Κυρία Χάιντ

Σύνοψη: Η Μαντάμ Ζεκίλ, είναι μια καθηγήτρια φυσικής που δεν μπορεί κερδίσει τον σεβασμό ούτε των συναδέλφων της, ούτε πολύ περισσότερο των μαθητών της. Μια μέρα κεραυνοβολείται στο εργαστήριο της. Μια νέα προσωπικότητα αρχίζει να ζει μέσα της.

Άποψη: Όταν οι Γάλλοι κάνουν καλό κινηματογράφο, είναι από τους καλύτερους στον κόσμο. Όταν κάνουν κακό κινηματογράφο, δεν έχουν ίσο κι όμοιο σε όλον τον κόσμο. Η Κυρία Χάιντ του Σερζ Μποζό (Tip Top) είναι Γαλλικός κινηματογράφος στα χειρότερα του. Πιο κάτω κι από τον πάτο. Απλά, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τον εξαιρετικό Ρομάν Ντουρί (Gadjo Dillo – Ο χτύπος που έχασε η καρδιά μου) και φυσικά την  Ιζαμπέλ Υπέρ, την σπουδαιότερη Γαλλίδα ηθοποιό των τελευταίων δεκαετιών. Έτσι ξεκολλάμε οριακά από το μηδέν.

Η Μαντάμ Ζεκίλ, μεταμορφώνεται σε Κυρία Χάιντ. Και ο Μποζό θέλει να κάνει μια χαλαρή προσαρμογή σε θηλυκό του σήμερα στον μύθο του Στίβενσον. Δεν καταλαβαίνουμε γιατί, αλλά αυτό θέλει. Η άβουλη καθηγήτρια που επί 35 χρόνια αδυνατεί να τα βγάλει πέρα στην τάξη, μετά το ατύχημα της στο εργαστήριο, τα βράδια υπνοβατεί στην εργατική γειτονιά στην οποία βρίσκεται το τεχνικό σχολείο που διδάσκει. Η μεταμόρφωση της δεν είναι χαρακτήρα. Απλά ακτινοβολεί σαν την καιόμενη βάτο και καρβουνιάζει ότι ακουμπάει, με πρώτο της θύμα ένα παγκάκι και δεύτερο έναν ενοχλητικό έφηβο ράπερ τον οποίο σκοτώνει καίγοντας τον ζωντανό. Όταν επιστρέφει σπίτι δε θυμάται τίποτε, αναστατώνοντας τον σύζυγο της, που έχει επάγγελμα οικιακά. Τι κάνεις Γιάννη; Κουκιά σπέρνω.

Ο Μποζό προσπαθεί να στοχεύσει σε αρκετούς στόχους καταφέρνοντας να μην πετύχει ούτε έναν. Με μια ζηλευτή αυταρέσκεια, θεωρεί ότι μας προσφέρει ταυτόχρονα, κοινωνικό σχόλιο, μαύρη κωμωδία, κριτική του συστήματος, στηλίτευση του εκπαιδευτικού συστήματος, αλληγορία για τους ρόλους στις κοινωνίες, ταινία υπερφυσικού μυστηρίου, και ότι άλλο του περάσει από το μυαλό. Στην πραγματικότητα δημιουργεί έναν αχταρμά που θα ήταν αξιογέλαστος εάν δεν ήταν τόσο ενοχλητικός. Και είναι διπλά ενοχλητικός λόγω της αυταρέσκειας του. Αυτής που περνάς στο απέναντι πεζοδρόμιο και εσύ πιστεύεις ότι ανέβηκες στο Έβερεστ.

Θα μπορούσαμε να βάψουμε έναν τοίχο και μετά να πάρουμε μια καρέκλα και να καθίσουμε να χαζεύουμε την μπογιά να στεγνώνει. Θα περνάγαμε καλύτερα και θα μας έμενε και κάτι παραπάνω.