκηνοθετεί ένα ακόμα θεατρικό του έργο, το Les Parents Terribles. Πρωταγωνιστεί η μούσα του, ο Jean Marais. Το 1950 εκτός από τον Orphee, γίνεται διευθυντής φωτογραφίας του Un Chant d' Amour του επίσης συγγραφέα Jean Genet. Το 1952 σκηνοθετεί την μικρού μήκους La Villa Santo-Sospir. Το 1957 συμμετέχει το 8 x 8: A Chess Sonata in 8 Movements σε σκηνοθεσία του γερμανού ζωγράφου Hans Richter στην οποία συμμετέχουν και άλλοι καλλιτέχνες, όπως ο Marcel Duchamp, Hans Arp, Alexander Calder, Max Ernst, Man Ray, Yves Tanguy. Εκτός αυτών, έχει γράψει σενάρια για το The Eternal Return (1943) του Jean Delannoy, το 1944 το Les Dames du Bois de Boulogne του Robert Bresson, το 1948 στο Ruy Blas, βασισμένο στο βιβλίο του Ουγκό. Το 1950 έγραψε το σενάριο για το Les Enfants Terribles βασισμένο στο δικό του θεατρικό έργο και σε σκηνοθεσία Jean-Pierre Melville. Το 1951 γράφει το σενάριο για το La Curonne Noire του Luis Saslavsky, το 1961 για το La Princesse de Cleves του Jean Delannoy και το 1965 για το Thomas l' imposteur του Georges Franju με την Emmanuelle Riva, βασισμένη σε μυθιστόρημα του Cocteau.

Harold Pinter

Ένας ακόμα νομπελίστας (Νόμπελ λογοτεχνίας το 2005)που έχει ασχοληθεί με τον κινηματογράφο, ο βρετανός θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος, σκηνοθέτης και ηθοποιός Harold Pinter (1930-2008). Ένας σπουδαίος άνθρωπος του θεάτρου με πενήντα περίπου χρόνια διαδρομή και σημαντικά έργα, όπως τα The Birthday Party (1957), The Homecoming (1964), No Man's Land (1975), Betrayal (1978). Για θεατρικά έργα του έχει κερδίσει και Tony. Παράλληλα, ασχολήθηκε με την κινηματογραφική σεναριογραφία, άλλες φορές μεταφέροντας δικά του έργα, άλλες φορές άλλων τα θεατρικά έργα και άλλες φορές πρωτότυπες ιδέες. Για τα σενάρια του έχει προταθεί για Όσκαρ και έχει κερδίσει BAFTA. Όλα άρχισαν το 1963 όταν μετέφερε το θεατρικό του έργο The Caretaker σε σκηνοθεσία Clive Donner. Την ίδια χρονιά έγραψε το σενάριο για το The Servant του Joseph Losey, όπου διασκεύασε μια νουβέλα του 1948. Μετέφερε και ένα άλλο μυθιστόρημα σε σκηνοθεσία Jack Clayton με την Anne Bancroft και τον Peter Finch. To 1966 γράφει το σενάριο για το νεονουάρ The Quiller Memorandum του Michael Anderson με τους George Segal, Max von Sydow και Alec Guinness. Το 1967 συνεργάζεται πάλι με τον Losey για το Accident, βασισμένος σε ένα μυθιστόρημα του 1965. Το 1968 μεταφέρει το δικό του θεατρικό έργο, The Birthday Party σε σκηνοθεσία William Friedkin. Το 1971 συνεργάζεται με τον Losey για το The Go-Between με την Julie Christie ως πρωταγωνίστρια. Η ταινία κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Και η επόμενη ταινία βρέθηκε στις Κάννες, το Homecoming (1973), βασισμένη σε δικό του θεατρικό έργο. Το 1976 συνεργάζεται με τον μεγάλο Elia Kazan για το The Last Tycoon, μια διασκευή του πάνω σε ένα έργο του Φιτζέραλντ με τους Robert de Niro, Tony Curtis και Jack Nicholson. Το 1981 διασκευάζει το μυθιστόρημα The French Lieutenant's Woman σε σκηνοθεσία Karel Reisz με την εξαιρετική Meryl Streep και τον Jeremy Irons. Το 1983 γράφει το σενάριο για το Betrayal, το 1984 για το Turtle Diary, το 1989 για το Reunion που βρέθηκε στις Κάννες. Το 1990 συνεργάζεται με τον Paul Schrader για το ψυχολογικό θρίλερ The Comfort of Strangers με τον Christopher Walken και την Helen Mirren. Είχε προβληθεί εκτός διαγωνισμού στις Κάννες. Το 1993 καταθέτει την δική του εκδοχή της Δίκης του Κάφκα για το BBC στην ταινία The Trial του David Jones με τους Kyle MacLachlan και Anthony Hopkins. Το 2007 επέστρεψε στο σινεμά, ένα χρόνο πριν τον θάνατό του, για το Sleuth του Kenneth Branagh με τους Jude Law και Michael Caine. Ο Pinter διασκεύασε ένα θεατρικό έργο που είχε ξαναγίνει ταινία με τον ίδιο τίτλο το 1972 από τον θρυλικό Joseph L. Mankiewicz και τον Caine να παίζει και εκεί κάνοντας τον ρόλο που στην επόμενη ταινία έκανε ο Jude Law και τον δικό του ρόλο τότε είχε υποδυθεί ο Laurence Olivier. Ήταν η τελευταία ταινία του Mankiewicz.

Elaine May

Και μια γυναίκα στην λίστα, η τρομερή Αμερικανίδα κωμική ηθοποιός, σκηνοθέτρια, σεναριογράφος και θεατρική συγγραφέας Elaine May (γεν. 1932). Ξεκίνησε την καριέρα της ως ηθοποιός και κυρίως ως stand-up comedian, ενώ αποτέλεσε τρομερό δίδυμο με τον Mike Nichols. Ως ηθοποιός στον κινηματογράφο ξεκίνησε το 1967 στο Enter Laughing, πλάι στον Jose Ferrer. Την ίδια χρονιά έγραψε το σενάριο για την μικρού μήκους, Back to Beach, ενώ με την σκηνοθεσία ασχολήθηκε πρώτη φορά το 1971, στο A New Leaf, το οποίο σκηνοθέτησε, έγραψε και πρωταγωνίστησε, έχοντας δίπλα της τον Walter Matthau. Την ίδια χρονιά γράφει και το σενάριο για το Such Good Friends του Otto Preminger με το ψευδώνυμο Esther Dale. Το 1972 σκηνοθετεί το The Heartbreak Kid σε σενάριο Neil Simon, στο οποίο έπαιζε η κόρη της, Jeannie Berlin. Για την ερμηνεία της προτάθηκε για Όσκαρ Β΄ Γυναικείου Ρόλου. Το 1976 σκηνοθετεί και γράφει το Mikey and Nicky με τον John Cassavetes, το 1978 γράφει το σενάριο μαζί με τον σκηνοθέτη της ταινίας Warren Beatty, για το Heaven Can Wait. Συνέβαλε στο σενάριο για το Reds (1981) του Beatty και το Tootsie (1982) του Sydney Pollack, ενώ το 1987 επέστρεψε στην σκηνοθεσία με το Ishtar, μια κωμική περιπέτεια με τον Dustin Hoffman, τον Warren Beatty και την Isabelle Adjani. Διευθυντής φωτογραφίας ο τρομερός Vittorio Storaro. Η ταινία απέτυχε εισπρακτικά και δέχτηκε κακές κριτικές. Το 1995 συνέβαλε στο σενάριο του Dangerous Minds του John N. Smith, έγραψε το σενάριο για το The Birdcage (1996) του Mike Nichols, βασισμένη στο θεατρικό έργο το Κλουβί με τις Τρελές και πρωταγωνιστές τους Robin Williams και Gene Hackman, ενώ το 1998 έγραψε το σενάριο για το Primary Colors του Mike Nichols με τον John Travolta και την Emma Thompson. Το 2000 έπαιξε στην ταινία του Woody Allen, Small Time Crooks, που ήταν και η τελευταία -μέχρι στιγμής- εμφάνισή της στον κινηματογράφο, είτε ως ηθοποιός, είτε ως σεναριογράφος, είτε ως σκηνοθέτρια. Το 2016 ξανασυναντήθηκαν με τον Allen, ως αντρόγυνο στο Crisis in Six Scenes, την τηλεοπτική σειρά που έκανε ο σκηνοθέτης για την Amazon. Η ενασχόλησή της με το θέατρο ως συγγραφέα είχε ξεκινήσει ήδη από το 1960. Ποτέ όμως δεν διασκεύασε δικό της έργο για το σινεμά.

Περισσότερα σινεφιλικά αφιερώματα μπορείτε να αναζητήσετε σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον blog.