Με τον μπαμπά ή την μαμά;

Μια έξυπνη ιδέα – αντιστροφή της γονικής ψυχολογίας όσον αφορά τα παιδιά στην κρίση της σχέσης του ζευγαριού, η οποία ενώ ξεκινά παράλληλα αστεία και εξίσου κυνικά, εξαντλεί το εύρημά της (ή δεν μπορεί να το αξιοποιήσει κατάλληλα, όπως θέλετε ερμηνεύστε το) και πολύ πριν το τέλος προσπαθεί να φτάσει εκεί ασθμαίνοντας.

Είμαι της άποψης ότι (από τη στιγμή που στο ελληνικό κοινό πλέον με την ταμπέλα «γαλλική κομεντί» συγχωρούνται και αντέχονται πολλά) θα έπρεπε ο σκηνοθέτης να ρισκάρει πολύ περισσότερο όσον αφορά στον σαρκασμό και το μαύρο χιούμορ και να μην παγιδευτεί σε απρόσμενες ευκολίες που αναπόφευκτα βγάζουν την ταινία εκτός ρυθμού.

Υπόθεση:

Η Φλοράνς και ο Βενσάν έχουν πετύχει στα πάντα. Στην επαγγελματική τους ζωή, στον τέλειο γάμο τους, στα τρία υπέροχα παιδιά τους. Μη θέλοντας, όμως, να γίνουν ένα από εκείνα τα ζευγάρια που μένουν μαζί μόνο από υποχρέωση και καταλήγουν να μισούν ο ένας τον άλλον, αποφασίζουν από κοινού να χωρίσουν έπειτα από δεκαπέντε χρόνια γάμου. Το μόνο που επιθυμούν τώρα είναι ένα εξίσου επιτυχημένο διαζύγιο. Όταν όμως παίρνουν ταυτόχρονα την προαγωγή που πάντα ονειρεύονταν, για μια καριέρα στο εξωτερικό, η καθημερινότητά τους και η μέχρι τώρα απόλυτα πολιτισμένη σχέση τους μετατρέπονται σε εφιάλτη. Από ‘δω και στο εξής βγαίνουν τα μαχαίρια: οι δύο υποδειγματικοί πρώην σύζυγοι κηρύσσουν πόλεμο και θα κάνουν τα πάντα για να ΜΗΝ αποκτήσουν την κηδεμονία των παιδιών! Τα χτυπήματα κάτω από τη μέση διαδέχονται το ένα το άλλο, καθώς οι δύο εκτροχιασμένοι γονείς επιδίδονται σε ένα απολαυστικά βρώμικο παιχνίδι που στόχο έχει να αποφύγουν τις ευθύνες τους.