Xenia

Έπος ενηλικίωσης

Δύο παιδιά περιθωριοποιημένα και χαρισματικά, που αισθάνονται παντού ξένα, με τα φαντάσματα των γονιών τους να τα καταδιώκουν, ξεκινούν ένα ταξίδι για να βρουν τις ρίζες τους.

Αυτό το φιλμ προέρχεται από ένα σκηνοθέτη που από ταινία σε ταινία προσφέρει στο κοινό όλο και περισσότερο κάτι πιο ολοκληρωμένο. Η εξέλιξή του δε φαίνεται να σχετίζεται μόνο με τις όλο και πιο μεγάλες δυνατότητες της παραγωγής που έχει στη διάθεσή του, αλλά κυρίως με το προσωπικό ταξίδι του, που φαίνεται πως όσο προχωρά τον κάνει πιο πλούσιο. Αυτό φαίνεται να αποτυπώνεται και στις ταινίες του, όπως συμβαίνει στους ανθρώπους που μεγαλώνουν μαζί με τα δημιουργήματά τους.

Η όλη εντύπωση που αφήνει το φιλμ μετά το τέλος του είναι πως πρόκειται για ένα έπος ενηλικίωσης. Πολλά θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί για τις πιθανές ψυχαναλυτικές ερμηνείες των δυναμικών μεταξύ των αδερφών και των γονεϊκών τους φιγούρων, αλλά όπως συμβαίνει με το γνήσιο σινεμά, η ιστορία είναι αυτή που συγκινεί το θεατή. Η τελευταία ως μία αυτόνομη φιλμική πραγματικότητα συμπυκνώνει τις σοφά ισορροπημένες εναλλαγές συναισθημάτων μέσα από το άψογο μοντάζ καθ' ολη τη διάρκεια της ταινίας.

Τα δύο αδέρφια αποτελούν το κορμό ενός κουνελιού που ζει μία μεγάλη “Νύχτα του Κυνηγού” μέσα στο δάσος με τις παρουσίες τους να συνενώνουν τη θηλυκή και την αρσενική φύση τους.Οι δυο τους, ένας ωραία “τρελός” Donnie Darko που αγαπά αγόρια σαν ξένος ως προς αυτά και το αρρενωπό alter ego της Patty Pravo (με ένα δικό της αείμνηστο cameo), προσφέρουν καύσιμο στο κουνέλι αυτό για να σχετιστεί με τα υπόλοιπα ζώα του δάσους και να ανταλλάξει κάτι με το κάθε ένα. Τα υπόλοιπα ζώα ενσαρκώνονται από τους κινηματογραφικά άκρως ενδιαφέροντες δευτερεύοντες χαρακτήρες (από τη μικρή αγαπημένη τραγουδίστρια του ήρωα μέχρι την απόλυτη καλτ μορφή του τραγουδιστή της νύχτας-ερμαφρόδιτη πατρική φιγούρα) και όλοι μαζί ανεβαίνουν σε μία βάρκα, με στοίχημα αυτή να μείνει όρθια μέχρι το τέλος του ταξιδιού.

Το μαγικό σε αυτό το φιλμ είναι ότι βλέπει κανείς κάτι το υπερβατικά σουρεάλ (με ορισμένες σκηνές στα χνάρια του “Μίλα της” του Αλμοδοβάρ) και ταυτόχρονα τραυματικά αληθινό (όπως η σεκάνς της καταδίωξης του αλλοδαπού ήρωα από εθνικιστές που σε κάνει να δακρύζεις από θυμό). Οι κορυφώσεις στο τέλος δικαιώνουν όλα τα συναισθήματα που έχεις βιώσει κατά τη διάρκειά του, κάνοντάς το θεατή να φεύγει χορτασμένος αλλά και με επιπλέον τροφή για σκέψη.

Εδώ, όπως και στη Στρέλλα, το φύλο είναι μόνο μία κοινωνική σύμβαση, με γυναίκες στις οποίες η μητρότητα ξυπνά μόνο όταν έχουν ένα όπλο απέναντί τους και άντρες που ζουν για να συναρμολογούν τον πατέρα του εαυτού τους, επιθυμώντας μάταια ίσως να τον ξαναγνωρίσουν και να αναγνωριστούν από αυτόν.

Τελικά το δάσος που διασχίζει το κουνέλι του φιλμ υπάρχει μέσα στο κεφάλι μας. Ζει εκεί όπως και πολλά άλλα διαφορετικά ζώα, που μόνο αν τα αφήσει κανείς ελεύθερα για αναπαραγωγή, μπορεί να γεννήσουν τον καινούριο μας εαυτό. Και το Xenia σε προσκαλεί να φιλοξενήσεις αυτό το δάσος. Να το αγαπήσεις σαν ξένο, μία πλευρά του εαυτού σου που δεν έχεις δει ακόμα.

Εύη Αβδελίδου