Justice League

Το Justice League ή αλλιώς η Λεγεώνα των σούπερ ηρώων επιστρέφει, μετά το ‘σπαραξικάρδιο’ (λέμε τώρα) τέλος του Superman στο Batman vs Superman: Dawn of Justice, για να επαναφέρει τις ισορροπίες, να προσφέρει διασκέδαση, εντάσεις, και μία επανασύνδεση ηρώων -τύπου ο Άρθουρ και η στρογγυλή τράπεζα- για να υπερκεράσουν τις δυσκολίες και να νικήσουν ένα μεγάλο κακό...

Ναι... έτσι ελπίζαμε τουλάχιστον να γίνει. Βέβαια, με το που δει κανείς την DC δημιουργία στη μεγάλη οθόνη, θα ψάχνει να βρει για ποιο λόγο ξόδεψε τον χρόνο και τα χρήματά του γι’ αυτή.

Άραγε για να δει έναν Ben Affleck - Batman, που προσπαθεί να είναι σοβαρός, με την κλισέ αυτή βαθιά φωνή, που έχεις μετά από 10 πακέτα τσιγάρου, και να πρωταγωνιστήσει επάξια και αποτυγχάνει; Ή για να ακούσει τα κρύα αστεία του, που δεν ξεπερνούν το στάδιο ‘άνθρωπος-νυχτερίδα’ και να συγκρίνει εάν ακούγονται πιο χαζά στους ελληνικούς υπότιτλους ή στα αγγλικά;

Μετά έχουμε και τη Wonderwoman, που ο σκηνοθέτης Zack Snyder αποφάσισε να αγνοήσει την οπτική της Patty Jenkins και να την αποτυπώσει μέσα από το λεγόμενο male gaze (‘ανδρικό βλέμμα’), που θέλει την κάμερα να βάζει το κοινό στην οπτική ενός ετεροφυλοφιλικού άνδρα. Όπως εξαιρετικά αναλύει η Βρετανή καθηγήτρια κινηματογραφου Laura Mulvey, όταν στο mainstream σινεμά η κάμερα βρίσκεται κάτω από το ύψος του βλέμματος της ηθοποιού και δείχνει προς τα πάνω -εδώ, τον πισινό της Gadot- ή από επάνω προς τα κάτω -εδώ, το στήθος της Gadot- η γυναίκα-ηθοποιός γίνεται απλά ένα ερωτικό αντικείμενο, τόσο για τους χαρακτήρες της ταινίας, όσο και για το ίδιο το κοινό, και υπάρχει ανισορροπία μεταξύ της εξουσίας των δύο φύλων. .

Πάμε στον Aquaman, ή Jason Momoa, ο οποίος βρίσκεται μέσα στο νερό, και βγάζει μπουρμπουλήθρες. Ο Aqua-man, ο άνθρωπος-νερό, μπουρμπουλήθρες... Τι να σχολιαστεί περαιτέρω. Α, όχι! Μπορεί να σχολιαστεί το γεγονός, πως τον βλέπεις να περπατάει σαν σε πασαρέλα, πίνοντας επιδεικτικά ένα ολόκληρο μπουκάλι ουίσκι, και έχοντας στο φόντο κάποια σαχλή μουσική εντυπωσιασμού, καθώς η θάλασσα και ο αέρας λυσσομανά. Ε, εντάξει. Δεν-περιγράφω-άλλο.

Έχουμε και το Cyborg (Ray Fisher), που θα τον ξεχνούσε κανείς, παρόλο που υποτίθεται περνάει κατά τη διάρκεια της ταινίας μία εσωτερική πάλη, αφού προσπαθεί να μην αφήσει την μηχανική του πλευρά να κυριαρχήσει. Αλλά η αποτύπωση αυτής της συναισθηματικής κατάστασης είναι τόσο ανιαρή, που εντυπωσιακότερο θα ήταν ένα plot twist με εκείνον να πάρει τη θέση του κακού.

Ευτυχώς, υπάρχουν και μερικές σκηνές γέλιου, χάρη στον Ezra Miller και στους κεραυνούς του, ο οποίος καταφέρνει να δώσει μία ώθηση σε αυτή την σαχλή ταινία. Βέβαια, μετά έρχεται ο Superman και απλά μας δίνει το τελειωτικό χτύπημα. Περνά και μία κάποια σύντομη κρίση ταυτότητας, έρχεται να τον σώσει -κλασικά- η Λόις Λέιν – Amy Adams, η οποία επίσης περνά τη δική της κρίση, και εν τέλει ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Ελπίζω να μην ξεχνάω κάποιον από τους ήρωες. Δεν ήταν δα και τόσοι πολλοί. Οι σκηνές πλήθους, πέραν κάποιων αμαζόνων, που πολέμησαν για ούτε δέκα λεπτά, δεν ήταν ακριβώς γεμάτες πλήθος, καθώς ο Σούπερμαν άκουγε με το βιονικό του αυτί τους πολίτες να κινδυνεύουν, αλλά πολίτες δεν βλέπαμε. Μάλλον, ο Christopher Nolan ως executive producer δεν έκανε και πολύ καλή δουλειά να βρει ένα λογικό budget να πληρώσει κομπάρσους. Ας μην σχολιαστεί βέβαια, πώς οι Αμερικάνοι έχουν στο μυαλό τους τους πολίτες της Ρωσίας -τους 4 δηλαδή κομπάρσους που έπαιζαν, ως φτωχοί κι εξαθλιωμένοι, σε ξεχασμένα χωριά, με πυρηνικά εργοστάσια και ποδιές οι γυναίκες και πανάρχαιο αγροτικό αμάξι ο άνδρας της οικογένειας.

Και, ειλικρινά, για να κλείσουμε, σας ρωτώ όλους εσάς, φαν των κόμιξ... Πόσο CGI να αντέξει μία ταινία για να καλυφθεί το πόσο ανούσια και απογοητευτική είναι; Όταν παίρνεις μια κατσαρόλα (βλέπε σενάριο) και πετάς μέσα διάφορα ασύνδετα γευστικώς ζαρζαβατικά (βλέπε σκηνές που ούτε ροή είχαν, αλλά ήταν και του στυλ ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε, και εν τέλει σου δημιουργούσαν ένα υποδόριο άγχος να παρακολουθήσεις το πόσο βιαστικές ήταν), ε δεν κάνεις επιτυχημένη σούπα λαχανικών. Μπορεί να βρισκόμαστε στην εποχή της ταχείας πληροφόρησης, στην ανάγκη γρήγορης εξέλιξης, αλλά στο σινεμά δεν μπορείς να τρέχεις την πλοκή, πιο γρήγορα και από τον άνθρωπο-αστραπή. 

Ας μπει ένα αστεράκι για τον χρόνο που θα ξοδέψει το κοινό να πάει να τη δει και άλλο μισό για την προσπάθεια όλων των συντελεστών μαζί. Και είμεθα και επιεικείς, γιατί η ταινία είναι επιεικώς απαράδεκτη...