The commuter

Σύνοψη: Ο Μάικλ είναι πιστός οικογενειάρχης και καθημερινός επιβάτης τρένου για τις μετακινήσεις του. Μία μέρα και ενώ κάνει το συνηθισμένο δρομολόγιο για το σπίτι του μια μυστηριώδης γυναίκα τον προσεγγίζει και του θέτει μία αποστολή, έναν γρίφο με αντάλλαγμα μεγάλο χρηματικό ποσό. Τώρα ο Μάικλ θα πρέπει να ανακαλύψει ποιος επιβάτης δεν είναι τακτικός, αποκλείοντας σαφώς όσους ήδη ξέρει τόσα χρόνια. Ο χρόνος του είναι περιορισμένος αλλά τα προβλήματα του μεγαλύτερα όσο ξετυλίγει το κουβάρι μιας υπόθεσης συνωμοσίας που θέτει σε κίνδυνο όλους τους επιβάτες και κυρίως αυτόν.

Άποψη: Η συνεργασία του Λίαμ Νίσον και του σκηνοθέτη Jaume Collet-Serra όσο πάει και πυκνώνει αφού αυτή είναι ήδη η τέταρτη στη σειρά, με την πρώτη να πραγματοποιείται το 2011 με το Unknown, και έπειτα με τα Non Stop και Run All Night. Το μοτίβο πάνω κάτω το ίδιο χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία, αλλά τι μπορεί να πει κάποιος για τον Νίσον που τόσα χρόνια έχει χτίσει μια τεράστια και κερδοφόρα καριέρα πάνω στις ταινίες δράσης με το κοινό του να παθιάζεται με κάθε καινούργια του δουλειά. Τα κακά νέα είναι πως, σύμφωνα με δηλώσεις του, θεωρεί ότι είναι καιρός να αλλάξει πορεία στην ηθοποιία και να ασχοληθεί με άλλου είδους παραγωγές, όπως τις συνεργασίες με Μάρτιν Σκορτσέζε και Στιβ ΜακΚουίν.

Στον Επιβάτη, ο Νίσον δεν είναι απλά αυτό που παρουσιάζει ο τίτλος. Ο χαρακτήρας του, πρώην αστυνομικός και νυν απολυμένος ασφαλιστής, έχει πολλά κίνητρα για να μπλέξει σε ένα επισφαλές παιχνίδι, με κακοποιά στοιχεία που στόχο έχουν να ενοχοποιήσουν ακόμα και τον ίδιο αν δεν λύσει τον γρίφο ο οποίος, αν και φαινομενικά εύκολος, κρύβει πολλές παγίδες και ανατροπές όπως φυσικά θανάσιμους κινδύνους και πλεκτάνες.

Η βάση που θέτει είναι καλή, και σε συνδυασμό με τις χορογραφίες μάχης και τα απαραίτητα «ζογκλερικά» τραβάει την προσοχή, το σενάριο όμως χάνει την ευκαιρία του να την απογειώσει και να την κάνει μια πραγματικά καλή ταινία δράσης που θα την θυμόμαστε στο μέλλον. Η μετριότητα που διατηρεί, όλα τα στοιχεία που το κάνουν να μένει στην αφάνεια δεν αντισταθμίζουν την παροδική ευχαρίστηση της πρώτης προβολής. Αποπνέει μία βιάση στην παραγωγή, μια προχειρότητα στους διαλόγους και σίγουρα δεν είναι το καλύτερο δείγμα κινηματογράφου για αυτήν την περίοδο. Παραμένει όμως μια διασκεδαστική επιλογή. 

Μαρία Γκιούλη