Άριελ Κλέιμαν: "Βασίζομαι στο ένστικτό μου"

Το 2010, οι μικρού μήκους ταινίες του Άριελ Κλέιμαν, άρχισαν να έχουν απήχηση στον κόσμο. Η παράλογη ερωτική ιστορία Young Love (μπορείτε να την απολαύσετε στο τέλος του κειμένου) προβλήθηκε στο Φεστιβάλ του Σάντανς, όπου και τιμήθηκε με Ειδική Μνεία για ταινία μικρού μήκους. H 20λεπτή πτυχιακή του εργασία Deeper Than Yesterday, προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Καννών και τιμήθηκε με το Βραβείο Kodak Discovery και Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους, αλλά και με το Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Σάντανς του 2011.

Ο Παρτιζάνος είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Κλέιμαν. Το σενάριο που έγραψε με τη συνάδελφο και σύντροφο Σάρα Κίνγκλερ βραβεύτηκε με το Βραβείο Mahindra Global Filmmaking στο Σάντανς το 2012. Γεννημένος στη Μελβούρνη, ο Άριελ Κλέιμαν ζει σήμερα στο Λονδίνο. Η μίνι συνέντευξη που ακολουθεί είναι από τα production notes του «Partisan».

«Δεν είμαι απολύτως σίγουρος γιατί επιλέγω να διηγηθώ συγκεκριμένες ιστορίες. Βασίζομαι κυρίως στο ένστικτο μου. Αυτό που ξέρω είναι ότι κάθε ταινία έχει ξεκινήσει από μία σουρεαλιστική εικόνα.

    Το 2010, διάβασα ένα άρθρο στους NewYorkTimes για τις φυλές παιδιών-δολοφόνων στην Κολομβία που αποκαλούνται «Σικάριος». Πέρα από τις φρικιαστικές πράξεις αυτών των παιδιών, δεν ξέρω γιατί έμεινε μαζί μου αυτή η εικόνα για τόσο πολύ καιρό.

    Μέχρι που τυχαία, έπεσα πάνω σε μια φράση του αγαπημένου μου Λουί Μπουνιουέλ: «δεν υπάρχει πιο σουρεαλιστική εικόνα από έναν άνθρωπο να σκοτώνει έναν άλλο».

    Ήταν μια απλοϊκή δήλωση, αλλά είχα ένα βαθύ συναίσθημα ότι έπρεπε να μετατρέψω την αντίδραση μου σε ταινία. Γνώριζα εξαρχής ότι δεν ήθελα να κάνω μια ταινία για τις φυλές αυτές στην Κολομβία. Δεν ήθελα να εμπλέκονται στην ιστορία κυκλώματα ναρκωτικών ή κοινωνικοοικονομικοί παράγοντες της περιοχής, αλλά μια οικουμενική ανθρώπινη ιστορία. Μια ιστορία για τη σχέση παιδιών κι ενηλικών, για τις πεποιθήσεις των τελευταίων που προσπαθούν να γαλουχήσουν στα παιδιά. Μια ιστορία για την τραγωδία των παιδιών που δεν τους επιτρέπεται να δουν τον κόσμο με καθαρή ματιά.

    Ο ήρωας του Partisan, ο Γκρέγκορι είναι πληγωμένος κι εξοργισμένος από τον κόσμο, και ως εκδικήση, οδηγεί αυτές τις γυναίκες και τα παιδιά τους μακρυά από την οργανωμένη κοινωνία, στο καταφύγιο του. Η ταινία πιάνει την ιστορία τους αφού έχουν βρεθεί εκεί. Ο Γκρέγκορι χρησιμοποιεί ως πρόσχημα ότι αυτή η ζωή είναι πιο χαρούμενη κι ασφαλής για όλους, αλλά είναι απλά αποτέλεσμα μιας κατεστραμμένης ψυχής.

    Ο 11χρονος Αλεξάντερ είναι στην ηλικία που αρχίζει να σκέφτεται μόνος του και μεγάλο μέρος της ιστορίας είναι από τη δική του συναισθηματική οπτική. Θέλω κάθε ταινία να ταξιδεύει το θεατή. Λατρεύω την ιδέα μια ταινίας να σε πηγαίνει σε απρόσμενα κι άγνωστα μέρη. Παρόλο που συγκεκριμένος κόσμος δε μοιάζει με την καθημερινότητα μας, μπορούμε άμεσα να ταυτιστούμε με τα συναισθήματα που ξετυλίγονται στην οθόνη. Αυτές οι εμπειρίες με κάνουν να αγαπώ το σινεμά".