Do not forget me Istanbul

Η πραγματική ιστορία «συμπτώσεων» που ένωσε το συγγραφέα Πέτρο Μάρκαρη και το σκηνογράφο Χουσεΐν Καραμπέι (το σπίτι που κατοικεί σήμερα ο Καραμπέι στην Κωνσταντινούπολη είναι το ίδιο σπίτι που κατοικούσε πριν από περίπου 42 χρόνια ο Μάρκαρης) αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία αυτής της σπονδυλωτής ταινίας που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο, ενώ σε όσους δεν ξυπνήσει μνήμες από την Πόλη θα ξυπνήσει σίγουρα την επιθυμία να την επισκεφθούν.
Do not forget me Istanbul - κριτική ταινίας

Η Πόλη που γεννάει ιστορίες

Συνήθως, επειδή οι σπονδυλωτές ταινίες αποτελούν δημιούργημα πολλών καλλιτεχνών,κάποια «κομμάτια» είναι καλά ενώ άλλα όχι και τόσο. Στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση συμβαίνει το εξής σπάνιο φαινόμενο: είναι όλα τα μέρη εξίσου καλά, παρόλο που ο κάθε σκηνοθέτης προσδίδει τη δική του οπτική σε κάθε τμήμα (πράγμα που σημαίνει ότι ο εκάστοτε θεατής μπορεί να ταυτιστεί περισσότερο με κάποια συγκεκριμένη ιστορία), ενώ συνολικά είναι άρτια και περιλαμβάνει όλα τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν την πολιτισμική κουλτούρα, την ιστορία και τη σύγχρονη κοινωνικοπολιτική κατάσταση τόσο της ίδιας της Πόλης, όσο και της σχέσης της με τη Μέση Ανατολή και τα υπόλοιπα Βαλκάνια. (Ειλικρινά, βγαίνοντας από την αίθουσα ένιωσα ικανοποιημένη θεωρώντας ότι κάλυψε σχεδόν όλες τις πτυχές των φλεγόντων ζητημάτων της πολυπαθούς Ανατολής και των ταλαιπωρημένων Βαλκανίων, κυρίως χωρίς να κουράσει λεπτό και προσφέροντάς σου ανάμεικτα συναισθήματα – από γέλιο μέχρι δάκρυ – χωρίς να σε «εξαναγκάζει» να τα νιώσεις).

Στο πρώτο κομμάτι, ο Έλληνας Νιζήρης αφηγείται μια απλή καθημερινή ιστορία (ένας – όχι και τόσο «φιλότουρκος» και κολλημένος - Θεσσαλονικιός επισκέπτεται για επαγγελματικούς λόγους την Πόλη και καταλήγει να δένεται συναισθηματικά με ντόπιους κατοίκους) θέλοντας να δείξει πώς μέσα από τον επαναπροσδιορισμό προσωπικών (λανθασμένων) πεποιθήσεων προκύπτει η αλλαγή στη συλλογική αντίληψη μιας κοινωνίας.

Στο δεύτερο κομμάτι, ο Σέρβος Arsenijevic μέσα από την ιστορία ενός ζευγαριού Σέρβων που επισκέπτονται την Πόλη για τουριστικούς λόγους κάνει αναφορά στις ανοιχτές πληγές που αφήνει πάντα ο πόλεμος αλλά και στη δυσβάσταχτη ανθρώπινη ύπαρξη και κατ ‘επέκταση συνέχιση πορείας της ζωής ενός ανθρώπου που τον στοιχειώνει η απώλεια αγαπημένων προσώπων.

Το τρίτο μέρος, περιλαμβάνει την οπτική του Omar Shargawi που μέσα από την ερωτική σχέση ενός άντρα και μιας γυναίκας (Παλαιστίνιος εκείνος, Ισραηλινή εκείνη), σχολιάζει τη θέση της Κωνσταντινούπολης που βρίσκεται ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή που προσπαθώντας να απαλλαχτεί από παλιές προκαταλήψεις, τα βιώματά της δεν της το επιτρέπουν – τουλάχιστον όχι χωρίς την απαίτηση ανθρώπινης θυσίας.

Η τέταρτη ιστορία της Βόσνιας Aida Begic περιγράφει την ιστορία μιας Βόσνιας ηθοποιού που επισκέπτεται την Κωνσταντινούπολη για να πάρει μέρος σε μία οντισιόν κυνηγώντας το ρόλο της Δυσδαιμόνας και στο μεταξύ έρχεται πολύ κοντά με μία εργαζόμενη του ξενοδοχείου που διαμένει, κάνοντας ένα σχόλιο πάνω στη φιλοξενία που διακατέχει τον Τουρκικό λαό και στην «ανοιχτή καρδιά» των ανθρώπων που τον αποτελούν.

Στο πέμπτο (κάπως κωμικό, σατιρικό αλλά και πολύ συγκινητικό) επεισόδιο – το αγαπημένο της γράφουσας – ο Hany Abu-Assad μαρτυρά την ιστορία μιας ηλικιωμένης γυναίκας που ερχόμενη από τη Συρία, επισκέπτεται την πόλη μετά από πάρα πολλά χρόνια για να συναντήσει την αδερφή της και χάνεται μέσα στα σοκάκια και τις μυρωδιές της πόλης, σχολιάζοντας με τη σειρά του την αντιφατικότητα που χαρακτηρίζει τη σχέση ανάμεσα στην Τουρκία και τη Συρία από την πλευρά των κυβερνήσεων σε σχέση με την πλευρά των απλών ανθρώπων που δε συμμερίζονται το ίδιο μίσος. Παράλληλα σκιαγραφούνται τα πολυπολιτισμικά και πολυεθνικά στοιχεία της Κωνσταντινούπολης.

Στο ακριβώς επόμενο κεφάλαιο του Eric Nazarian, ένας Αρμένιος μουσικός επισκέπτεται την πόλη, έχοντας ως κρυφό πόθο να βρει και να αγοράσει το χειροποίητο ούτι του προπάππου του που έμενε κάποτε εκεί. Ο Nazarian μέσα από αυτή την άκρως συγκινητική ιστορία, κάνει νύξη πάνω στο διωγμό (ή και σφαγή αν θες) των Αρμενίων (με τον πιο νατουραλιστικό τρόπο) λέγοντάς μας με τον τρόπο του ότι το παρελθόν είναι κάτι που το κουβαλάμε μέσα μας αλλά η πάροδος του χρόνου δίνει την ευκαιρία στους ανθρώπους να απαλλάσσονται από όλα τα μίση και να κρατούν μόνο τη νοσταλγία.

Η ταινία κλείνει με την επιστροφή του Μάρκαρη στο σπίτι του στα Ταταύλα (εδώ το στυλ κινηματογράφησης παραπέμπει σε ντοκιμαντέρ και τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει η κόρη του συγγραφέα, Ιωσηφίνα Μαρκαριάν) όπου τον περιμένει ο Karabey σαν καλός οικοδεσπότης. Αυτή η πόλη είναι γεμάτη από μνήμες και κάθε γωνιά της κρύβει κι από μία ιστορία. Αυτή η πόλη έχει «κάτι» - ίσως γι’ αυτό την αποκαλούν απλά «Πόλη» και η μοναδικότητά της εκπέμπεται αριστοτεχνικά μέσα από το σύνολο αυτής της ταινίας.

Ελεωνόρα Βερυκοκίδη

Πρώτη δημοσίευση: 26 Σεπτεμβρίου 2012, 18:44
Ενημέρωση: 3 Οκτ. 2012, 18:49
Τίτλος:
Do not forget me Istanbul (Η αξέχαστη πόλη)
Έτος: 
Διάρκεια: 
118
Εταιρία διανομής: 
Release: 
27 Σεπτεμβρίου 2012

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
1 ημέρα

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos