Thank you for your service

Σύνοψη: Μία ομάδα στρατιωτών επαναπατρίζεται έχοντας βιώσει δύσκολες ώρες στο πολύμηνο καθήκον τους στην εμπόλεμη ζώνη του Ιράκ. Η επανένταξη αναμένεται δύσκολη αφού τα στρατόπεδα και τα πυρά μπορεί να λείπουν οι έντονες μνήμες, όμως, τους στοιχειώνουν ενώ προσπαθούν να σταθούν και πάλι στα πόδια τους ξεκινώντας ένα καινούργιο κεφάλαιο στην ζωή τους.

Άποψη: Η Αμερική και οι βετεράνοι πολέμων της είναι ένα έντονο κοινωνικό και πολιτικό θέμα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού επηρεάζοντας ακόμα και τον καλλιτεχνικό κόσμο. Το Χόλυγουντ συνηθισμένο στο να  αφηγείται δακρύβρεχτες και πατριωτικές ιστορίες δεν μπορούσε να μείνει αμέτοχο, γι’αυτό και έχει ασχοληθεί πολλές φορές με τον πόλεμο και τα παραφερνάλια του, άλλοτε αριστουργηματικά και άλλοτε αρκετά στερεοτυπικά.

Πρόσφατες τέτοιες ταινίες που σίγουρα θυμόμαστε από την τρομερή επιτυχία που είχαν σημειώσει, είναι το Hurt Locker αλλά και το American Sniper, το σενάριο του οποίου έγραψε ο Τζέισον Χολ και για το οποίο έλαβε υποψηφιότητα Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου στα Όσκαρ του 2015, προτού επιχειρήσει να σκηνοθετήσει ένα φιλμ ανάλογου είδους.

Στο σκηνοθετικό του έναυσμα λοιπόν, ο Χολ επιστρέφει σε γνώριμα εδάφη και καταφέρνει να προσεγγίσει με σεβασμό και λεπτότητα ένα ευαίσθητο θέμα, μια σχεδόν άγνωστη-σίγουρα αγνοημένη πτυχή του πολέμου, το Σύνδρομο Μετατραυματικού Στρες. Το PTSD, λοιπόν, όπως χαρακτηρίζεται χάριν συντομίας είναι το κύριο ζήτημα που εξετάζεται εδώ και πώς αυτό εκδηλώνεται στους τρεις φίλους που επιστρέφουν στις οικογένειές τους, με νωπές ακόμα τις μνήμες από το Ιράκ, και με έντονα μόνιμα «κουσούρια».

Αυτό που κάνει την ταινία όμως να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες ίδιου είδους είναι η πρόθεση των πρωταγωνιστών να θεραπευτούν. Επιτέλους, ο ρεαλισμός υπερνικά τον ανδρισμό και την υπερηφάνεια των στρατιωτών που δεν θέλουν (ή δεν πρέπει) να φανούν ευάλωτοι αλλά κατανοούν την ασταθή ψυχολογική τους κατάσταση και αναζητούν υποστήριξη από τον αρμόδιο κρατικό μηχανισμό. Σε αυτό το σημείο, ο σκηνοθέτης έξυπνα αποτυπώνει την γραφειοκρατία σε έναν χώρο μπουκωμένο με τραυματίες όλων των ειδών και με μια λίστα αναμονής γύρω στους 9 μήνες.

Με υποσυνείδητα ξεσπάσματα γίνεται πραγματικά γνωστό ότι οι χαρακτήρες είναι έτοιμοι προς κατάρρευση με τους πρωταγωνιστές να στέκονται αντάξιοι προσδοκιών. Για τον Μαιλς Τέλερ ήμασταν σίγουροι βέβαια καθώς έχει δείξει ότι ξέρει να χειρίζεται το δράμα (Rabbit Hole, Whiplash, Bleed for This) αλλά o Μπιούλε Κοάλε στον ρόλο του Σόλο (του οποίου η βραχυπρόθεσμη μνήμη έχει επηρεαστεί από βόμβα) είναι πραγματικά μια έκπληξη αφού από το βλέμμα και μόνο σε πείθει. Το καστ συμπληρώνεται και με την Έιμι Σούμερ στον πρώτο δραματικό ρόλο στην καριέρα της αλλά και από την Χέιλι Μπένετ που πέρυσι είδαμε στο Κορίτσι του Τρένου.

Η χρήση των flashbacks λειτουργεί ως αφηγηματικός άξονας από τις ημέρες του πολέμου ξεδιπλώνοντας σταδιακά μία ιστορία που είναι βάρος στην ψυχή του Τέλερ και την οποία εν τέλει αφηγείται σε μια προσπάθεια του για εξιλέωση. Μην αιφνιδιαστείτε εάν καταλήξετε βουρκωμένοι, είναι κάτι που πετυχαίνει η ταινία αβίαστα με συμπονετικό τρόπο αποτίοντας φόρο τιμής σε όλους όσους βρέθηκαν σε παρόμοια κατάσταση. Αρκεί βέβαια να μην την αντιμετωπίστε προκατειλημμένα ως μια ακόμα αμερικάνικη προπαγάνδα.

Μαρία Γκιούλη