Alice through the looking glass

Μια ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη αποδεικνύεται τούτο το “επιβεβλημένο” sequel στο προ εξαετίας – υπερεπιτυχημένο στο box office, αλλά ανούσιο και, ας μην κρυβόμαστε, αναπάντεχα βαρετό – φιλμ “Alice in Wonderland” του Τιμ Μπάρτον, με τους Τζέιμς Μπόμπιν (σκηνοθέτης των δύο πρόσφατων κινηματογραφικών εξορμήσεων των Muppets) και Λίντα Γούλβερτον (καταξιωμένη “ντισνεϊκή” σεναριογράφος, υπεύθυνη και για το σενάριο του “Alice...”) να ζωντανεύουν με ευφάνταστο, αστείρευτα ευρηματικό και ιδιαίτερα απολαυστικό τρόπο στη μεγάλη οθόνη ιστορίες από δύο ακόμη δημοφιλή βιβλία του Λιούις Κάρολ.

Η Μία Βασικόφσκα επιστρέφει δριμύτερη στο ρόλο που την ανέδειξε, παραδίδοντας μια ακόμη δυναμική ερμηνεία πρωτο-φεμινιστικού χαρακτήρα, ο Ντεπ αυτή τη φορά είναι – ευτυχώς – σαφώς πιο συγκρατημένος (βοηθάει, βέβαια, και το γεγονός ότι ο Τρελοκαπελάς του εδώ πάσχει από κατάθλιψη), η Μπόναμ Κάρτερ δίνει για μια ακόμη φορά ρέστα ως “στρίγγλα”, ενώ η σύντομη (φωνητική) παρουσία του Άλαν Ρίκμαν σκορπά, αναμενόμενα, ρίγη συγκίνησης. Εκείνος, ωστόσο, που κλέβει με χαρακτηριστική άνεση την παράταση, είναι ο Σάσα Μπάρον Κοέν (παλιός γνώριμος του Μπόμπιν, από τις εποχές όπου τον σκηνοθετούσε στο “Da Ali G Show”), ο οποίος υποδύεται τον Χρόνο ως εκκεντρικό επιστήμονα με εξεζητημένη προφορά και τάσεις μεγαλομανίας και, χάρη στο σενάριο που τον θέτει στο επίκεντρο της ιστορίας, στο άκρως εντυπωσιακό, γοτθικής αισθητικής κάστρο του, αλλά και στο επιβλητικό κοστούμι του, αποτελεί οπωσδήποτε τον χαρακτήρα της ταινίας που αποτυπώνεται περισσότερο στη μνήμη μας.

Το “Alice Through the Looking Glass” διαθέτει πολύ καλό ρυθμό (παρά τη σχετικά ασύνδετη πλοκή του), γενναίες δόσεις εύστοχου χιούμορ (ξεκαρδιστική η σκηνή όπου ο Χρόνος συναντά τον Τρελοκαπελά και την παλιοπαρέα του ενώ ετοιμάζονται να απολαύσουν το τσάι τους και τον αρχίζουν στα... λογοπαίγνια), αρκετά πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα σε σχέση με το πρώτο φιλμ (ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Χρόνος όπως παρουσιάζεται εδώ αποτελεί μια εναλλακτική εκδοχή του... Χάρου!) και περίτεχνα ψηφιακά εφέ που σαγηνεύουν το μάτι (υποδειγματική η οπτικοποίηση των ωκεανών χρόνου που διασχίζει η Αλίκη “καβάλα” στη Χρονόσφαιρα, στην προσπάθειά της να σώσει την οικογένεια του Τρελοκαπελά), ενώ και τα μηνύματα που περνά (“ο χρόνος είναι φίλος και όχι εχθρός”, “δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν, αλλά μπορείς να μάθεις από αυτό”) αφορούν εξίσου μικρούς και μεγάλους.

Με άλλα λόγια, σίγουρα περνάς καλύτερα εδώ απ' ό,τι στην “Αλίκη” του Μπάρτον.  

Σύνοψη: Η Αλίκη Κίνγκσλι έχει περάσει τρία ονειρεμένα χρόνια ταξιδεύοντας στη θάλασσα ως καπετάνισσα του ίδιου της του πλοίου. Όταν όμως επιστρέφει στο Λονδίνο, ανακαλύπτει ότι πολλά έχουν αλλάξει κατά την απουσία της, όπως ο Αβεσσαλώμ που από μπλε κάμπια έχει γίνει μπλε πεταλούδα και την οδηγεί σε έναν μαγικό καθρέφτη μέσα από τον οποίο μεταφέρεται πίσω στο βασίλειο της Κατωχώρας. Εκεί ξανασυναντιέται με τους παλιούς της φίλους, το Άσπρο Κουνέλι, τον Γάτο του Τσεσάιρ, τη Μουσκαρδίνα, τον Μαρτιάτικο Λαγό και τον Τρελοκαπελά που δυστυχώς δεν είναι πια ο εαυτός του καθώς έχει πέσει σε κατάθλιψη. Η Μιράνα, η Λευκή Βασίλισσα, στέλνει την Αλίκη να βρει τον ίδιο τον Χρόνο, ένα παράξενο πλάσμα που είναι μισό άνθρωπος και μισό ρολόι, που είναι ο μόνος που μπορεί να σώσει τον Τρελοκαπελά, καθώς είναι ο μόνος που κατέχει τη Χρονόσφαιρα.