«Ηθοποιός είσαι από τότε που γεννήθηκες»

Ο Όμηρος Πουλάκης, στα 26 του χρόνια,
μετράει ήδη πολλές συμμετοχές
στον κινηματογράφο και στο θέατρο,
έχει κάνει τηλεόραση και προβάρει
το νέο του κοστούμι για τη χρονιά που έρχεται.
 

Στο Move It μιλά για το παρελθόν και το μέλλον, τις νέες του δουλειές και τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός.

-Δώσε μας ένα background για τον εαυτό σου. Σπουδές. Πώς έκανες τα πρώτα σου βήματα;

Όμηρος: Γεννήθηκα το 1983 στην Αθήνα και μπήκα στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 2001.Την ίδια χρονιά μπήκα στο τμήμα Θεατρικών σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού πανεπιστημίου Αθηνών. Ένα χρόνο πριν αποφοιτήσω από το Εθνικό κάνω την πρώτη μου ταινία, το Hardcore του Ντένη Ηλιάδη. Έχω συμετάσχει σε άλλες τρεις μεγάλου μήκους ταινίες: Ώρες κοινής ησυχίας- Κατερίνα Ευαγγελάκου, Tungsten - Γιώργος Γεωργόπουλος, Το Γάλα - Γιώργος Σιούγας. Στο θέατρο δουλεύω από το 2004, χρονιά που αποφοίτησα. Έχω επίσης λάβει μέρος σε δύο μικρού μήκους ταινίες με πιο πρόσφατη το «Παράδοξο» της Τατιάνας Κουμούτση και έχω εμφανιστεί και στην τηλεόραση.

-Τι διαφορετικό σου δίνει η κινηματογραφική εμπειρία από την θεατρική;

Όμηρος: Το θέατρο και ο κινηματογράφος είναι δύο διαφορετικές τέχνες οι οποίες όμως εφάπτονται σε κάποια σημεία. Η δουλειά του ηθοποιού σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί όμοια αφού υπάρχουν βασικές διαφορές. Η θεατρική ερμηνεία χαρακτηρίζεται από επαναληπτικότητα, είναι θνησιγενής , άμεση και εκπληρώνεται στον παρόντα χρόνο τον οποίο και μεταμορφώνει σε τέχνη. Η έκθεση του ερμηνευτή είναι καθολική και η ευθύνη του κοινού απόλυτη μιας και η ποιότητα της παρουσίας του διαμορφώνει κάθετα το έργο τέχνης. Στον κινηματογράφο αντίθετα η ερμηνεία είναι προϊόν της στιγμής, έχει μια μοναδικότητα, θα εκτελεστεί μια και μόνο ημέρα και θα κλειδωθεί στο μάτι μιας μηχανής για πάντα. Η δουλειά μου στον κινηματογράφο περικυκλώνεται από έναν τρομακτικό ρεαλισμό κάτι που κάνει ορισμένες φορές την υπόκριση άκρως διασκεδαστική τοποθετώντας ακόμα και εμένα τον ίδιο - τον ταχυδακτυλουργό δηλαδή - στο μέσον της ψευδαίσθησης. Είναι μια πολύ γλυκιά εμπειρία για να της αντισταθεί κανείς χωρίς αυτό σε καμία περίπτωση να σημαίνει πως είναι προτιμότερη ή ανώτερη από την εμπειρία του θεάτρου.

-Έχεις κάνει τηλεόραση. Τί έμαθες από αυτόν το χώρο; Ποια είναι η σχέση σου με το μέσο;

Όμηρος: Η τηλεόραση είναι ισχυρότατο μέσο και θα παραμείνει για καιρό ακόμα έως ότου το Διαδίκτυο διαλύσει κάθε έννοια συνόρου στην πληροφορία. Όσον αφορά στη δική μου δουλειά είναι ένα επικίνδυνο μέσο καθώς αλλοιώνει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά οποιασδήποτε δουλειάς φιλοξενεί, πράγμα φυσικό, αν υπολογίσουμε πως βασικός - αν όχι μοναδικός - της στόχος είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποδοχή του εκάστοτε προϊόντος. Αυτός ο στόχος αποδυναμώνει, τροχίζει τις ενδιαφέρουσες γωνίες και τις προσωπικές ιδιαιτερότητες. Ταυτοχρόνως είναι ένα μέσο που μπορεί να διευκολύνει την αναγνωρισιμότητα του ονόματος, φαινόμενο όχι πάντα ευχάριστο βέβαια. Στην τηλεόραση, όπως και σε κάθε έκφανση οποιασδήποτε δουλειάς, υπάρχουν καλές και κακές επαγγελματικές «στέγες» . Είμαι τυχερός που έχω συνεργαστεί με ανθρώπους όπως ο Πάνος Κοκκινόπουλος, ο Χρήστος Δήμας, ο Βασίλης Ντούρος, ο Χρήστος Γεωργίου και άλλους.

-Πού θα σε δούμε το χειμώνα;

Όμηρος: Θα εμφανίζομαι στο Θέατρο του Νέου Κόσμου μαζί με Μαρία Κίτσου και Μιχάλη Οικονόμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου απο 3 Νοεμβρίου. Τον Φεβρουάριο 2011 βγαίνει στις αίθουσες τη ταινία «Το γάλα» σε σκηνοθεσία Γιώργου Σιούγα με τον Προμηθέα Αλειφερόπουλο, την Ιωάννα Τσιριγκούλη και την Ηρώ Μπέζου.

-Είσαι πολύ νέος ακόμα. Τι θα έλεγες στα παιδιά που θέλουν να ακολουθήσουν μια παρόμοια επαγγελματική πορεία;

Όμηρος: Δεν υπάρχει εύκολη δουλειά. Ακόμα και εκείνη που μπορεί να φαντάζει ως τέτοια μετά τον πρώτο καιρό θα δείξει τα δόντια της, δόντια ακονισμένα ίσως όχι στην πιθανότητα της ανεργίας - όπως η δουλειά του ηθοποιού - αλλά στην εξίσου φρικτή βεβαιότητα της ανίας. Δεν υπάρχει λυσάρι για όλα όσα ονειρευόμαστε να κάνουμε, ίσως ειδικά για αυτά! Ηθοποιός κατά την ταπεινή μου γνώμη είσαι από τότε που γεννήθηκες είτε δουλεύεις είτε όχι και τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει εκτός από τον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτήν τη δουλειά - τη δύσκολη - την κάνεις μόνο από ανάγκη. Όχι από επιθυμία. Και φραγμός στην επιθυμία, ίσως μπορεί να μπει , αλλά στην ανάγκη ποτέ. Επομένως σε όσους έχουν ανάγκη να την κάνουν δεν έχω τίποτα να πω. Και στους υπόλοιπους ακριβώς το ίδιο.