Αφιέρωμα: Σκηνοθέτες που έκαναν το δικό τους 8 1/2

Το 1963 ο σπουδαίος μαέστρο του ιταλικού σινεμά, ο Federico Fellini, δημιουργεί το 8 1/2. Έπειτα από μια σειρά σπουδαίων ταινιών, όπως το La Strada (1954), οι Νύχτες της Καμπίρια (1957), η Dolce Vita (1960). Μετά την περιβόητη Dolce Vita με τον Marcello Mastroianni που επηρέασε καθοριστικά το ιταλικό σινεμά, ο Fellini συμμετέχει σε μια συλλογική ταινία το 1962, στο Boccaccio '70 με τους Vittorio de Sica, Luchino Visconti και Mario Monicelli. Κάπου εκεί όμως έχει έρθει ένα καλλιτεχνικό τέλμα. Ήδη από το 1960, έπειτα από μια τεράστια επιτυχία, ο Fellini έχει μπλοκάρει και έτσι τον Οκτώβριο του ίδιου έτους στέλνει μια πρόταση για μια ταινία με θέμα το καλλιτεχνικό μπλοκάρισμα ενός σκηνοθέτη. Ο αρχικός τίτλος ήταν La Bella Confusione, όμως ο σκηνοθέτης πρότεινε τον αυτοαναφορικό τίτλο 8 1/2, διότι τόσες ταινίες είχε δημιουργήσει μέχρι τότε. Έτσι δημιουργήθηκε ένα all time clasic κομψοτέχνημα με τον Mastroianni να υποδύεται έναν σκηνοθέτη που προσπαθεί να κάνει την νέα του ταινία, μόνο που παρόν και παρελθόν έχουν βαλθεί να τον αποσυντονίσουν.

ΣΧΕΤΙΚΑΑφιέρωμα: Σκηνοθέτες που έκαναν remake στον εαυτό τους

Μέχρι σήμερα παραμένει μία από τις σημαντικότερες ταινίες όλων των εποχών, αλλά και μια από τις πιο αυτοαναφορικές που δημιουργήθηκαν ποτέ. Η θεσπέσια μουσική του Nino Rota, η φωτογραφία του Gianni Di Venanzo και το σενάριο των Fellini, Tullio Pinelli, Ennio Flaiano, Brunello Rondi συνέβαλαν στο τελικό αποτέλεσμα. Τόσο καθοριστικό υπήρξε που δημιούργησε μια ολόκληρη κινηματογραφική σχολή. Ενώ μέχρι τότε απουσιάζουν οι αυτοαναφορικές ταινίες, πλέον βλέπουμε να πληθαίνουν. Έτσι, από  τότε όταν ένας σκηνοθέτης δημιουργεί μια ταινία που είτε είναι αυτοαναφορική, είτε αναφέρεται σε έναν σκηνοθέτη που επιχειρεί να δημιουργήσει μια ταινία μετ΄εμποδίων, ακόμα και αν δεν διαθέτει αυτοβιογραφικά στοιχεία, τότε λέμε ότι είναι ένα δικό τους 8 1/2. Ας θυμηθούμε λοιπόν μερικά 8 1/2 σπουδαίων σκηνοθετών. Απουσιάζουν ταινίες που έχουν μεν αναφορές στην ιταλική ταινία αλλά άλλου τύπου, όπως για παράδειγμα το 8 1/2 Women (1999) του Peter Greenaway που ναι μεν ο τίτλος αναφέρεται στην γνωστή ταινία του Fellini, ωστόσο η υπόθεση δεν έχει κάποια σχέση με τον ίδιο τον κινηματογράφο, αλλά με έναν επιχειρηματία που θέλει να κάνει το δικό του χαρέμι, ιδέα που του ήρθε έπειτα από μια προβολή του 8 1/2.

Alex in Wonderland (1970)-Paul Mazursky

Ο Paul Mazursky ήταν ένας αμερικανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος, υποψήφιος για πέντε Όσκαρ. Μια από τις πιο σημαντικές ταινίες του ήταν το Bob & Carol & Ted & Alice, το 1969. Ο Quentin Tarantino την είχε χαρακτηρίσει ως επιρροή του για την ανάπλαση των 60s στην ταινία του Once Upon a Time in Hollywood (2019). Έπειτα λοιπόν από την επιτυχία της εν λόγω ταινίας, τι πρέπει να κάνει; Δημιουργεί το Alex in Wonderland, όπου ο Alex Morrison (Donald Sutherland) είναι ένας σκηνοθέτης που δεν γνωρίζει ποιο θα πρέπει να είναι το επόμενο βήμα του έπειτα από την πρώτη του ταινία. Ειρήσθω εν παρόδω η προηγούμενη ταινία του Mazursly, το Bob... ήταν η πρώτη του που και σκηνοθετούσε και έγραφε. Στο Alex εμφανίζεται και ο ίδιος ο σκηνοθέτης στον ρόλο ενός παραγωγού, η πραγματική του κόρη, Meg Mazursky, ως η κόρη του σκηνοθέτη, ενώ μια cameo εμφάνιση κάνει ο Federico Fellini και η Jeanne Moreua, κάνοντας τους εαυτούς του, δηλώνοντας ευθέως την αναφορά στο 8 1/2.

Beware of a Holy Whore (1971)-Rainer Werner Fassbinder

Το 1971 ο γερμανός σκηνοθέτης του νέου γερμανικού σινεμά, Rainer Werner Fassbinder, γυρίζει στην Ισπανία ένα μελόδραμα από αυτά που τόσο αγάπησε και τόσο αγαπήσαμε, το Whity, με την Hanna Schygulla και τον Gunther Kaufmann. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βερολίνου. Την ίδια περίοδο, με αφορμή όσα έζησε εκείνο το διάστημα στην Ισπανία, γυρίζει και μια άλλη ταινία, το Beware of a Holy Whore με την Hanna Schygulla και τον Lou Castel. Σύμφωνα με την  ταινία, στην Ισπανία γυρίζεται μια ταινία, το Patria O Muerte, και όλο το καστ έχει φτάσει στην χώρα. Μόνο που λείπει ο σκηνοθέτης, τον οποίον υποδύεται ο Castel και ο πρωταγωνιστής Eddie Constantine (τον υποδύεται ο ίδιος ο Constantine). Όσο περιμένουν δημιουργούνται διάφορες σεξουαλικές σχέσεις ανάμεσα στο υπόλοιπο crew. Κάποια στιγμή ο σκηνοθέτης φτάνει και τα πράγματα είναι δύσκολα. Στην ταινία παίζει και ο ίδιος ο Fassbinder.

Day for Night (1974)-Francois Truffaut

Μπορεί στο 8 1/2 να μην έπαιζε ο ίδιος ο Fellini αλλά όσοι ακολούθησαν το παράδειγμά του με παρόμοιες ταινίες θέλησαν να παίξουν και οι ίδιοι έστω και σε μικρό ρόλο. Ήδη είδαμε δύο σκηνοθέτες που το έκαναν, και φτάνουν στον τρίτο, τον σπουδαίο γάλλο σκηνοθέτη της Nouvelle Vague, Francois Truffaut. Το La Nuit Americaine, όπως είναι πρωτότυπος γαλλικός τίτλος, δηλαδή η Αμερικανική Νύχτα, αφορά την παραγωγή μιας ταινίας, του Je Vous Presente Pamela (Σας Παρουσιάζω την Πάμελα), ένα μελόδραμα στο οποίο πρωταγωνιστεί ένας διάσημος σταρ, ο Alexandre (Jean Pierre Aumont), μια παλιά ντίβα, η Severine (Valentina Cortese), ο νεαρός Alphonse, τον οποίο υποδύεται ο Jean Pierre Leaud, που τον έχουμε ξαναδεί σε ταινίες του Truffaut (400 Χτυπήματα) και μια βρετανίδα ηθοποιός που την υποδύεται η Jacqueline Bisset. Τον σκηνοθέτη τον υποδύεται ο ίδιος ο Truffaut. Μας παρουσιάζονται οι σχέσεις των ηρώων, νέα ειδύλλια, χωρισμοί, τσακωμοί και έναν σκηνοθέτη που δυσκολεύεται να κάνει την ταινία του. Στα αγγλικά η ταινία έμεινε γνωστή ως Day for Night αντί του πρωτότυπου τίτλου, καθώς έτσι ονομάζεται μια τεχνική που χρησιμοποίηση κατά κόρον στην ταινία ο σκηνοθέτης. Είναι στην ουσία όταν γυρίζεις μια σκηνή την μέρα ενώ πρέπει να είναι νύχτα και το φτιάχνεις με τεχνικά μέσα στο post-production. Η ταινία απέσπασε το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, ενώ έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ των Καννών.

All That Jazz (!979)- Bob Fosse

Μετά το Cabaret και το δραματικό Lenny με τον Dustin Hoffman το 1974, ο Bob Fosse επιστρέφει το 1979 με ένα ακόμα μιούζικαλ που θα αφήσει εποχή. Το All That Jazz, ένα από τα σπουδαιότερα μιούζικαλ όλων των εποχών που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες το 1980. Η ταινία σε σενάριο του Robert Alan Aurthur και του Fosse βασίζεται εν πολλοίς σε αυτοβιογραφικά στοιχεία του Fosse, στοιχεία από την προσωπικότητά του και την ζωή του ως ηθοποιός, χορευτής και χορογράφος. Ως alter ego του ο Joe Gideon (Roy Schneider), σκηνοθέτης και χορογράφος που προσπαθεί να συνδυάσει το ανέβασμα του νέου του μιούζικαλ, NY/LA, με το μοντάρισμα της νέας του ταινίας, The Stand-Up. Τι θυμίζει αυτό; Τον Fosse που το 1974 μόνταρε μανιακώς την νέα του ταινία, Lenny, ενώ παράλληλα έτρεχε για τις πρόβες της νέας του παράστασης, Chicago, που θα ανέβαινε το 1975 στο Broadway. Είναι επομένως το δικό του 8 1/2. Στην ταινία παίζει και η Jessica Lange ως άγγελος θανάτου. Ο χορογράφος κάποια στιγμή μπαίνει στο νοσοκομείο όπως και ο ίδιος ο Fosse την στρεσογόνα εκείνη περίοδο. Η ταινία προτάθηκε για εννιά Όσκαρ, εκ των οποίων απέσπασε τέσσερα.

Stardust Memories (1980)- Woody Allen

Το 1980 ο Woody Allen βρίσκεται στην απόλυτη καταξίωση. Έπειτα από 15 χρόνια που κάνει ταινίες, έχει καταφέρει να καθιερωθεί με το Annie Hall (1977) και το Manhattan (1979), κερδίζοντας βραβεία Όσκαρ. Τότε λοιπόν γυρίζει με ασπρόμαυρη φωτογραφία του σπουδαίου Gordon Willis το Stardust Memories, μια σάτιρα ή μια παρωδία του 8 1/2, χωρίς να θέλει να το γελοιοποιήσει καθώς είναι γνωστή η αγάπη του και η εκτίμησή του προς το σινεμά του Fellini. Ο ίδιος ο Allen υποδύεται έναν σκηνοθέτη, που με αφορμή ένα αφιέρωμα στο έργο του θυμάται τις περασμένες του ταινίες, στιγμές από το παρελθόν του, τις σχέσεις του, τις επιρροές του. Παρότι έχει αρνηθεί ο ίδιος την αυτοαναφορικότητα της ταινίας, δεν μπορεί κανείς να την αγνοήσει. Δεν είναι τυχαίο που ο Sandy Bates, ο σκηνοθέτης που υποδύεται, είναι ένας δημιουργός που ξεκίνησε από πιο αστείες και ανάλαφρες ταινίες ενώ τώρα θέλει να περάσει σε πιο καλλιτεχνικές, με το κοινό να προτιμά τις πρώτες. Ο ίδιος ο Allen την περίοδο εκείνη δημιουργεί τα πρώτα δράματά του, τις πρώτες μπεργκμανικές ταινίες, αφήνοντας τις τελείως κωμικές ταινίες του παρελθόντος. Στην ταινία παίζουν οι Charlotte Rampling, Jessica Harper, Tony Roberts, Sharon Stone,

Sogni d' Oro (1981)- Nani Moretti

Ο ιταλός σκηνοθέτης Nani Moretti συνηθίζει να εντάσσει αυτοβιογραφικά στοιχεία στις ταινίες του. Βραβευμένος με Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες το 2001 για το The Son's Room, ξεκίνησε την καριέρα του ωσάν άλλος Woody Allen, σκηνοθετώντας, γράφοντας το σενάριο και παίζοντας ο ίδιος σε αυτές. Το 1981 δημιουργεί τα Χρυσά Όνειρα, ταινία που διαγωνίστηκε στην Μπιενάλε. Ο Michele Apicella που υποδύεται ο ίδιος ο Moretti, είναι ένας σκηνοθέτης που πηγαίνει και μιλάει για τις ταινίες του έπειτα από τις προβολές τους. Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με διάφορα σχόλια, όπως ότι στις ταινίες του απουσιάζει ο κοινωνικός προβληματισμός. Όταν επιστρέφει σπίτι του, στο οποίο μένει με την μητέρα του, ξεκινά να γράφει την επόμενη ταινία του, το Freud's Mother, κάτι που τον οδηγεί σε έναν ονειρικό κόσμο.

A King and His Movie (1986)- Carlos Sorin

Στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, ο αργεντινός σκηνοθέτης Carlos Sorin, καταπιάνεται με έναν σκηνοθέτη, τον David Vass (Julio Chavez), ο οποίος θέλει διακαώς να κάνει ταινία την ζωή του Γάλλου Orelie-Antoine de Tourens, ενός εξερευνητή του 19ου αιώνα, ο οποίος έμεινε γνωστός ως ο βασιλιάς της Παταγονίας και της Αραουτσάνια. Στην προσπάθειά του όμως να βρει τον τέλειο ηθοποιό για τον ρόλο του "βασιλιά", δυσκολεύεται και προκύπτουν εμπόδια. Επίσης, νέα εμπόδια προκύπτουν όταν ταξιδεύουν στην νότια Αργεντινή για να γυρίσουν την ταινία, καθώς η παραγωγή πέφτει έξω οικονομικά. Στην ταινία διαγωνίστηκε στην Μπιενάλε κερδίζοντας το βραβείο καλύτερης πρώτης ταινίας αλλά και στα ισπανικά βραβεία Goya.

Living in Oblivion (1995)- Tom DiCillo

Μια ανεξάρτητη αμερικανική μαύρη κωμωδία του Tom DiCillo, το Living in Oblivion, με τον Steve Buscemi, την Catherine Keener, τον Dermot Mulroney και τον Peter Dinklage στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο, καταπιάνεται με παρόμοια ζητήματα. Χωρίζεται σε τρία μέρη η δομή της ταινίας, όπου και στα τρία ένας σκηνοθέτης, ο Nick Reve (Steve Buscemi) θέλει να γυρίσει μια low-budget ταινία. Κάθε μέρος εστιάζει σε άλλη πλευρά της ιστορίας, σε άλλους χαρακτήρες, όπως κάποιους ηθοποιούς από το καστ της ταινίας και σε άλλα προβλήματα που προκύπτουν κατά την διάρκεια της παραγωγής της ταινίας. Μέσα από τις καταστάσεις στις οποίες θα εμπλακούν σκηνοθέτης και ηθοποιοί, θα γίνει ακόμα πιο δύσκολη η ολοκλήρωση της ταινίας. Η ταινία είναι κατά βάση μια σάτιρα προς το ίδιο το σινεμά και περισσότερο το ανεξάρτητο που γνώριζε περισσότερο και ο σκηνοθέτης. Είναι η δεύτερη ταινία μεγάλου μήκους που δημιούργησε.

Nine (2009)- Rob Marshall

Το 1982 ανεβαίνει για πρώτη φορά στο Broadway το θεατρικό μιούζικαλ Nine του Maury Yeston. Η παράσταση εμπνέεται από το 8 1/2 του Fellini, το οποίο έχει μετατρέψει σε μιούζικαλ, με έναν σκηνοθέτη, τον Guido Contini να προσπαθεί να κάνει το επόμενο βήμα του ενώ παράλληλα βιώνει την κρίση μέσης ηλικίας και έλλειψη έμπνευσης, ανατρέχοντας στο παρελθόν. Το μιούζικαλ κέρδισε πέντε βραβεία Tony. Το 2009 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον μετρ του είδους, Rob Marshall (Chicago, Into the Woods, Mary Poppins Returns) σε σενάριο των Michael Tolkin και Anthony Minghella. Ένα εντυπωσιακό καστ ηθοποιών, από τα σπουδαιότερα των τελευταίων χρόνων με τον σπουδαίο Daniel Day-Lewis να υποδύεται τον σκηνοθέτη σαν ένας φανταστικός Fellini, την Marion Cotillard ως γυναίκα του, σαν μια άλλη Giulietta Masina, την Penelope Cruz ως ερωμένη του, σαν μια άλλη Anna Giovannini, ερωμένη του Fellini, την Nicole Kidman ως ηθοποιό της ταινίας σαν μια Anita Ekberg, την Judi Dench, ως υπεύθυνη κοστουμιών, την Kate Hudson ως δημοσιογράφο της Vogue, την θρυλική Sophia Loren ως την μητέρα του και την τραγουδίστρια Fergie ως πόρνη. Στην ταινία έπαιζε και ο Elio Germano. Στην αρχή για τον ρόλο της Kidman είχε προταθεί η Katherine Zeta-Jones με την οποία είχε συνεργαστεί ο σκηνοθέτης στο Chicago και έπειτα η Anne Hathaway. Η πρώτη είχε πάρει Όσκαρ για το μιούζικαλ Chicago και η δεύτερη λίγα χρόνια μετά το Nine θα έπαιρνε Όσκαρ για το μιούζικαλ Les Miserables. Για τον ίδιο ρόλο είχε συζητήσει και η Cruz, αλλά τελικά πήρε άλλο ρόλο στην ταινία, όπως και η Cotillard, που και εκείνη έχει πάρει Όσκαρ για μιούζικαλ, το La Vie en Rose, είχε συζητήσει αρχικά για τον ρόλο της Dench. Από την άλλη για την Kate Hudson δημιουργήθηκε ειδικός ρόλος, που δεν υπήρχε στο θεατρικό μιούζικαλ. Επίσης, για τον ρόλο του σκηνοθέτη είχε ακουστεί και το όνομα του Javier Bardem. Για τον ρόλο της Cruz είχε ακουστεί η Katie Holmes και της Cotillard η Demi Moore. Ενδιαφέρον θα είχε να βλέπαμε την Barbra Streisand στον ρόλο της Dench, αν και η Dench ήταν όπως πάντα εξαιρετική. Η ταινία προτάθηκε για τέσσερα Όσκαρ. Το μόνο ερμηνευτικό Όσκαρ ήταν για την Penelope Cruz. Ίσως είναι από τις ελάχιστες ταινίες στις οποίες παίζουν ηθοποιοί που συνολικά έχουν κερδίσει οκτώ Όσκαρ, σχεδόν τα εννιά του τίτλου, με την Kate Husdon να έχει προταθεί και να μην έχει κερδίσει και την Fergie να μην έχει προταθεί.

The Man Who Killed Don Quixote (2018)- Terry Gilliam

Μια ταινία που έχει περάσει διά πυρός και σιδήρου, ένας κινηματογραφικός άθλος, θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε. Ο Terrry Gilliam ταλαιπωρήθηκε πολλά χρόνια για να την δημιουργήσει. Επί σχεδόν 30 χρόνια προσπαθούσε να ολοκληρώσει την δική του προσέγγιση πάνω στην ιστορία του Δον Κιχώτη. Όλα ξεκίνησαν το 1989, όταν του ήρθε αυτή η τρελή ιδέα. Καθόλου περίεργο για ένα μέλος των Monty Python. Όμως έπρεπε να περιμένω μέχρι το 1998, όταν για πρώτη φορά κατάφερε να βρει το μπάτζετ για να την δημιουργήσει. Στην τότε ταινία θα έπαιζε ο γάλλος ηθοποιός Jean Rochefort τον Δον Κιχώτη, ο Johnny Depp, στα ντουζένια του τότε, τον ρόλο του Toby Grummett, ενός ανθρώπου από τον 21ο αιώνα που ταξιδεύει στον χρόνο και η σύζυγος του Depp, η γαλλίδα τραγουδίστρια και ηθοποιός Vanessa Paradis. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν το 2000, αλλά τίποτα δεν πήγε καλά. Μία κάτι καταστροφές, μία ασθένειες ηθοποιών, μία οικονομικές επιβαρύνσεις, έκαναν τα πράγματα να ξεφύγουν και να ακυρωθεί τελικά η παραγωγή της ταινίας. Το 2002 κυκλοφόρησε το ντοκιμαντέρ των Keith Fulton και Louis Pepe, Lost in La Mancha, που περιγράφει τα όσα έγιναν στα γυρίσματα της ταινίας και οδήγησαν στην καταστροφή του όλου σχεδίου. Από το 2003 έως το 2016 ο Gilliam πάλευε να την κάνει αντικαθιστώντας τους ηθοποιούς. Έτσι, από τον Depp περάσαμε στον Ewan McGregor και πιο πρόσφατα στον Jack O' Connell, τον ρόλο που τελικά έκανε ο Adam Driver και από τον Rochefort που πέθανε το 2017, στον Robert Duvall, Michael Palin και John Hurt για τον ρόλο που τελικά έκανε ο Jonathan Pryce. Το 2017 κατάφερε να την ολοκληρώσει και το 2018 να την παρουσιάσει για πρώτη φορά στις Κάννες, 29 χρόνια μετά την έναρξη του όλου πλάνου. Η ταινία είναι αυτοαναφορική μιας και ο Toby είναι ένας σκηνοθέτης που έχει πάει στην Ισπανία και προσπαθεί με πολλές αντιξοότητες να γυρίσει τον Δον Κιχώτη με τον Jonathan Pryce να υποδύεται τον ηθοποιό που υποδύεται τον Κιχώτη και αρχίζει να πιστεύει ότι είναι αυτός.

The Other Side of the Wind (2018)- Orson Welles

Μια ακόμα πιο ταλαιπωρημένη ταινία, μιας και δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί ποτέ όσο ήταν εν ζωή ο δημιουργός της, ο μέγας Orson Welles (1915-1985). Το 1970 ο Welles έχει πάψει προ πολλού να είναι το παιδί-θαύμα του αμερικάνικου σινεμά, με ταινίες όπως ο Πολίτης Κέιν (!941), Η Κυρία από την Σανγκάη (1947), Μάκμπεθ (1948), Οθέλλος (1951), ο Κύριος Αρκάντιν (1955), το Touch of Evil (1958) και η Δίκη (1962). Πλέον δεν είναι επίκαιρος, και ο ηθοποιός-σκηνοθέτης θέλει να κάνει το comeback του. Ξεκινάει λοιπόν γυρίσματα το 1970 για την νέα του ταινία τα οποία συνεχίζονται μέχρι το 1976, μιας και διακόπτονται και ξεκινούν εκ νέου συνεχώς. Μέχρι και τον θάνατό του, το 1985, προσπαθούσε να την ολοκληρώσει, κάτι που δεν κατάφερε τελικά. Βέβαια δεν είναι το μόνο ανολοκλήρωτο πρότζεκτ του, υπάρχουν αρκετά ακόμα. Η συγκεκριμένη όμως έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφενός διότι πρωταγωνιστεί ένας ακόμα πολύ σπουδαίος αμερικανός σκηνοθέτης, ο John Huston, αφετέρου γιατί καταλήγει να γίνει απολύτως αυτοαναφορικό. Ένας σκηνοθέτης προσπαθεί να τελειώσει την τελευταία του ταινία. Η ταινία ακολουθεί την τελευταία μέρα της ζωής του ηλικιωμένου σκηνοθέτη, όταν κάνει ένα πάρτι για να δείξει την ανολοκλήρωτη ακόμα ταινία του. Μια σάτιρα της βιομηχανίας κινηματογράφου και των όσων επικρατούσαν στο σινεμά των 70s. 48 χρόνια μετά την έναρξη των γυρισμάτων το 1970, το 2018 η ταινία κατάφερε να ολοκληρωθεί τρόπον τινά από το Netflix, κάνοντας το μοντάζ όσων σκηνών είχε γυρίσει ο σκηνοθέτης. Πρόκειται για μια ιστορικής σημασίας ταινία που αξίζει να δει κάθε σινεφίλ, ακόμα και αν δεν βγάζει εν τέλει νόημα και δεν διαθέτει καμία συνοχή, μιας και εναλλάσσονται ασπρόμαυρη με έγχρωμη φωτογραφία καθώς άλλες σκηνές τις γύρισε στην μία και άλλες στην άλλη, όπως επίσης σκηνές με διαφορετικό ύφος αφού μέσα στα χρόνια άλλαζε ο τρόπος του. Στην ταινία παίζουν επίσης ο Peter Bogdanovich, η Susan Strasberg, o Dennis Hopper. Η ταινία παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας.

Pain and Glory (2019)- Pedro Almodovar

Ο σπουδαίος ισπανός σκηνοθέτης Pedro Almodovar έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στην σκηνοθεσία. Ένα απόλυτα προσωπικό, παρά τις επιρροές, στιλ που πλέον ότι προσιδιάζει σε αυτό το αποκαλούμε αλμοδοβαρικό. Το 2013, έπειτα από μια σειρά επιτυχημένων ταινιών, σκηνοθετεί το I' M So Excited, μια κωμωδία που δεν έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης. Το 2016 σκηνοθετεί την Julieta, μια πιο κλασική αλμοδοβαρική ταινία που αν και άρεσε αρκετά και ήταν υποψήφια για Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, θεωρήθηκε κατώτερη των γνωστών ταινιών του. Έτσι, το 2019 επιστρέφει με το Πόνος και Δόξα, μια ως ένα βαθμό αυτοβιογραφική ταινία αλλά και μια δική του προσέγγιση στο φελινικό 8 1/2. Και φυσικά ως alter ego του δεν θα μπορούσε να βάλει άλλον ηθοποιό από τον αγαπημένο του Antonio Banderas. Η ταινία διαγωνίστηκε στις Κάννες, όπου κέρδισε βραβείο ανδρικής ερμηνείας και προτάθηκε στα Όσκαρ, τόσο για διεθνή ταινία, όσο και για Α' Ανδρικού Ρόλου. Σύμφωνα, με την υπόθεση, ο Salvador Mallo είναι ένας σκηνοθέτης στην δύση της καριέρας του. Μέσα από flashback ανατρέχει στην παιδική του ηλικία, στην μητέρα του, διότι All About My Mother, αλλά και τα νεανικά του χρόνια, τους πρώτους έρωτες, τους χωρισμούς και την ανακάλυψη του σινεμά. Πέρα όμως από την επίσκεψη στο παρελθόν μέσω της ανάμνησης, το επισκέπτεται και διά φυσικής παρουσίας, καθώς συναντά μερικούς ανθρώπους με τους οποίους συνδέθηκε στο παρελθόν. Στην ταινία παίζει και η μούσα του, Penelope Cruz. Μια από τις καλύτερες ταινίες του σκηνοθέτη και από τις πιο αυτοαναφορικές, αν και συχνά βάζει στοιχεία του εαυτού του και της ζωής του στο σινεμά.

Περισσότερα σινεφιλικά αφιερώματα θα βρείτε εδώ.