Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο (1967)

Σύνοψη: Ο Τζεφ Κοστέλο, είναι ένας επαγγελματίας δολοφόνος. Η τελευταία του δουλειά τον αφήνει εκτεθειμένο τόσο στην αστυνομία που είναι στα ίχνη του, όσο και στους «εργοδότες» του, που τον θέλουν νεκρό. Όμως ο Κοστέλο θα θελήσει να έχει τον τελευταίο λόγο στην ιστορία του.

Άποψη: Ξεχάστε την ιστορία. Την έχουμε ξαναδεί με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, από τα φιλμ νουάρ του παλιού Χόλιγουντ, μέχρι τα γκανκστερικά του σωρού που γυρίζονται ασταμάτητα δεξιά και αριστερά. Αυτό που κάνει την ταινία αυτή του 1967 να ξεχωρίζει από όλες τις άλλες, είναι ο τρόπος, ο μοναδικός κινηματογραφικός ρυθμός που χρησιμοποιεί ο Ζαν Πιερ Μελβίλ για να κάνει ένα αριστούργημα, από μια κλισέ ιστορία που είναι τόσο παλιά όσο και ο κινηματογράφος.

Ο Σαμουράι, που στην Ελλάδα έμεινε γνωστός με τον κατασκευασμένο τίτλο «Ο Δολοφόνος Με Το Αγγελικό Πρόσωπο» είναι η καλύτερη ταινία ενός από τους καλύτερους Γάλλους σκηνοθέτες όλων των εποχών, (Le Doulos, Le Deuxième Souffle, L’armée  Des Ombres, Le Cercle Rouge) Και είναι η καλύτερη ταινία του Αλέν Ντελόν, που ήταν και καλός ηθοποιός και όχι μόνο ένα αγγελικό πρόσωπο.

Ο Κοστέλο, είναι ένας άνθρωπος τόσο μοναχικός που τον λυπάσαι. Μένει μόνος του σε ένα εντελώς άδειο, γκρίζο δωμάτιο, με ένα κρεβάτι, μια καρέκλα, μια ντουλάπα και ένα σωρό πακέτα τσιγάρα. Έχει και ένα πουλάκι σε κλουβί, που ειλικρινά δεν ξέρεις εάν θέλησε να το έχει ή το βρήκε στο δωμάτιο. Όλη του η ύπαρξη δείχνει να μην έχει νόημα παρά μόνο όταν δουλεύει. Εκεί δίνει όλη του την ενέργεια χρησιμοποιεί όλη του την αυτοσυγκέντρωση και την αυτοπειθαρχία του. Έχει και μία κοπέλα, η οποία χρησιμεύει για να του παρέχει άλλοθι.

Αλλά, είπαμε. Η ιστορία δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει το πως μας την ξεδιπλώνει ο Μελβίλ. Στα δέκα λεπτά ακούγεται η πρώτη φράση, στα είκοσι πρωτομιλά ο Ντελόν. Δεν υπάρχουν εντάσεις, υπάρχει σιωπή, ένταση στο βλέμμα, παιχνίδια υπομονής και αναμονής. Και όμως, ενώ φαινομενικά δε συμβαίνουν και πολλά, συνειδητοποιείς ότι ο Μελβίλ, με τον μοναδικό του τρόπο έχει φτάσει «με το τίποτε» την ιστορία σε πολύπλοκα επίπεδα χρησιμοποιώντας μια αφηγηματική γραφή σχεδόν υπνωτική.

Ο Σαμουράι δεν είναι ούτε σινεφίλ ταινία, ούτε «αστυνομικό» ενώ δε λείπουν ούτε τα πιστολίδια, ούτε τα κυνηγητά. Είναι μια ταινία με μοναδικό ρυθμό, υποδειγματική χρήση του κινηματογραφικού κώδικα, και σίγουρα με διαφορά η καλύτερη κινηματογραφική επιλογή των τελευταίων εβδομάδων. Μόνο και μόνο για να ανακαλύψετε πόσο έχει σημαδέψει δεκάδες σπουδαίους σκηνοθέτες που την θεωρούν κορυφαία επιρροή (The Driver, The Killer, Ghost Dog) αξίζει την τιμήσετε με την επιλογή σας.