Αυτές είναι οι αγαπημένες ταινίες του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο

Ο Guillermo del Toro είναι φανατικός σινεφίλ που ποτέ δεν έκρυψε τις επιρροές και τις αδυναμίες του - που είναι πολλές.

ΣΧΕΤΙΚΑΑυτές είναι οι αγαπημένες ταινίες του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο με σούπερ ήρωες

1. 8½

«Μια πραγματικά κλασική ταινία που είναι τόσο οικεία όσο και διεθνής. Για να μιλήσουμε για τον κινηματογράφο μέσω του κινηματογράφου απαιτείται μια φωνή ακλόνητη στο πάθος και στην καθαρότητα του. Το '8½' μιλά τόσο πολύ για τη ζωή όσο και για την τέχνη- και φροντίζει να συνδέει και τα δύο. Ένα πορτραίτο του αφηγητή και της τέχνης του - ένα λαχταριστό, ιδρωμένο, αδηφάγο ποίημα για τον κινηματογράφο».

2. Η ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ

Η «Πεντάμορφη και το Τέρας» είναι ο πιο τέλειος κινηματογραφικός μύθος που  έχει εξιστορηθεί. Μετά τον Μελιέ, μόνο ο Κοκτώ έχει καταλάβει ότι η απόλυτη απλότητα είναι απαραίτητη για να εξιστορήσεις ένα παραμύθι - και ότι δεν χρειάζεται τίποτα άλλο παρά η δύναμη του κινηματογράφου για να δημιουργηθεί δέος και έκπληξη.

3. ΦΡΑΝΚΕΝΣΤΑΪΝ

Ο «Φρανκενστάιν» είναι μια ταινία - και μια ιστορία - που αγγίζει την ίδια την ουσία της ύπαρξης και της πίστης. H υπέροχη ματιά και η τολμηρή εντολή του Whale συνδυάζονται με την ερμηνεία του Karloff που καταφέρνει να μεταδώσει τόσο την ευθραυστότητα όσο και την εξουσία.»

Goodfellas

4. GOODFELLAS

Με τα «Καλά Παιδιά», ο Scorsese γεννά τον 21ο αιώνα σε μία από τις πιο σημαντικές ταινίες των τελευταίων δύο δεκαετιών. Μια ταινία που μπορεί να την δει κανείς ξανά και να παραμένει φρέσκια και εκπληκτική. Τέλεια σε κάθε της πτυχή, πίσω και μπροστά από την κάμερα».

5. LOS OLVIDADOS

«Είμαι βέβαιος ότι η αγαπημένη μου περίοδος του Buñuel είναι αυτή των μεξικανικών ταινιών του Buñuel και από όλες τις ταινίες του, οι «Ξεχασμένοι από την Κοινωνία» και το «El» (1953) είναι οι καλύτερες. Το σουρεαλιστικό, αναρχικό πνεύμα του κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση όταν χρησιμοποιείται ενάντια σε ένα συμβατικό είδος ή εμπορικό περιορισμό. Αυτό το παράδειγμα της χρυσής εποχής του μεξικανικού κινηματογράφου έχει μεγάλη επίδραση, που ποτέ δεν διστάζει να απεικονίσει την αθωότητα που ασφυκτιά μέσα σε κανόνες και τσιμεντένια κτίρια. Ο αδίστακτος Ντίκενς, όπως ανατρέπεται από έναν άθεο».

Modern Times

6. MODERN TIMES

«Μοντέρνοι Καιροί»: μπαλέτο, παντομίμα και η απόλυτη εντολή του κινηματογραφικού μέσου. Ο Chaplin καταφέρνει να διασκεδάσει και να συγκινήσει το ακροατήριο. Κατά μία έννοια είναι η άλλη πλευρά του «Sunrise» του Murnau».

7. NOSFERATU

«Το «Nosferatu» είναι πράγματι μια συμφωνία του φόβου - και μια συμφωνία της τέλειας οπτικής αφήγησης. Η υπνωτική φύση της ταινίας μαγνητίζει το κοινό και το οδηγεί σε ονειροπόληση. Μαζί με το «Vampyr» του Dreyer (1932), είναι ένας από τους δύο πυλώνες για κάθε βρικόλακα που δημιουργήθηκε ποτέ. Ενώ ο Dreyer ασχολείται με το πνευματικό στοιχείο, η ταινία του Murnau παρουσιάζει μια απτή, φυσική συνιστώσα της διαφθοράς που κάνει το κακό άμεσο και πραγματικό».

8. SHADOW OF A DOUBT

«Το  «Χέρι που Σκοτώνει» είναι μία από τις εξαιρετικές ταινίες του Hitchcock - η πρώτη αληθινή αμερικανική γοτθική ταινία που γύρισε και ένα μυστηριώδες πορτρέτο του κόσμου του παρελθόντος που μεταμορφώθηκε από το άγγιγμα του κακού. Η πεμπτουσία του Αμερικανού όπως ο Edward Hopper ή η Harper Lee».

Shadow of a doubt

9. Ο ΘΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ – 10. RAN

Όντας ένας από τους βασικούς μέτρ, ο Kurosawa αντιπροσωπεύεται καλύτερα από αυτές, τις πιο οπερατικές, πεσιμιστικές και οπτικά θεαματικές του ταινίες. Δοκιμάστε και μαντέψτε ποια είναι ποια. Το πώς κατάφερε να είναι τόσο πληθωρικές και κομψές ταυτόχρονα αποτελεί ένα από τα μεγάλα μυστήρια της ζωής.

11. Η ΕΒΔΟΜΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ

Ο Μπέργκεν ως μυθογράφος - ο αγαπημένος μου - είναι απολύτως μαγευτικός. Αυτές οι δύο ταινίες έχουν τον αρχικό παλμό ενός παιδικού μύθου, που εξιστορείται από έναν εξαιρετικά ηλικιωμένο και σοφό αφηγητή. Το «Φάνι και Αλέξανδρος» είναι ο συνδυασμός των Dickens, Hans Christian Andersen και John Calvin. Και οι δύο ιστορίες είναι ώριμες με φανταστική απεικόνιση και αιχμηρή αίσθηση του αφύσικου. Επίσης, εκπλήσσομαι συχνά με το πώς παραβλέπεται το χιούμορ και τα κωμικά στοιχεία της «Έβδομης Σφραγίδας» υπέρ της φήμης του ως βασικής «σοβαρής» ταινίας τέχνης.

12. EYES WITHOUT A FACE

Μπορεί η «Πεντάμορφη και το Τέρας» να είναι ευαίσθητηκαι ντελικάτη  ταινία ενώ τα «Μάτια χωρίς Πρόσωπο» είναι υπερβολική και ανατριχιαστική, αλλά αυτές οι ταινίες αποτελούν πανέμορφα, σκοτεινά ποιήματα σχετικά με την ευθραυστότητα και τη φρίκη. Και οι δύο μύθοι εξαρτώνται από την πανέμορφη, σχεδόν αιθέρια, απεικόνιση για να μεταδώσουν την αίσθηση της καταστροφής και της απώλειας: η τρελή, εύθραυστη αγάπη που προσκολλάται σε μια ζωή βυθισμένη στη δίνη του σκότους. Η σύγκρουση των στοιχειωδών και μαγευτικών εικόνων σπάνια ήταν πιο ισχυρή. Το «Eyes Without a Face» μπορεί να υπερηφανεύεται και για το εξαιρετικό του soundtrack!

Eyes without a face

13. OLIVER TWIST

Οι περισσότεροι άνθρωποι θυμούνται τον David Lean για τα μεγάλα έπη του, όπως ο «Δόκτωρ Ζιβάγκο», ο «Λώρενς της Αραβίας», ή η «Γέφυρα του Ποταμού Κβάι». Αλλά εδώ είναι πιο ακριβής και ποιητικός. Και οι δύο ταινίες αποτελούν έπος του πνεύματος, και οι δύο μαστίζονται από μεγάλες, εντελώς μαγικές στιγμές και σκηνικά ανεξάρτητα από το αν παρουσιάζεται η μητέρα του Όλιβερ να καταπονείται και να πονάει, ο Lean κατανοεί την ανάγκη της υπερβολής για να διαχειριστεί τα αρχέτυπα του Ντίκενς. Μερικά από τα περάσματα και στις δύο ταινίες σκιαγραφούν την λεπτή γραμμή ανάμεσα στην ποίηση και τη φρίκη».

14. TIME BANDITS – 15. BRAZIL

Ο Terry Gilliam είναι ένας ζωντανός θησαυρός και τον χαραμίζουμε με κάθε ταινία του που δεν έγινε. Η απόδειξη ότι ο κόσμος μας είναι  φτωχότερος για αυτό μπορεί να βρεθεί σε δύο από τα αριστουργήματα του. Ο Gilliam είναι ένας μυθογράφος με πληθώρα εικόνων και  άγρια φαντασία. Κατανοεί ότι η «κακή γεύση» είναι η τελική δήλωση ανεξαρτησίας από τη διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας. Πηδάει χωρίς δίχτυ ασφαλείας και μας τραβάει μαζί του σε έναν κόσμο που γίνεται συνεπής μόνο από την ατρόμητη πίστη του στην ιστορία που λέει. Το ‘Brazil’  παραμένει μια από τις σημαντικότερες ταινίες της ζωής μου και το «Time Bandits» είναι ορόσημο του Roald Dahl για όλες τις ταινίες φαντασίας. Βλέποντας το 'Time Bandits' με τη μικρότερη κόρη μου μόλις πριν από δύο εβδομάδες, ήμουν ευτυχής όταν γέλασε όταν οι γονείς του Kevin εκρήγνυνται σε ένα σύννεφο καπνού.

16. SPARTACUS – 17. PATHS OF GLORY

"Ο Κούμπρικ ήταν μια φοβερή διάνοια. Η προσέγγισή του στην κινηματογράφηση και στην αφήγηση παραμένει τόσο μυστηριώδης όσο και επιτακτική. Η ψευδαίσθηση του ελέγχου πάνω στο μέσο είναι ολική. Και οι δύο ταινίες μιλούν εύγλωττα για την κλίμακα ενός ανθρώπου ενάντια στην παλίρροια της ιστορίας, και οι δύο ανυψώνουν το φραγμό για κάθε ιστορική ταινία που θα ακολουθήσει. Οι «Σταυροί στο Μέτωπο» αποτελούν ένα δριμύ κατηγορω της πολεμικής μηχανής, όπως είναι και σήμερα, όπως ήταν και στην εποχή της. Υποψιάζομαι, ωστόσο, ότι ο Κιούμπρικ ήταν επίσης ένας ιδιαίτερα διαισθητικός σκηνοθέτης άρπαζε ακατάπαυστα στοιχεία για τις ταινίες του. Ένα ανέκδοτο μάς λέει ότι ικέτευσε τον Κερκ Ντάγκλας να μείνει στο κρεβάτι για λίγες μέρες μετά από ένα ατύχημα, επειδή ο Κιούμπρικ ήθελε να επωφεληθεί από αυτό το διάλειμμα για να καταλάβει την ταινία που έκαναν.

Brazil

18. SULLIVAN’S TRAVELS – 19. UNFAITHFULLY YOURS

“Το κερί που καίει δύο φορές πιο φωτεινό καίει κατά το ήμισυ, όπως λέει η παροιμία - και οι ταινίες του Sturges και η ραγδαία, αινιγματική καριέρα του το επιβεβαιώνουν. Πρόκειται για αριστοτεχνικές ταινίες γεμάτες τρελή ενέργεια και πυροτεχνήματα, αλλά το 'Sullivan's Travels' καταφέρνει επίσης να ενσωματώσει μία από τις πιο οικείες σκέψεις σχετικά με το ρόλο του κινηματογραφιστή ως διασκεδαστή. Πολλοί προσπάθησαν να εξορύξουν το ίδιο πεδίο με τον Sturges και όλοι απέτυχαν. Σπάνιος στο είδος του.

20. NIGHT OF THE HUNTER

Υπέρτατο έργο για την παιδική ηλικία/τρόμο. Ο θρήνος για τους χαμένους κόσμους και οι αθώοι που παγιδεύονται μέσα σ' αυτούς. Υπέροχα παραμύθια απελπισίας που απεικονίζουν τον κόσμο των ενηλίκων ως ένα τοξικό περιβάλλον για τα παιδιά. Οι μυστικοί θησαυροί που κρατούνται στις καρδιές των παιδιών πρέπει να προστατεύονται από τη διαφθορά ενός ενήλικου κόσμου γεμάτου βεβαιότητα και αλαζονεία. Τόσο όμορφη όσο και σκοτεινή - πραγματικά με κάνουν να κλαίω με δέος.

Άννα Μαρία Χατζηστυλιανού
Αfterwords