Marshall

Σύνοψη: Το “Marshall,” σε σκηνοθεσία του Joseph Hudlin (παραγωγός του Django και άλλων), είναι μία βιογραφία για τη ζωή του Thurgood Marshall, Αφροαμερικανός δικηγόρος που ξεκίνησε την δικηγορική του καριέρα το 1934 και μαχόταν για τα ατομικά δικαιώματα των έγχρωμων ανθρώπων. Μπορεί ο Marshall (Chadwick Boseman) να είναι πασίγνωστος για την νίκη της υπόθεσης του 1954 Brown vs. Board of Education, η οποία κύρηξε πως ο φυλετικός διαχωρισμός στα σχολεία είναι αντισυνταγματικός, αλλά η ταινία μας μεταφέρε το 1941 όταν καλείται να υπερασπιστεί έναν έγχρωμο σοφέρ, τον Joseph Spell (Sterling K. Brown), ο οποίος παραδέχθηκε πως βίασε την εργοδότη του. Ο δικαστής της υπόθεσης απαγορεύει στον Marshall να έχει ενεργό ρόλο κατά τη διάρκεια της δίκης και έτσι του στερεί ακόμα και το δικαίωμα του λόγου. Ευτυχώς όμως, ο Marshall συνεργάζεται με έναν τοπικό δικηγόρο, ο οποίος τελικά, παρά τις αντιρρήσεις του, αναλαμβάνει τα ηνία της υπεράσπισης, και έτσι μαζί δίνουν μία μάχη κατά του ρατσισμού.

Άποψη: Το σενάριο είναι γραμμένο από ένα ντούο πατέρα-γιού, τους Michael και Jacob Koskoff: ο τελευταίος είναι σεναριογράφος του Macbeth, ενώ ο πατέρας του είναι ένας γνωστός ποινικολόγος που εκπροσωπούσε κάποιους από τους Μαύρους Πάνθηρες στις δίκες του 1970. Έτσι το σενάριο κατέχει ορισμένες λεπτομέρειες που πολλές παρόμοιες δικηγορικές ταινίες στερούνται. Η σκηνοθεσία είναι αρκετά επιτυχημένη, αν και κάποιες φορές, μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου, μας θυμίζει λίγο κάποιο ντοκιμαντέρ του BBC. Σε συνδυασμό, η σκηνοθεσία με το σενάριο στερούν από τους χαρακτήρες τις στιγμές στοχασμού και εσωστρέφειας, και ενίοτε η ταινία είναι περισσότερο κωμική από όσο πρέπει. Και ενώ η ερμηνεία του Boseman μας άρεσε (όσο πιο πολύ προχωράει η ταινία, τόσο πιο άνετος γίνεται), τελικά δεν μπόρεσε να κάνει φανερό το γεγονός ότι ο χαρακτήρας του επρόκειτο για έναν γίγαντα της Αμερικανικής ιστορίας. Επίσης, το ταίριασμα των δύο δικηγορών σκιαγραφείται περισσότερο σαν bromance, και έτσι ναι μεν η ταινία κυλάει πιο γρήγορα, αλλά αποτυγχάνει να μεταφέρει στον θεατή το κλίμα της επόχης.

Βλέπετε, συμμάχησαν ένας Εβραίος στην Αμερική την εποχή του Χίτλερ και ένας Αφροαμερικανός σε μία εποχή που ο ρατσισμός έτρεχε ακόμα πολύ βαθιά στις φλέβες των Αμερικανών. Αντί η ταινία να εκμεταλευτεί αυτές τις συνθήκες, τελικά φαίνεται να καταλήγει σε ένα απλοϊκό συμπέρασμα που κοιτάει τον ρατσισμό προς τους Εβραίους και τους Αφροαμερικανούς υπό το ίδιο πρίσμα, ενώ ταυτόχρονα προσφέρει σκηνές κωμικής ανακούφισης. Παρ’όλα αυτά, ο Boseman με τον Gad είναι ένα καλό δίδυμο και οι ερμηνείες τους αλληλοσυμπληρώνοται μέσω της αντίθεσης των χαρακτήρων τους: ο πρώτος είναι ένας νέος ιδεαλιστής δικηγόρος που μάχεται υπέρ των συμφερόντων των Αφροαμερικανών, ενώ ο δεύτερος είναι ένας συμβατικός δικηγόρος που ασχολείται μόνο το αστικό και δεν θέλει να εκθέσει τον εαυτό του σε κάποιο σκάνδαλο.

Αναφορικά με την πολυαγαπημένη Kate Hudson, ο χαρακτήρας της (της γυναίκας που υπέστη βιασμό) παρουσιάζεται σαν καρικατούρα παρά σαν μία γυναίκα με βαθύ πόνο. Ο Sterling K. Brown (ο υποτιθέμενος εκληματίας) παραδίδει μία ερμηνεία που σε πάθος μπορεί να μην συναγωνίζεται με την ερμηνεία του στο American Crime Story: O.J. Simpson, αλλά είναι εξίσου δυνατή καθώς καταφέρνει να μας παραδώσει το μήνυμα: η αλήθεια για έναν Αφροαμερικανό μπορεί να ισοδυναμεί με θάνατο. Εξαιρετικός και ο Dan Stevens στον ρόλο του δικηγόρου του θύματος, σαν ένα μισαλλόδοξο πλουσιόπαιδο που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αποδείξει την ενοχή του θύτη και προσβάλλει τους συναδέρφους του. Την ταινία την συστήνουμε ανεπιφύλακτα!