The childhood of a leader

Σύνοψη: Ο δεκάχρονος Πρέσκοτ μεγαλώνει στην Γαλλία το 1919. Οι αυταρχικοί γονείς και το καταθλιπτικό περιβάλλον, γίνονται οι αφορμές για να διαμορφώσει έναν αποκρουστικό χαρακτήρα.

Άποψη: Σπάνια ένα ντεμπούτο και μάλιστα από έναν άνθρωπο που δεν έχει κλείσει καν τα τριάντα, αποπνέει τόση αυτοπεποίθηση και δεξιοτεχνία, όσο η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του ηθοποιού Μπρέιντι Κορμπέι (Melancholia) Και παρότι είναι από την Αμερική, πρόκειται για καθαρά Ευρωπαικό art cinema.

Στο τέλος του Α Π.Π. ένας Αμερικανός διπλωμάτης στέλνεται από την κυβέρνηση του για να λάβει μέρος στις διαβουλεύσεις που θα οδηγήσουν τελικά στην Συνθήκη των Βερσαλλιών, που άλλαξαν την Ευρώπη και οδήγησαν τελικά την ηττημένη Γερμανία στα χέρια των Ναζιστών. Ο νεαρός Πρέσκοτ μεγαλώνει σε ένα μεγάλο και αφιλόξενο σπίτι σε ένα χωριό κοντά στο Παρίσι με τους αυστηρούς γονείς του και το υπηρετικό προσωπικό.

Από την αρχή καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για ένα δύσκολο παιδί, αλλά όσο περνά η ώρα, συνειδητοποιούμε ότι πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο. Ο πιτσιρικάς αυτός, όταν μεγαλώσει θα γίνει ένας κακός άνθρωπος. Ήδη από αυτή την ηλικία μαθαίνει από τον περίγυρο του, και ειδικά από την ψυχρή και καταπιεσμένη μητέρα του, όλα τα εργαλεία της χειραγώγησης. Ψέμα, εκβιασμός, ψυχική και σωματική βία. Ο Πρέσκοτ δοκιμάζει τις δυνάμεις του και βελτιώνει τις μεθόδους του σε όποιον βρει. Στην εκκλησία, που συχαίνεται, στην υπηρέτρια που εκμεταλλεύεται τα μητρικά της ένστικτα, και στην δασκάλα των Γαλλικών, οι οποίες απολύονται εξ αιτίας του.

Τεχνικά, η ταινία είναι εντυπωσιακή. Ο Λολ Κρόουλεϊ, κινηματογραφεί άψογα, με ευφάνταστες γωνίες και εντυπωσιακή κίνηση της κάμερας, κάνοντας και το σπίτι έναν από τους πρωταγωνιστές. Και η μουσική είναι από τις καλύτερες δουλειές που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια, ένα άβαντ γκαρντ διαμάντι από την ιδιοφυία που λέγεται Σκοτ Γουόκερ. Όσο για τον μικρό Τομ Σουίτ (τι ειρωνεία για τον ρόλο του), πήρε όλη την ταινία πάνω του με μία άνεση βετεράνου.

Δύο λάθη δεν αφήνουν την ταινία να απογειωθεί πραγματικά. Το ένα είναι συχνό σε ντεμπούτα: Έτσι, βλέπουμε λίγο Κιούμπρικ, λίγο Σοκούροφ, Χάνεκε, Ντράγερ και Ουέλς: Το καλώς εννοούμενο θράσος ενός πρωτοεμφανιζόμενου, να φωνάξει ποιοι τον διαμόρφωσαν, κάνοντας αναφορές χωρίς να προλάβει να αφομοιώσει τις επιρροές του. Το δεύτερο είναι πως, προσωπικά μας αιφνιδίασε, καθώς μόλις στο τέλος της ταινίας καταλάβαμε πως πρόκειται για πολιτική αλληγορία και αυτό μας άφησε κάπως «εξαπατημένους». Λάθος ρυθμός.

Αυτό που μας άρεσε, ήταν ότι νοιώσαμε σα να βλέπουμε ένα ριμέικ της «Προφητείας», μόνο που ο Πρέσκοτ δεν χρειάζεται να είναι ο Ντάμιεν για να μας φοβίσει εξ ίσου, χωρίς να βλέπουμε θρίλερ. Δύσκολη ταινία, αλλά κάποιους θα τους ενθουσιάσει. Ο Κορμπέι πάντως κέρδισε την προσοχή μας. Ετοιμάζει ταινία με την Νάταλι Πόρτμαν και τον Τζουντ Λο. Θα περιμένουμε.