The greatest showman

Σύνοψη: Ένα μιούζικαλ πολύ χαλαρά βασισμένο στην ζωή του Π. Τζ. Μπάρνουμ, έναν από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες του θεάματος στην Αμερική του 19^ου αιώνα.

Άποψη: Μια από τις πιο συναρπαστικές περιόδους της ιστορίας του θεάματος, είναι η εποχή των μεγάλων μάγων, ταχυδακτυλουργών, τσίρκων και εκθέσεων τεράτων του 19^ου και του 20^ου αιώνα. Το The Illusionist και πολύ περισσότερο το The Prestige που διαδραματίζονται σε αυτή την εποχή, δεν άφησαν κανέναν  παραπονεμένο. Ο Π. Τζ. Μπάρνουμ, επιχειρηματίας του θεάματος, ιμπρεσσάριος, επιχειρηματίας, πολιτικός και φιλάνθρωπος, ήταν ένας άνθρωπος larger than life που λένε στην χώρα του, που έζησε για τρεις ζωές, κάνοντας τα πάντα.

Οποιοσδήποτε θα ήθελε να κάνει μια βιογραφική ταινία γι αυτόν, όχι μόνο θα είχε ένα σενάριο γεμάτο ζουμί, αλλά θα έπρεπε να αφήσει ένα σωρό πράγματα απ' έξω για να χωρέσουν σε μια ταινία. Οι άνθρωποι που έφτιαξαν το The Greatest Showman όμως δεν θέλησαν να φτιάξουν μια βιογραφία, αλλά ένα μιούζικαλ. Ο Μπάρνουμ τους, χρησιμεύει απλά ως αφορμή για να κυλήσει το σόου. Κανένα πρόβλημα. Αρκεί να το έκαναν καλά.

To The Greatest Showman είναι ένα μιούζικαλ του σήμερα, με ένα ντεκόρ του χθες, στα χνάρια του Moulin Rouge, με φανταχτερά σκηνικά, κιτς χορογραφίες και r’n’b τραγούδια.  Κανένα πρόβλημα επίσης. Το πρόβλημα είναι ότι είναι μια θορυβώδης ταινία, με χάρτινους ήρωες, χωρίς σενάριο και με όλα τα κλισέ του κόσμου το ένα πάνω στο άλλο. Ούτε αυτό θα μπορούσε να ήταν πρόβλημα, αλλά το «ζουμί» ενός μιούζικαλ, τα τραγούδια και οι στίχοι, που στο συγκεκριμένο είδος προωθούν την δράση, είναι τόσο ασήμαντα που τα έχεις ξεχάσει σε μισή ώρα. Μόνο μια χορογραφία σε ένα μπαρ ανάμεσα στον Χιου Τζάκμαν και τον Ζακ Έφρον ξεχωρίζει, και μόνο ένα τραγούδι, το «This is Me», που τραγουδά με μπρίο η Κιάλα Σετλ, που υποδύεται το κορίτσι με το μούσι, σε ξεσηκώνει προσωρινά.

Μέχρι να τελειώσει, το The Greatest Showman σου σερβίρει εξάχρονα που «ανησυχούν για το μέλλον τους», βιντεοκλιπίστικα χορευτικά, μια γλυκερότητα που απωθεί, κομμώσεις, ρούχα και συμπεριφορές του σήμερα με σκηνικό το 1850, δυο κόρες που επί 25 χρόνια παραμένουν οκτώ χρονών, σαν τις ανηψιές της Νταίζυ Ντακ. Και το χειρότερο, έχει όλα αυτά τα κλισέ της πολιτικά ορθής εποχής μας, για τον καθένα που έχει δικαίωμα στο όνειρο, στην διαφορετικότητα, στον σεβασμό, μπλα μπλα μπλα. Η ταινία είναι φτιαγμένη για τις ηλικίες 10-25. Οι υπόλοιποι ας ξαναδούν το La-La Land.

Ανοίγοντας η ταινία, ξεκινά συνειδητά με το λογότυπο που χρησιμοποιούσε η 20^th Century Fox την δεκαετία του ’50, κλείνοντας το μάτι στα μεγάλα μιούζικαλ της εποχής και υπονοώντας ότι συνεχίζει την παράδοση. Όχι παιδιά. Δεν τα φτιάχναν έτσι τότε. To The Greatest Showman, θα ικανοποιήσει αυτούς για τους οποίους απευθύνεται, θα κάνει καλές εισπράξεις, αλλά ως μιούζικαλ...δεν.