Ο Ντενί Βιλνέβ και η μνήμη

Δημοσίευση: 16 Απριλίου 2018, 13:27

Οι περισσότεροι γνωρίζουν τον Denis Villeneuve σαν τον σκηνοθέτη του Blade Runner 2049, αλλά όχι μόνο: Το Prisoners είχε προταθεί το 2014 για Όσκαρ καλύτερης φωτογραφίας, ενώ το Sicario είχε προταθεί το 2015 για Όσκαρ καλύτερης φωτογραφίας, για πρωτότυπο τραγούδι και για καλύτερο ήχο. Επίσης, δεν ξεχνάμε το Arrival με τους Amy Adams, και Jeremy Renner. Με την κυκλοφορία του sequel του Blade Runner πέρυσι και την επιτυχία που ακολούθησε, ας δούμε την αρχή της καριέρας του Γάλλο-Καναδού σκηνοθέτη που πρωτομάθαμε με τα Polytechnique και Incendies.

Εικοσιτέσσερα χρόνια πριν, το 1994, ο Villeneuve συνεργάστηκε με το National Film Board of Canada για την πρώτη του επίσημη ταινία μικρού μήκους, το αποτέλεσμα της οποίας ήταν 30 θαρραλέα λεπτά που αναμειγνύουν το ντοκιμαντέρ με την αφηγηματική κινητογραφία. Ο τίτλος της ταινίας είναι REW-FFWD, και εδώ μπορεί κάποιος να εντοπίσει το φετίχ του σκηνοθέτη με τα θέματα της μνήμης και του μυαλού. Αν θυμηθούμε τα Arrival, Prisoners, και Enemy, τότε πράγματι μπορούμε να συμπεράνουμε πως ο Villeneuve είναι ένας άριστος τεχνίτης του “cerebral filmmaking,” με τις ρίζες του να βρίσκονται στη μικρού μήκους ταινία του το 1994.

Στο REW-FFWD τα γεγονότα εξιστορούνται από την σκοπιά του αφηγητή, ή πιο συγκεκριμένα από το “black box” του αφηγητή, το οποίο σκηνοθετικά μεταφράζεται ως η ματιά της κάμερας που εκπροσωπεί τον ανθρώπινο νού. Ο θεατής παρακολουθεί τα γεγονότα της ταινίας μέσω αυτού του “black box” με τον αφηγητή να κάνει rewind και fast-forward σε διαφορετικά κομμάτια της μνήμης του. Για αυτόν τον λόγο, η ταινία μοιάζει πιο πολύ με κάποιο πάζλ μνήμης με τον αφηγητή να θυμάται όταν βρέθηκε στους δρόμους της Τζαμάϊκας για να φωτογραφίζει την ζωή εκεί. Αυτή η πλασματική ιστορία, βοηθά τον σκηνοθέτη να συντάξει τελικά μια ταινία που μοιάζει με ντοκιμαντέρ για την κουλτούρα της Τζαμάϊκας.

CLIP

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ VIDEO
Δε θες να χάνεις κλιπ;
Εγγράψου στο youtube κανάλι μας!
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos