Alien: Covenant

Σύνοψη: Με προορισμό έναν απομακρυσμένο πλανήτη σε ένα μακρινό σημείο του γαλαξία, το πλήρωμα του αποικιακού πλοίου Covenant νομίζει ότι ανακαλύπτει έναν αχαρτογράφητο παράδεισο, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν σκοτεινό, επικίνδυνο κόσμο – ο μόνος κάτοικος του οποίου είναι ο «συνθετικός» Ντέιβιντ (Μάικλ Φασμπέντερ), επιζών της καταδικασμένης αποστολής Προμηθέας.

Άποψη - Ανάλυση: Λίγο πριν το τέλος του «Alien 3», η Ellen Ripley ξεστομίζει ίσως την πιο τραγική ατάκα της: «Υπάρχεις στη ζωή μου τόσο καιρό που ειλικρινά δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι άλλο». Λίγο πριν το τέλος της που σηματοδοτεί μια ηθική νίκη εναντίον του πλάσματος που έχει διαμορφώσει την ύπαρξή της.

Με διάρκεια τριών αιώνων - ο «Προμηθέας» εξελίσσεται το 2089, το «Alien: Resurrection» το 2379 - και περισσότεροι από ένας κύκλοι ζωής για την αρχετυπική του ηρωίδα, το διαχρονικό sci-fi saga αποτελεί ένα απο τα πιο ευμετάβλητα κινηματογραφικά franchise που δημιουργήθηκαν ποτέ. Σε αντίθεση με άλλα, το Alien δεν βασίζεται σε σχέση με κάτι που μοιάζει με πραγματική ζωή. Δεν υπάρχει κανένα βιβλίο που να μας λέει ότι είναι καλύτερο, δεν υπάρχει μυθοπλαστική μυθολογία για να υπερβεί.

Οποιοσδήποτε ανησυχούσε για το μπαστάρδεμα της «λαικής παράδοσης» του saga, είδε τους φόβους του να αποκτούν σάρκα και οστά, αρχικά με το –θεωρώ τρομερά παραγνωρισμένο- Alien 3 του Φίντσερ και πολύ περισσότερο με το Alien Resurrection του Ζενέ που ποτέ δεν ανταποκρίθηκαν στα δύο μυθικά πρώτα φιλμ του Σκοτ και του Κάμερον.

Το «Alien: Covenant» (και όσα ακολουθήσουν) λοιπόν, δεν έχει να περάσει «τεστ αγνότητας», ούτε να επανεφεύρει και να επιχειρήσει reboot στην αλιενική μυθολογία. Τι να προσθέσει δηλαδή; Αυτό που επιχειρεί να στήσει, είναι να συνθέσει έναν «τέλειο» οργανισμό στο μυθολογία των τριών αιώνων που προαναφέραμε, ενώνοντας σταδιακά όλες τις τελείες, εξηγώντας τα κενά.  Σε έναν κόσμο ακατάστατο και ακατάταχτο, ατελή και ανοικονόμητο.

Η αρχή έγινε με τον Προμηθέα σαν εισαγωγή, ο οποίος δημιούργησε έναν πλούσιο κόσμο σαν μήτρα, υπηρετώντας άψογα τον σκοπό του στον σχεδιασμό του Σκοτ, αλλά δεν είναι τυχαίο που δεν υπήρχε το Alien στον τίτλο:

Το «Alien» δεν ήταν ποτέ όμορφο και «φιλικό προς τον χρήστη». Η τεχνολογία του είναι κάπως εκφοβιστικά κραυγαλέα, τα διαστημόπλοια κρύα και βιομηχανικά, το «κακό» κάπως μπανάλ και αποκρουστικό σε σχεδιασμό και απόδοση. Όμως όλα γίνονται για να υμνήσουν τον μετασχηματισμό. Αγκαλιάζοντας το πρόσωπο του ξενιστή πριν τον εμποτίσει με τον ξενομορφικό ιό αναγέννησης.

Το «Covenant» λοιπόν, εππιστρέφει τη σειρά στις ρίζες του κλειστοφοβικού τρόμου με τις σκούρες φωτογραφικές παλέτες καδραρίσματος, επιτρέποντας επίσης στον Σκοτ να μηρυκάσει το dna του φραντσάιζ και μέσα από αυτόν τον μετασχηματισμό να το ισχυροποιήσει. Τώρα που εγκατέστησε ένα μυθολογικό πλαίσιο, ο Scott φαίνεται έτοιμος να επεκταθεί.

Με το ανθρωποειδές του David (με τον επιβλητικό Φασμπέντερ να κυριαρχεί) σε βασικό ρόλο πλάστη/πλασμένου και ένα υπόλοιπο καστ εντελώς αναλώσιμο, το «Covenant» παίζει την υστεροφημία του στα σημεία. Όμως ικανοποιεί και δημιουργεί προσδοκίες για ένα πιο πολυσύνθετο σίκουελ.