15 σκηνοθέτες που ξεπέρασαν το εκρηκτικό τους ντεμπούτο

Μία καλή πρώτη ταινία είναι καθοριστικής σημασίας για την παρουσία του σκηνοθέτη στο μέλλον αλλά ο καταλυτικός παράγοντας δεν έρχεται παρά αργότερα όταν ο δημιουργός επανεμφανίζεται με την δεύτερη δουλειά του. Η επανάληψη της επιτυχίας ανάγεται σε πρόκληση καθώς ο σκηνοθέτης θα πρέπει να αποδείξει για ακόμα μία φορά τις ικανότητές του και να μην θεωρηθεί διάττοντας αστέρας από το κοινό και τους συνεργάτες του.

Αυτό που δεν κατάφερε ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο με το “Mimic” του ’97 ή ακόμα και ο Μάρτιν Σκορσέζε με το “Boxcar Bertha” δεν ισχύει για τους 15 της παρακάτω λίστας οι οποίοι απεδείχθησαν αντάξιοι των προσδοκιών και αποτελούν τα πιο ενδιαφέροντα ονόματα στον χώρο αυτή τη στιγμή.

Paul Thomas Anderson, “Boogie Nights”

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Πολ Τόμας Άντερσον, “Hard Eight”, δέχθηκε θετικές κριτικές αλλά απογοήτευσε στο box office με τις εισπράξεις να ανέρχονται μόλις στις 250,000 δολάρια και 3 εκατομμύρια προϋπολογισμό. Ευτυχώς, η εταιρεία παραγωγής New Line Cinema αντιλήφθηκε τον θησαυρό που είχε στα χέρια του ο σκηνοθέτης με το “Boogie Nights” το οποίο τοποθετούνταν στο πορνογραφικό φόντο του1977, έκανε αστέρα τον Μαρκ Γουόλμπεργκ και επανέφερε την καριέρα του Μπαρτ Ρέινολντς ο οποίος προτάθηκε για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου. Ο Άντερσον κέρδισε και αυτός μία υποψηφιότητα Πρωτότυπου Σεναρίου, αλλά στο τέλος τα 43 εκατομμύρια του box office και οι εικονικοί χαρακτήρες που δημιούργησε τον ανέδειξαν ως έναν από τους καλύτερους Αμερικανούς δημιουργούς.

Wes Anderson, “Rushmore”

Ο εκκεντρικός Γουές Άντερσον μετά το “Bottle Rocket” παραδίδει το 1998 μια αστεία ιστορία ενηλικίωσης με το “Rushmore” και κερδίζει Indie Spirit Award για Καλύτερο Σκηνοθέτη. Τα 20 εκατομμύρια των εισπράξεων απλά επιβεβαίωσαν την ιδιοσυγκρασιακή διάνοια του Άντερσον και του άνοιξαν την πόρτα για τους “Royal Tenenbaums.”

Darren Aronofsky, “Requiem for a Dream”

Το δαιδαλώδες “Pi” ήταν μόνο η αρχή για τον Αμερικανό Ντάρεν Αρονόφσκι και το βραβείο Καλύτερου Σκηνοθέτη που του απονεμήθηκε το 1998 στο Φεστιβάλ Sundance επεφύλασσε πολλά περισσότερα. Δύο χρόνια αργότερα επέστρεψε με το θρυλικό “Requiem for a Dream” και αναδείχθηκε δικαίως σε είδωλο και απόλυτο κινηματογραφιστή της ψυχολογικής αποδόμησης. Τα προσεχή “Black Swan” και “Mother!” μας το επιβεβαίωσαν για ακόμα μία φορά.

Ari Aster, “Midsommar”

Πέρυσι ο Άρι Αστέρ μονοπώλησε το ενδιαφέρον στο Φεστιβάλ Sundance με το εντυπωσιακό “Hereditary” και μόλις με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Τότε, πολλοί κριτικοί είχαν μιλήσει για τα Όσκαρ αναφορικά με τον σεναριογράφο-σκηνοθέτη και την πρωταγωνίστριά του, Τόνι Κολέτ, αλλά εφόσον η Ακαδημία διατηρεί ακόμα στεγανά για το genre δεν είδαμε το “Hereditary” ούτε στις υποψηφιότητες. Με επιμονή και ταλέντο, ο 33χρονος Αστέρ συνεχίζει με φιλοδοξίες στο horror και η δεύτερη ταινία του με τίτλο “Midsommar” έχει ήδη κερδίσει τις εντυπώσεις.

Shane Carruth, “Upstream Color”

Στο “Primer” το ταξίδι στον χρόνο μας μπέρδεψε αλλά το αποκορύφωμα στην σκηνοθεσία του Σέιν Καρούθ ήρθε μετά από κάποια χρόνια στην δεύτερη ταινία του, “Upstream Color”. Ο ίδιος, εκτελώντας χρέη σκηνοθέτη, ηθοποιού, μοντέρ, σεναριογράφου και συνθέτη, δημιούργησε μία ταινία μυστηρίου σε σωστό τόνο και τόσο θεαματικό που οι φαν της ταινίας ακόμα περιμένουν εναγωνίως για την συνέχεια.

Sofia Coppola, “Lost in Translation”

Το “The Virgin Suicides”, ένα τολμηρό βιβλίο στο οποίο η Σοφία Κόπολα έδωσε ολόσωστη κινηματογραφική μορφή την οδήγησε απλά σε μία από τις καλύτερες ταινίες της. Ο λόγος φυσικά για το “Lost in Translation” με το οποίο βρέθηκε στα ‘Οσκαρ με 4 υποψηφιότητες, συμπεριλαμβανομένων Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερης Σκηνοθεσίας, κερδίζοντας εν τέλει αυτό για το Πρωτότυπο Σενάριο.

Robert Eggers, “The Lighthouse”

Μπορεί να άργησε να επανέλθει μετά το “The Witch”, ο Ρόμπερτ Έγκερς παρόλα αυτά δεν το έχασε ποτέ και αυτό φαίνεται από το ολοκαίνουργιο “The Lighthouse”. Αναμονή τεσσάρων χρόνων αλλά η ταινία με πρωταγωνιστές τους Γουίλεμ Νταφόε και Ρόμπερτ Πάτινσον σαν τους φύλακες του φάρου αποζημιώνουν και με το παραπάνω. Η ασπρόμαυρη μορφή του σε συνδυασμό με το ψυχόδραμα της ιστορίας έκανε πρεμιέρα στις Κάννες με μεγάλη επιτυχία.

Marielle Heller, “Can You Ever Forgive Me?”

Το μπάτζετ μπορεί να αυξήθηκε και το καστ να περιέχει μεγαλύτερα ονόματα του Χόλυγουντ όμως η Μάριελ Χέλερ διατήρησε στο “Can You Ever Forgive Me?” την ίδια συμπόνια για τους περίπλοκους χαρακτήρες ακριβώς όπως και στην πρώτη της ταινία ενηλικίωσης “Diary of a Teenage Girl”. Η ταινία κατάφερε να αποσπάσει τρεις υποψηφιότητες για τα ‘Οσκαρ συμπεριλαμβανομένου και αυτό για Α’ Γυναικείο για τον ρόλο της Μελίσα ΜακΚάρθι.

Spike Jonze, “Adaptation”

Το ντεμπούτο το Σπαικ Τζόνζι ήταν θεαματικό. Το “Being John Malkovich” όμως και η υποψηφιότητά του στα Όσκαρ δεν τον εμπόδισαν να σταθεί και πάλι πίσω από την κάμερα για μία ακόμα πιο εντυπωσιακή συνέχεια. Ο Νίκολας Κέιτζ είναι ο Τσάρλι και ο Ντόναλντ Κάουφμαν με τον αληθινό και πρωτοπόρο Τσάρλι Κάουφμαν να διασκευάσει το βιβλίο της Σούζαν Ορλίν.

David Lynch, “The Elephant Man”

Ο Ντέιβιντ Λιντς έφερε την πειραματική ταινία στο κοινό και ένας από τους λόγους για την επιτυχία αυτής της κίνησης ήταν το “Eraserhead”. Στην δεύτερη ταινία του ο Λιντς επέλεξε να μην γίνει επιθετικός με το avant garde στυλ του, όσο και αν του πήγαινε, αλλά συμμάχησε με μεγάλο στούντιο παραγωγής (Paramount) για να αποδώσει ένα πιο παραδοσιακό στο “The Elephant Man”. Η επιλογή του στέφθηκε με επιτυχία και από τότε τα πλήθη τον ακολουθούν πιστά σε κάθε παραγωγή του.

Terrence Malick, “Days of Heaven”

Την επιτυχία του “Badlands” δεν άργησε να ακολουθήσει το “Days of Heaven” αλλά την πραγματική επιτυχία του Τέρενς Μάλικ μπορούμε να την αντιληφθούμε μόνο με την μεγάλη σκηνοθετική παύση που έκανε για 20 περίπου χρόνια επιστρέφοντας τελικά με το “Thin Red Line”. Το “Days of Heaven” χάρισε στον Μάλικ Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών και συχνά αναφέρεται ως μία από τις ομορφότερες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ.

Steve McQueen, “Shame”

Ο Στιβ ΜακΚούιν μπορεί να έκανε την εμφάνισή του με το δυνατό “Hunger” αλλά με το “Shame” κατάφερε να κάνει τους πάντες να συζητούν για το σινεμά του. Με μικρό μπάτζετ, ο σκηνοθέτης κατάφερε να φέρει στα ταμείο 20 εκατομμύρια παγκοσμίως και να πάρει το πράσινο φως από την εταιρεία Fox Searchlight για την επόμενη μεγάλη επιτυχία του βραβευμένη με Όσκαρ, “12 Years a Slave.”

Christopher Nolan, “Memento”

Στο “Following” ο Βρετανός Κρίστοφερ Νόλαν έδειξε τις ικανότητές του στην ταραχώδη αφήγηση με πενιχρό μπάτζετ και το “Memento” ήρθε αμέσως μετά για να απογειώσει την φήμη του και να τον εδραιώσει στον σκηνοθετικό χάρτη. Ο Στίβεν Σόντερμπεργκ, ενθουσιασμένος με την δουλειά του, πρότεινε στον Νόλαν να σκηνοθετήσει το “Insomnia” της Warner Bros. στην εταιρεία που αργότερα θα έβγαζε τα “The Dark Knight” , “Inception”και “Dunkirk”.

Jordan Peele, “Us”

Το 2017 ο Τζόρνταν Πιλ έσπασε το πολιτιστικό κατεστημένο με το “Get Out” και απέσπασε πολλαπλές υποψηφιότητες στα Όσκαρ. Με τα αποτελέσματα της Ακαδημίας, ο Πιλ αναδεικνύεται πέμπτος στην σειρά έγχρωμος σκηνοθέτης διαγωνιζόμενος για τον τίτλο του Καλύτερου Σκηνοθέτη και φεύγει με το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου. Με το “Us” συνεχίζει δυναμικά ό,τι ξεκίνησε και δείχνει ότι δεν φοβάται να ρισκάρει με τα κοινωνικά δίπολα.

Quentin Tarantino, “Pulp Fiction”

Το 1992 ήταν η χρονιά του Κουέντιν Ταραντίνο και δύο έτη αργότερα ο ίδιος απέδειξε στις Κάννες και σε όλο τον κόσμο ότι το ντεμπούτο του δεν ήταν καθαρή τύχη. Το “Pulp Fiction” ακολούθησε το “Reservoir Dogs” κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα, έλαβε εφτά υποψηφιότητες για τα Όσκαρ και τα υπόλοιπα είναι ιστορία για τον εφευρετικό δημιουργό που μας εκπλήσσει κάθε φορά με τις ταινίες του.