Σύνοψη: Η ταινία «Δουνκέρκη» ξεκινά, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες των Βρετανών και των Συμμάχων είναι περικυκλωμένοι από δυνάμεις του εχθρού. Παγιδευμένοι στην παραλία, με τις πλάτες τους στην θάλασσα έρχονται αντιμέτωποι με μια ανέφικτη κατάσταση, καθώς ο εχθρός πλησιάζει.

Η ιστορία ξεδιπλώνεται στη στεριά, στη θάλασσα και στον αέρα. Αεροπλάνα spitfires της RAF (Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας της Μεγάλης Βρετανίας)  έρχονται αντιμέτωπα με τον εχθρό πάνω από το Κανάλι προσπαθώντας να προστατεύσουν τους ανυπεράσπιστους άνδρες στην στεριά. Την ίδια στιγμή, εκατοντάδες μικρές βάρκες επανδρωμένες με απλούς πολίτες και στρατιώτες κάνουν μια απέλπιδα προσπάθεια, με κίνδυνο της ζωής τους, σε μια μάχη ενάντια στο χρόνο, προσπαθώντας να σώσουν έστω και ένα μέρος του στρατού τους.

H γνώμη μας:
Στην εποχή του «κατεβάζω άρα υπάρχω», αναζητούμε -εμείς οι αληθινοί σινεφίλ- ταινίες που πρέπει να δεις σε μεγάλη οθόνη. Το "Dunkirk" του Νόλαν το απαιτεί. Δεν είναι δυνατόν να δεις αλλού αυτή την ταινία...
Ο Κρίστοφερ Νόλαν, χωρίς πλέον τον αδελφό του στο σενάριο, επιλέγει μια ήδη γνωστή ιστορία άρα δεν υπάρχει αγωνία στην έκβασή της. Πολλές επιλογές του θα συζητηθούν, αλλά ίσως εκεί στέκει και η επιτυχία του. Όπως και σε άλλες ταινίες του. Είναι εμπορικός, γεμάτος συναισθήματα ("Interstellar" αλλά και "Inception") αλλά μόνιμα μεγαλεπήβολος στην οπτική του.

Κι όμως στο "Dunkirk" δεν επιδιώκει τον εντυπωσιασμό. Όσοι περιμένετε μια μεγάλη σε διάρκεια σκηνή σαν την απόβαση του "Στρατιώτη Ράιαν", μάλλον θα ατυχήσετε. Ο Νόλαν δεν στηρίζεται καν σε έναν πρωταγωνιστή για να ταυτιστεί ο θεατής. Θα σωθεί δηλαδή ή όχι;
Μέσα από τρεις διαφορετικές σκοπιές και σε τρεις -ελαφρά- διαφορετικούς χρόνους περιγράφει την εκκένωση της πόλης και της ακτής. Απο τη γη (το μόλο) τη θάλλασσα με τους Αγγλους που σπεύδουν για βοήθεια και τον αέρα με τους πιλότους να πρέπει να αναχαιτίσουν τα εχθρικά μαχητικά.

Οπτικά και τεχνικά, ήδη χαρακτηρίζεται κλασική. Η φωτογραφία του Hoyte van Hoytema είναι καθηλωτική, κινηματογραφώντας ακόμα και στο φως της ημέρας τον τρόμο. Το σενάριο μπορεί να είναι λιτό σε ότι αφορά ατάκες πρωταγωνιστών. Ακόμα και η διάρκεια (100 λεπτά) είναι μικρή για τον Νόλαν. Φτάνει όμως και περισσεύει η καταπληκτική μουσική του Hans Zimmer, που από μόνη της ανεβάζει την ένταση και την αγωνία, χρησιμοποιώντας ένα παλιό του "τρικ", της μίας και παρατεταμένης νότας ενός έγχορδου, όπως έκανε και στο "The Dark Knight" λίγο πριν την εμφάνιση του Joker επί οθόνης...

Ο εχθρός -οι Ναζί- δεν εμφανίζεται ποτέ μπροστά μας αλλά την ίδια στιγμή η "Δουνκέρκη" δεν προπαγανδίζει υπέρ των Συμμάχων. Η πολιτική είναι ελάχιστη στην ταινία, καθώς το «'Οταν 400.000 άνδρες έμειναν μακριά από την πατρίδα τους, πήγε η πατρίδα κοντά τους» είναι το θέμα μας. Ο υπέροχος Kenneth Branagh θα πει «η πατρίδα είναι τόσο κοντά που τη βλέπεις» και πιθανότατα δεν χρειαζόταν άλλη ανάλυση.
Οι τρεις νεαροί στρατιώτες μαζί με τους Mark Rylance (απλός και εύστοχος), Tom Hardy (ως πιλότος), Cillian Murphy, James D’Arcy είναι απλά μέρος ενός Εθνους που στάθηκε ο ένας πλάι στον άλλον, σε μια σκοτεινή στιγμή της Ιστορίας.

Τι μένει τελικά; Να νιώσεις πως αυτό που συμβαίνει στην οθόνη σε γεμίζει συναίσθημα. Δέος και αγωνία. Παρά την τεράστια παραγωγή, σε καμία στιγμή δεν νιώθεις πως "πρωταγωνιστεί" έναντι της ιστορίας. Προσωπικά θαύμασα, ένιωσα τρόμο και αγωνία αλλά σε λίγες στιγμές αληθινή συγκίνηση που ίσως έλειψε από τη στιγμή που βιώνουμε ένα γεγονός που άγγιξε χιλιάδες ανθρώπους. Αλλά ακόμα και αυτό είναι ξεκάθαρο πως αποτελεί επιλογή του σκηνοθέτη, η -όχι ολοκληρωτική- αποστασιοποίηση από την καρδιά των ανδρών που εν τέλει, αγαπά κινηματογραφικά.
Μια ταινία που δείχνει φαινομενικά απλή αλλά είναι εξίσου τολμηρή, από έναν σπουδαίο σύγχρονο σκηνοθέτη που πάντα έχει όραμα και απλά απομένει σε εμάς να ακολουθήσουμε ή όχι.

Πρώτη δημοσίευση: 24 Aug 2017, 04:40
Ενημέρωση: 31 Aug 2017, 20:45
Συντάκτης: 
Τίτλος:
Dunkirk (Δουνκέρκη)
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
106
Εταιρία διανομής: 
Release: 
24 Αυγούστου 2017

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos