Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ: "Γούσταρα τρελά τους τρεις πρωταγωνιστές μου"

Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ γεννήθηκε στις 30 Ιουλίου του 1960 στο Χιούστον του Τέξας, στις ΗΠΑ. Το 1982 σταμάτησε την πανεπιστημιακή του εκπαίδευση στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Σαμ Χιούστον προκειμένου να πάει να δουλέψει σε μια εξέδρα πετρελαίου στον Κόλπο του Μεξικού. Δεν σπούδασε ποτέ κινηματογράφο. Όταν γύρισε στο Τέξας και συγκεκριμένα στην πρωτεύουσα της Πολιτείας, το Όστιν, δημιούργησε μια κινηματογραφική κοινότητα μέσω της οποίας εξέφραζε την αγάπη του προς το σινεμά. Χαρακτηριστικό πολλών ταινιών του είναι ότι εξελίσσονται κατά τη διάρκεια μιας και μόνον μέρας και ότι συλλαμβάνει την κουλτούρα της νεολαίας, της εφηβείας και της μετεφηβείας που βίωσε και έδρασε κατά τη συναρπαστική δεκαετία του '70. Ο τίτλος μίας ταινίας του έδωσε σε μια ολόκληρη γενιά κάτι με το οποίο μπορούσε άνετα να ταυτιστεί. Και η λέξη ήταν «Slacker». Ήταν υποψήφιος πέντε φορές για Όσκαρ. Έχει γυρίσει μια ταινία σε διάρκεια 12 χρόνων (Boyhood).  Κι έχει γυρίσει και μία ταινία στην Ελλάδα (Before midnight). Kαι μη ξεχνάτε το υπέροχο School Of Rock. Ακολουθεί η συνέντευξή του για το «Last Flag Flying», που προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες:

Πότε διαβάσατε το βιβλίο του Ντάριλ Πόνικσαν πάνω στο οποίο βασίζεται η ταινία;

Το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν δεκατρία χρόνια, το 2005 και το διάβασα αμέσως. Ενόσω το διάβαζα σκεφτόμουνα: «Γουάου, αυτό είναι έτοιμο να γίνει ταινία». Τη δεδομένη χρονική περίοδο ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν ήδη μια καταστροφή και το βιβλίο έλεγε πάρα πολλά πράγματα σχετικά με το πως υπήρχαν τρανταχτές ομοιότητες ανάμεσα στον πόλεμο στο Βιετνάμ με εκείνον στο Ιράκ. Ουσιαστικά, όσα έλεγε το βιβλίο συντονίστηκαν με τις σκέψεις μου πάνω στο θέμα. Κυρίως όμως ήταν αυτοί οι τρεις χαρακτήρες, ο Ντοκ, ο Σαλ και ο Μούλερ, που με συνεπήραν. Γούσταρα τρελά αυτούς τους τυπάδες και ήθελα να σκάψω στις ζωές τους έτσι ώστε να δημιουργήσω το πορτρέτο τριών μεσήλικων βετεράνων του πολέμου του Βιετνάμ.

Αυτή, όμως, δεν είναι η πρώτη φορά, που προσπαθήσατε να μεταφέρετε το βιβλίο στον κινηματογράφο, σωστά;

Μόλις διάβασα το βιβλίο ήθελα να το κάνω ταινία. Αλλά το 2006 τελικά σκέφτηκα πως η εποχή δεν ήταν η κατάλληλη. Δεν υπήρχε το κατάλληλο timing. Ως κοινωνία δεν ήμασταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε κατάματα τον πόλεμο στο Ιράκ, ο οποίος λάμβανε χώρα ακριβώς μπροστά στα μάτια μας, χωρίς να μπορούσε να δει κάποιος πως και πότε θα τελείωνε όλο αυτό. Αν σκεφτεί κανείς την ιστορία των πολεμικών ταινιών εύκολα αντιλαμβάνεται πως οι καλύτερες συνήθως προκύπτουν χρόνια μετά το πέρας του πολέμου. Τότε που οι άνθρωποι είναι επιτέλους έτοιμοι να ξεκινήσουν να εξετάζουν τι ακριβώς έχει συμβεί.

Όταν πήρε μπροστά η πραγματοποίηση της ταινίας πώς αποφασίσατε να χειριστείτε το βιβλίο;

Σκέφτηκα να αλλάξουμε το αρχικό σενάριο και να το δομήσουμε έτσι ώστε ουσιαστικά να πρόκειται για ταινία εποχής. Να τοποθετήσουμε τα γεγονότα τον Δεκέμβριο του 2003, την εποχή δηλαδή που συνελήφθη ο Σαντάμ Χουσεϊν. Θεωρήσαμε ότι οι θεατές θα θυμούνται εκείνη τη στιγμή, οπότε όλη η ιστορία θα είναι θεμελιωμένη σε μια πραγματικότητα την οποία όλοι γνωρίζουμε.

Θα μπορούσαμε να πούμε πως αυτή η ταινία είναι ένα είδος σίκουελ της ταινίας «Το τελευταίο απόσπασμα»;

Η σύντομη απάντηση είναι «όχι». Αυτή είναι όμως μια πολύ λογική ερώτηση. Κι αυτό επειδή το βιβλίο πάνω στο οποίο βασίζεται η ταινία μας, αποτελεί τη συνέχεια του βιβλίου με τον τίτλο «The Last Detail», πάνω στο οποίο βασίστηκε η ταινία «Το τελευταίο απόσπασμα» του 1973. Η ταινία του Χαλ Άσμπι με τους Τζακ Νίκολσον, Ράντι Κουέιντ και Ότις Γιανγκ, βασίζεται κι εκείνη σε βιβλίο του Ντάριλ Πόνικσαν. Και ο Ντάριλ έγραψε το νέο βιβλίο ως σίκουελ του βιβλίου που προηγήθηκε. Όμως, η διαδικασία συγγραφής του σεναρίου για τη δική μου ταινία ήταν ένα μακρύ ταξίδι και η κατάληξή του είναι, νομίζω, ένα μοναδικό μέρος.

 Πώς και απευθυνθήκατε στον Τεντ Χόουπ της Amazon Studios;

Γνώριζα τον Τεντ εδώ και πολλά χρόνια. Ήταν ένας γνωστός ανεξάρτητος παραγωγός, που μας έδωσε ταινίες όπως τα «21 γραμμάρια», το «American Splendor» και το «Μυστικά της κρεβατοκάμαρας». Πλέον είναι επικεφαλής παραγωγής ταινιών στα Amazon Studios. Του τηλεφώνησα λοιπόν, του έστειλα το σενάριο και του είπα πως έφτασε η στιγμή να ειπωθεί αυτή η ιστορία. Του είπα πως η κοινωνία μας είναι έτοιμη πλέον να εξετάσει τα γενεσιουργά αίτια του πολέμου μας στο Ιράκ. Και πως μπορούσαμε πλέον να αποτυπώσουμε την παράνοια που επικρατούσε μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους. Να καταλάβουμε για ποιον λόγο έγινε ο συγκεκριμένος πόλεμος.

Και πώς καταλήξατε στους τρεις πρωταγωνιστές σας;

Άρχισα να σκέφτομαι σύγχρονους ηθοποιούς που βρίσκονται στην κατάλληλη ηλικία για να υποδυθούν τους συγκεκριμένους χαρακτήρες. Δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται καθώς υπάρχουν πολλοί καλοί ηθοποιοί οι οποίοι βρίσκονται στο συγκεκριμένο ηλικιακό πλαίσιο. Ο Στιβ, ο Λόρενς και ο Μπράιαν είναι τρεις πολύ αστείοι τύποι, ο καθένας τους όμως έχει τη δική του αίσθηση του χιούμορ και το δικό του ρυθμό. Ταίριαξαν αμέσως μεταξύ τους. Και αυτό που συμφωνήσαμε ήταν να εξερευνήσουμε πως είναι να βρίσκεσαι στη μέση ηλικία και να γυρνάς πίσω στο χρόνο ενθυμούμενος γεγονότα και συναισθήματα που δημιουργήθηκαν τριάντα χρόνια πριν, όταν οι τρεις αυτοί χαρακτήρες ήταν τόσο δεμένοι, σαν να ήταν αδέλφια.

Πώς θα επιθυμούσατε να αντιδράσει το κοινό απέναντι στην ταινία σας;

Προσωπικά, έχω πολλά πράγματα να πω σχετικά με τον πόλεμο, πράγματα που θα μπορούσαν να προκύψουν πολύ διδακτικά, αλλά αισθάνθηκα πως τούτη η ταινία δεν ήταν το μέρος για να τα εκφράσω. Ελπίζω οι θεατές να αντιδράσουν απέναντι στην ταινία με πολλούς διαφορετικούς τρόπους καθώς έχουν μπόλικα πράγματα να επεξεργαστούν: ένα έθνος που οδηγήθηκε στον πόλεμο, τις έννοιες της θυσίας και τι σημαίνει αυτό για τον πολιτισμό μας και τον κόσμο μας.