Ευτυχία

Σύνοψη: Η “Ευτυχία” είναι η ιστορία της Άννας, μια νεαρής κοπέλας που αρχίζει να ανησυχεί από τα post-it αντίστροφης μέτρησης που της αφήνει άγνωστος στην πόρτα της. Στην προσπάθεια της να ανακαλύψει ποιος κρύβεται πίσω από τα κίτρινα χαρτάκια, αρχίζει να υποπτεύεται τους πάντες γύρω της και σταδιακά οδηγείται σε ψυχική κατάρρευση.

Η Άννα, είναι μια γυναίκα που καταναλώνει τον ελεύθερο χρόνο της στο facebook. Νιώθει μοναξιά ανάμεσα σε φίλους, συνεργάτες και συγγενείς. Δυσκολεύεται να έχει κοινωνική ζωή και τις περισσότερες φορές κατασκευάζει ψέματα για πάρτι και εκδρομές που δεν έχει πάει. Η ερωτική της ζωή επίσης περιορίζεται σε ιντερνετικές απολαύσεις. Μεταξύ του σπιτιού της και του φωτογραφείου που δουλεύει, κάνει σύντομες στάσεις στο ψιλικατζίδικο για να «κλέψει» τσίχλες και στο σπίτι της μητέρας της που δεν σταματά ποτέ να φροντίζει τα λουλούδια της και όχι την Άννα.

Ξαφνικά, εμφανίζεται ένας άντρας με κόκκινο μπουφάν που μοιάζει να την παρακολουθεί συνεχώς. Κάθε στοιχείο της ζωής της αρχίζει να γίνεται δυσβάσταχτο υπό την πίεση του κόκκινου μπουφάν και η εμμονή της να εντοπίσει αυτόν τον άντρα παίρνει την μορφή ψύχωσης.

Η “Ευτυχία” είναι το ψυχογράφημα μιας γυναίκας που χάνει σταδιακά την επαφή της με την πραγματικότητα, μία κωμικοτραγική ματιά στη ζωή μιας νεαρής κοπέλας, μέσα από την δική της αλλοιωμένη αντίληψη των πραγμάτων.

Άποψη: Η Ευτυχία του Χρήστου Πυθαρά απεικονίζει το ψυχόδραμα και τις ανασφάλειες μιας νεαρής κοπέλας της διπλανής πόρτας, μέσα στους τοίχους πολυκατοικιών που στήνουν έναν καμβά απειλής, με έξυπνες ιδέες και τρόπο οικείο και μαζί ανησυχητικό. 

Mε κάποιες μάλλον εμφανείς επιρροές από τον Πολάνσκι, τις οποίες όμως έχει χωνέψει με αποτέλεσμα να μην μιμείται, ο Έλληνας σκηνοθέτης καταφέρνει και στήνει ένα μεσοαστικό "παραμύθι" ρουτίνας που σταδιακά μεταμορφώνεται σε εφιαλτικό παρατράγουδο, καθοδηγώντας με αυτοπεποίθηση μια ερμηνεύτρια που τον δικαιώνει απόλυτα.

Η Ξανθή Σπανού προσωποποιεί με σθένος και πάθος τις ψυχοσωματικές νευρώσεις μιας νεαρής γυναίκας με επιφυλάξεις και πεισματική αυοσυγκράτηση, σχεδόν παραδομένη στην ευκολία του facebook που την οδηγεί σε μια σταδιακή (και σχεδόν ολική) αποκοινωνικοποίηση, αλλά και συμπεριφορές στα όρια του καχύποπτα αρρωστημένου με θεαματικές εκρήξεις εκνευρισμού. Κυριαρχεί στην οθόνη.

Τον Πυθαρά προδίδει το ελάχιστο μπάτζετ που διαθέτει και που τον εμποδίζει να ολοκληρώσει αρκετές σκηνές, μη προσφέροντας επιθυμητό "πεδίο δράσης", ενώ το σενάριο που έχει ο ίδιος γράψει είναι εύστοχο, με σωστή παράλληλη χρήση της κινηματογραφικής γλώσσας, την ίδια ώρα όμως λίγο περισσότερο από ότι χρειαζόταν ελλειπτικό, με αποτέλεσματα κάποια "γεμίσματα" χρόνου μάλλον να αδυνατίζουν την ατμοσφαιρική διάδραση που σιγά και μεθοδικά χτίζει και η οποία για να ανθήσει και να καρποφορήσει χρειαζόταν λειτουργικές και όχι αφαιρετικές πινελιές.

Την ίδια στιγμή όμως δεν μπορεί να μην παραδεχθείς έναν τύπο που έστησε μια τόσο update ταινία με μπάτζετ σχεδόν 10.000 ευρώ (!) συνολικά τρέχοντας την παραγωγή και την προώθηση επίσης μόνος του και να μην αναλογιστείς πόσο περισσότερο υποσχόμενο αναμένεται το επόμενο βήμα του με πιο ευοίωνες προοπτικές...