I am not an easy man

Σύνοψη: Ένας παράλληλος κόσμος όπου όλα μοιάζουν φυσιολογικά. Ο Νεάντερνταλ άντρας είναι εφάμιλλος της φύσης του και περίτρανα διεκδικεί, άσωτα, το θηλυκό φύλλο. Όταν, μια παράδοξη μέρα, οι «ουρανοί», έξαφνα, θα τον τιμωρήσουν και θα σχεδιάσουν, για εκείνον, μια εντελώς αλλόκοτη, δίχως ρεαλιστικά στοιχεία, πραγματικότητα. Αναλαμβάνουν τα ινία μιας αντιφατικής διάστασης του κόσμου, οι γυναίκες. Αυτό, όχι μόνο αποσυντονίζει τον Νταμιέν, αλλά και τον εξοργίζει. Έτσι, ενώ οι άνθρωποι βλέπουν το παράλογο αυτού του κόσμου ως λογικό, ο ίδιος παραμένει αδυσώπητος στην φύση του και «δεν υποχωρεί από τον κόσμο του».

Άποψη: Μπορεί το μήνυμα να ήρθε με έναν αδόκητο τρόπο, όμως, αν κανείς κατανοήσει, πέρα από το κωμικό κομμάτι της υπόθεσης, πως αυτή η ταινία μιλά για τον σεξισμό, για τη βία, για τα δικαιώματα της γυναίκας, όσο και του άνδρα, για την ισότητα των δύο φύλλων, θα έχει συλλάβει πλήρως το νόημα του έργου και θα το έχει εκτίμηση πιότερο από τα σαρκαστικά του αποσπάσματα.

Ένα έργο που, με τη συγγραφική δεινότητα των Ariane Fert και Eleonore Pourriat, προβληματίζει και γυναίκες και άνδρες, ώστε, όσο αυτό είναι δυνατόν, να έλθουμε πιο κοντά στη κατανόηση και τις δυσκολίες που περνούν και τα δύο φύλλα. Πως ακόμη κι ένας άνδρας, αν ερχόταν στην θέση μιας γυναίκας θα μπορούσε να καταλάβει, να ενστερνιστεί τον πόνο της, την ευαισθησία της όταν το σώμα της υποκύπτει σε  αφόρητους πόνους εκ φύσεως ή όταν εκμεταλλεύονται την θηλυκότητα και την θελκτικότητά της, την ομορφιά και τη γοητεία της. 

Ένας άνδρας, τελικά, βγάζει τα παντελόνια και γίνεται κάπως… πιο… αρρενωπός. Οι γυναίκες αναλαμβάνουν τον ρόλο του ανδρός, ναι μεν γοητευτικές, αλλά απαραποίητες. Εκείνες αγαπούν το ανδρικό φύλλο, το εκμεταλλεύονται όμως, γίνονται ηδονο-λάτρισσες. Σέβονται βέβαια το «αδύναμο» φύλλο, που στην προκειμένη περίπτωση είναι οι άνδρες, όμως, από την άλλη, τους κάνουν υποχείριά τους.

Μια εντελώς ασυνήθιστη προσέγγιση του κόσμου, ακόμη και η αρχαϊκή εποχή μετουσιώνεται από τους ήρωες της ταινίας, όπως: ότι η γυναίκα είχε το πάνω χέρι, ήταν «βασίλισσες» και «αυτοκρατόρισσες» του κόσμου και είχαν τους άνδρες για δούλους, ακόμη και στον πόλεμο εκείνες αποστέλλονταν. Όχι, δεν είναι μια παρεξηγήσιμη ταινία, ούτε αποπνέει φεμινιστικά στοιχεία, ουδόλως, υποστηρίζει και διαφυλάσσει τη φύση και των δύο φύλλων,  δίχως να διαχωρίζει, απλώς ήταν ένα καλό μάθημα, ένα μήνυμα ενάντια στον «σεξισμό» και τη διάκριση.

Οι πρωταγωνιστές της ταινίας Marie Sophie Ferdane και Vincent Elbaz έδωσαν ένα άρτιο αποτέλεσμα, ακόμη κι αν όλα όσα τους συνέβησαν, αυτά τα αλλόκοτα συναισθήματα που βίωσαν, ανήκαν στα όρια του εξωπραγματικού, ήταν τόσο φυσικοί, που αν ξεχνούσες για λίγο την δική σου πραγματικότητα, ίσως και να σε έπειθαν. 

Το τέλος ήταν τόσο φιλοσοφημένο, ώστε να υπάρχει ένας κύκλος, που δεν θα λαμβάνει ένα μήνυμα μόνο το ανδρικό φύλλο, αλλά και το γυναικείο, δεν είναι μονάχα υπέρ των γυναικών, αλλά και των ανδρών, άλλωστε, τι νόημα θα είχε να τιμωρεί τον άνδρα, τότε δεν υπήρχε, σε αυτή τη ταινία, κάτι που να την διαχωρίζει από τον σεξισμό στον άνδρα, θα γινόταν και αυτή μια φεμινιστική προπαγάνδα πως το μοναδικό θύμα είναι η γυναίκα.

'Αντζελα Υζεϊράι