Σύνοψη:  Στο μεταπολεμικό Λονδίνο της δεκαετίας του ’50 ο σχεδιαστής ρούχων Ρέινολντς Γούντκοκ (Ντάνιελ Νέι Λούις) και η αδερφή του, Σίριλ (Λέσλι Μάνβιλ) κυριαρχούν στο χώρο της βρετανικής υψηλής ραπτικής, ντύνοντας μέλη βασιλικών οικογενειών, αστέρες του κινηματογράφου και εκπροσώπους της ανώτατης κοινωνικής τάξης. Παράλληλα, πλήθος γυναικών μπαίνουν εφήμερα στη ζωή του ιδιόρρυθμου Ρέινολντς, ενσαρκώνοντας τις κατά διαστήματα μούσες του και σταδιακά παραχωρούν τη θέση τους στις επόμενες, που θα έχουν ανάλογη τύχη. Μέχρι τη στιγμή που γνωρίζει, τυχαία τη νεαρή Άλμα, η οποία γίνεται ερωμένη και μούσα του. Από τη στιγμή που την ερωτεύεται, συνειδητοποιεί πως διασαλεύεται η απόλυτα ελεγχόμενη και προγραμματισμένη στην παραμικρή λεπτομέρεια ζωή του, και κάτι τέτοιο τον τρομοκρατεί. Η απρόσμενη αυτή ερωτική σχέση έρχεται να μεταμορφώσει και τους δύο.

Άποψη: Ένα ευφυέστατης κινηματογραφικής σύλληψης, κομψοτέχνημα με σενάριο και ατάκες λεπτοβελονιά, είναι το αποτέλεσμα της τελευταίας (σύμφωνα τουλάχιστον με τις δηλώσεις του δεύτερου) συνεργασίας Πολ Τόμας Άντερσον και Ντάνιελ Ντέι Λιούις. 

Ένας ύμνος στην σχεδόν φετιχιστική ματιά (και απόλαυση) της κομψής γυναικείας φιγούρας, παράλληλα με μια υποδειγματική ρομαντική αλλά μαζί και εμμονική ιστορία αγάπης μεταξύ του δημιουργού και του πλάσματος που αποτελεί την έμπνευσή του.

Με μια φινετσάτη βιρτουζιτέ που σχεδόν αγγίζει το peak της εδώ, με περίπου θριαμβευτικά καδραρίσματα ασύλληπτης ακρίβειας και εικαστικής τελειότητας, ο Άντερσον μαγεύει τις αιθήσεις σου και αφοπλίζει τις όποιες αντιδράσεις σου με σφήνες στιλάτης cool jazz του Όσκαρ Πίτερσον, αλλά και το πότε παιχνιδιάρικο, πότε απειλητικό score από τον Τζόνι Γκρίνγουντ των Radiohead, ενοχλεί το κινηματογραφικό σου αισθητήριο, διατηρώντας το σε μια γλυκιά παραζάλη, αλλά συνεχώς σε επιφυλακή. 

Και είναι αυτή η συνεχής ανατροπή των ισορροπιών ειδικά στο δεύτερο μισό που πρέπει να προσέξεις, αλλά είναι η τριάδα των πρωταγωνιστικών ερμηνειών που αντισταθμίζουν την αναταραχή και εξυμνούν την ασφάλεια της δημιουργικότητας: η μεθοδική και εσωτερική Λέσλι Μάνβιλ, η πηγαία,  παρορμητική και με άγνοια κινδύνου Βίκι Κρίεπς και φυσικά ΑΥΤΟΣ. Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις είναι αυτή την φορά πιο στιβαρός και μεθοδικός από ποτέ, χωρίς ξεσπάσματα μανιέρας μεν, αλλά με μοναδικό (όπως πάντα, ντε) έλεγχο εκφράσεων και σωματικού αποτυπώματος στο κάδρο, παραδίδει άλλη μια κορυφαία ερμηνεία, πιο εύθραστη, πιο υπολογισμένη από ποτέ που χωρίς αμφιβολία θα ήταν φαβορί για το Όσκαρ, αν δεν υπήρχε ο τυφώνας Γκάρι Όλντμαν.

Πρώτη δημοσίευση: 1 Φεβ. 2018, 12:06
Ενημέρωση: 8 Φεβ. 2018, 15:04
Συντάκτης: 
Τίτλος:
Phantom Thread (Αόρατη κλωστή)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
130
Εταιρία διανομής: 
Release: 
1 Φεβρουαρίου 2018

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos