The room

Ένα ακόμη best seller μυθιστόρημα μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, όμως, χάρη στο ιδιαίτερα ενδιαφέρον και αδιαμφισβήτητα “σκοτεινό” θέμα του και, κυρίως, χάρη στην αξιοθαύμαστη χημεία ανάμεσα στους δύο υπερταλαντούχους πρωταγωνιστές του, Μπρι Λάρσον (“Short Term 12”, “Trainwreck”, “Scott Pilgrim Vs. The World”) και Τζέικομπ Τρέμπλεϊ (από τις αποκαλύψεις της φετινής κινηματογραφικής σεζόν), η ταινία καταφέρνει να κάνει μεγάλη αίσθηση εντός και εκτός φεστιβαλικού κυκλώματος και να φιγουράρει, πλέον, ανάμεσα στα φιλμ που διεκδικούν φέτος ποικίλα σημαντικά βραβεία Oscars.

Ο λόγος για το “Room” του Λένι Έιμπραμσον (“Frank”), το οποίο βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Ιρλανδής συγγραφέως Έμα Ντόναχιου, που άντλησε έμπνευση από αληθινή ιστορία (εκείνη της Αυστριακής Ελίζαμπεθ Φριτζλ, την οποία κρατούσε φυλακισμένη σε ένα υπόγειο για 24 ολόκληρα χρόνια ο πατέρας της) και υπογράφει και το σενάριο της ταινίας.

Ο Τζακ και η μητέρα του, Τζόι, ζουν σε ένα δωμάτιο λίγων μόνο τετραγωνικών, το οποίο διαθέτει τα απολύτως απαραίτητα για τη διαβίωσή τους, συμπεριλαμβανομένης μιας παλιάς τηλεόρασης. Η μόνη τους επαφή με τον έξω κόσμο είναι μέσω ενός φεγγίτη και μέσω ενός μυστηριώδη άνδρα που η Τζόι αποκαλεί “ΣαταΝίκ”, ο οποίος τους επισκέπτεται τακτικά φέρνοντάς τους λιγοστές προμήθειες, για να πλαγιάσει, κατόπιν, στο πλευρό της Τζόι. Ο Τζακ δεν έχει βγει ποτέ από αυτό το δωμάτιο, αλλά τώρα που έκλεισε τα πέντε η Τζόι αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να του πει την αλήθεια για τα όσα υπάρχουν πέρα από τους τέσσερις τοίχους του δωματίου. Και, κυρίως, να του ζητήσει τη βοήθειά του για να το σκάσουν από εκεί μέσα.

Χωρισμένο σε δύο ευδιάκριτα όσο και άνισα σε επίπεδο εντυπώσεων μέρη, το “Room”αντλεί τη δύναμή του από τις εξαιρετικά πειστικές ερμηνείες του πρωταγωνιστικού του ντουέτου, με τα όσα παρακολουθούμε να συμβαίνουν εντός του δωματίου και τα οποία ο Έιμπραμσον προσεγγίζει κυρίως υπό την οπτική γωνία του Τζακ (τις σκέψεις του οποίου ακούμε συχνά-πυκνά μέσω του σχετικού voice-over), να αποκτούν μια σχεδόν παραμυθένια αύρα μέσω της γόνιμης φαντασίας του μικρού, που, από την ημέρα που γεννήθηκε, δεν γνώρισε άλλη πραγματικότητα πέρα από εκείνη που τον δίδαξε η μητέρα του. Και για την Τζόι, όμως, η οποία πέρα από μια κρυφή ελπίδα που πάντα διατηρούσε, πίστευε πως θα έμενε εκεί για όλη την υπόλοιπη ζωή της, ο Τζακ ήταν όλος της ο κόσμος από την ημέρα που γεννήθηκε. Η απεριόριστη αγάπη της για εκείνον ήταν που τη βοήθησε να διατηρήσει τα λογικά της και να βρει το κουράγιο να υπομένει την σεξουαλική κακοποίηση από τον απαγωγέα της.

Επιδέξια σκηνοθετημένο από τον Έιμπραμσον, ο οποίος καταφέρνει να δείχνει το δωμάτιο να φαντάζει πολύ μεγαλύτερο από ότι πραγματικά είναι, το πρώτο αυτό μισό του “Room” είναι και το πιο ενδιαφέρον σεναριακά, παρουσιάζοντας με ειλικρίνεια, τρυφερότητα, διακριτικές πινελιές χιούμορ, αλλά και μια υφέρπουσα τραγικότητα την ιδιόρρυθμη σχέση ανάμεσα σε έναν τρισχαριτωμένο 5χρονο που νομίζει πως έξω από το δωμάτιό τους υπάρχει μόνο το διάστημα και πως τα ζώα, τα φυτά και όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι ζουν μέσα στην τηλεόραση και σε μια 24χρονη που όχι μόνο βρέθηκε στα 17 της αναπάντεχα έγκλειστη σε μια αποθήκη κήπου, έρμαιο των σεξουαλικών ορέξεων ενός ξένου, αλλά και αναγκάστηκε, στηριζόμενη σχεδόν αποκλειστικά στο ένστικτό της, να γίνει η καλύτερη μάνα που θα μπορούσε ποτέ να έχει ο γιος που απέκτησε από εκείνον.

Έπειτα από μια αγωνιώδη και αρκετά αληθοφανή σεκάνς απόδρασης, ωστόσο, η δράση μεταφέρεται στον πραγματικό κόσμο, όπου ο Τζακ και η Τζόι φιλοξενούνται αρχικά στο νοσοκομείο για να διαπιστωθεί η κατάσταση της υγείας τους και κατόπιν εγκαθίστανται στο πατρικό της, όπου, όμως, η μάνα της ζει πλέον με έναν άλλο άνδρα, καθώς εκείνη κι ο πατέρας της πήραν διαζύγιο λίγο μετά την εξαφάνισή της. Και το “Room” μετατρέπεται σταδιακά σε ένα ρεαλιστικό ψυχόδραμα με ελάχιστες, ουσιαστικά, εκπλήξεις, το οποίο ο 50χρονος Ιρλανδός σκηνοθέτης φροντίζει, ευτυχώς, να κρατήσει μακριά από μελοδραματικές εξάρσεις. Το ενδιαφέρον μας, πάντως, εξακολουθούν να διατηρούν αμείωτο με τις ερμηνείες τους η Λάρσον και ο Τρέμπλεϊ, με την πρώτη να βρίσκει την Τζόι της σε μια εξαιρετικά εύθραυστη ψυχολογική κατάσταση, δυσκολευόμενη να βρει εκ νέου σημεία επαφής με την υπερπροστατευτική μητέρα της και τον απόμακρο πατέρα της, και τον δεύτερο να αρχίζει δειλά-δειλά να κατανοεί τον κόσμο γύρω του, που είναι “όπως όλοι οι πλανήτες της τηλεόρασης μαζί την ίδια στιγμή, ώστε δεν ξέρεις προς τα που να κοιτάξεις και να ακούσεις”.

Και ενώ ως σύνολο η ταινία μας αφήνει με μάλλον ανάμικτα συναισθήματα, το πρωταγωνιστικό της δίδυμο καταφέρνει να κερδίσει με χαρακτηριστική άνεση μια θέση στην καρδιά μας.