Frantz

Γνώμη: Ο Φρανσουά Οζόν είναι από τους σκηνοθέτες που κάθε δημιουργία τους σου καρφώνεται στο μυαλό. Aκούραστος, δημιουργεί ταινίες έξυπνες, με αυτό το κάτι, αυτή την ιδιαιτερότητα που θα σε μαγνητίσει. Το Frantz, η νέα του ταινία -χαλαρή μεταφορά του Broken Lullaby του Ernst Lubitsch, σε αμιγώς ασπρόμαυρα πλάνα- αν και διαφορετικό από τις προηγούμενες δημιουργίες του, δεν αποτελεί εξαίρεση.

Η ιστορία μας βρίσκει να παρακολουθούμε τα χρόνια μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, και μία γυναίκα, την Anna, η οποία θρηνεί τον χαμό του αρραβωνιαστικού της, Frantz. Μία μέρα που επισκέπτεται τον τάφο του, βλέπει έναν μυστηριώδη Γάλλο να αφήνει λουλούδια. Κάπως έτσι υφαίνεται το πέπλο του μυστηρίου και αργά αργά ξεδιπλώνεται το κουβάρι της ιστορίας. Ο άνδρας, εν ονόματι Adrien, που αποδεικνύεται πως είχε γνωρίσει τον αρραβωνιαστικό της, αρχίζει να μπαίνει στη ζωή και της ίδιας αλλά και της οικογένειας του Frantz και κάνει την Anna να αρχίζει να αλλάζει.

Αυτή τη φορά ο Οζόν επιλέγει να βάλει μία γυναίκα πρωταγωνίστρια στον πυρήνα της ιστορίας, με μία Paula Beer να είναι εκθαμβωτική και αρκούντως εκφραστική στον ρόλο της. Λες και γράφτηκε για εκείνη, κάνοντάς τη να μαγνητίζει τα βλέμματα με κάθε της λέξη και ψυχολογική μετάπτωση. Από την αρχική της ηρεμία και μελαγχολία, σταδιακά, βήμα βήμα, χτίζεται μία γυναίκα γεμάτη συναίσθημα, πόνο, δυναμισμό, όλα αναμειγμένα. Η ταινία αποτελείται κυρίως από ασπρόμαυρα πλάνα, όμως σε κάποιες σκηνές παίζει αναπάντεχα με το έγχρωμο, και εισαγάγει τον θεατή σε μία νέα πραγματικότητα. Βέβαια, η εναλλαγή αυτή δεν είναι πάντοτε και αναγκαία.

Μπορεί να μην είναι μία ταινία με ιδιαιτέρως καυστικό χιούμορ όπως μας συνηθίζει ο Οζόν μα είναι λες και αποτελεί μία νέα πραγματικότητα για εκείνον και τις δημιουργίες του. Σίγουρα η αισθητική της αποτελεί κάτι το αξιομνημόνευτο, εάν όχι και το βασικό συστατικό επιτυχίας της.