Σύνοψη: Σε μια κοινότητα όπου κυριαρχεί η παρανομία, τα ναρκωτικά και η ακολασία, η Λου, μια γυναίκα αφελής και επιπόλαιη με τη ζωή της και την υγεία της, ξυπνά, ύστερα από ένα πάρτι που δεν θυμάται τι έγινε,  με διάφορα συμπτώματα που μοιάζουν με εγκυμοσύνη. Αρχίζει να βλέπει οράματα, περίεργα όνειρα και οφθαλμαπάτες. Έχει την αίσθηση πως όλα αυτά προκύπτουν από τις παρενέργειες των ναρκωτικών. Η κοιλιά της αρχίζει να φουσκώνει ασύστολα, έχοντας μια μορφή που μοιάζει με αρρώστια, το σώμα εξασθενεί… Η Λου προσπαθεί να θυμηθεί τι είχε συμβεί εκείνο το βράδυ, υποψιάζεται πως πρόκειται για συνομωσία, αλλά το απόκοσμο που θα αντικρίσει δεν το συλλαμβάνει κανένας νους.

Άποψη: Πρόκειται για μια επιτηδευμένη ταινία δίχως λογική σειρά αλλά και τοποθέτηση των νοηματικών της μερών. Στο ένα άκρο τα ναρκωτικά, οι τοξικές ουσίες που διακινούνται, σκοτώνουν και εθίζουν, και στο άλλο, που ή ερμηνεύεται ως εύρημα ή ως αλλόκοτη εμπλοκή στο έργο: οι εξωγήινοι. Αυτή η δημιουργία του Danny Perez θέτει πολλά ερωτήματα, όχι περιέργειας, επουδενί, ίσως για να κατανοήσει κανείς γιατί έχασε τόσο πολύτιμο χρόνο από την ζωή του. Θα μπορούσε να στηριχτεί κάποιος στην συγκόλληση των δύο κύριων στοιχείων του έργου, πως τα ναρκωτικά προκαλούν οφθαλμαπάτες, ψευδαισθήσεις κι έτσι το μυαλό παίζει το παιχνίδι του και οραματίζεται εξωγήινους. Από αυτή την άποψη, ποιος να εναντιωθεί, και να αντιπαραθέσει κάτι;

Όμως το να σκεφτεί κανείς, πρώτα να το συλλάβει, πως κάποια διεστραμμένα μυαλά, όπως  οι ήρωες του έργου, επιχείρησαν να εμφυτεύσουν μέσω μιας απόκοσμης ουσίας έναν εξωγήινο στο σώμα μιας γυναίκας, η οποία εν αγνοία της γίνεται μια «παρένθετη μητέρα» κάποιου τέρατος, είναι κουλό. Αν καταφύγουμε στην δικαιολόγηση του σεναρίου τότε απομυθοποιούμε τα πάντα και δίνουμε άλλοθι για κάθε ταινία να αποσκοπεί στο ακραίο, στο άλογο, στο αποτρεπτικό, ώστε να διαστέλλει τα συναισθήματα και να δραπετεύει η φαντασία. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση η φαντασία και η δημιουργικότητα καταζητούνται ήδη από την έναρξη του έργου.

Κάποια αποσπάσματα θαρρείς πως είναι μια άστοχη απομίμηση του «Requiem for a dream», σε σκηνοθεσία Ντάρεν Αρονόφσκι, με την τηλεόραση που παραπλανεί, με τους ήχους και τα παιδικά προγράμματα που σφυρηλατούν και ασελγούν τον εγκέφαλο μιας τοξικομανής. Οι ηθοποιοί έπιασαν το ύφος του ρόλου τους, όμως, δεν κατάλαβαν το έργο. Κάτι που ίσως δεν κατόρθωσε ούτε κι ο δημιουργός. Βέβαια, προϊδεάζει πως είναι μια τρομαχτική ταινία με σκληρές εικόνες που φέρνουν αναγούλα. Ισχύει.

Τα χρώματα, ο φυσικός ήχος και η μουσική υπόκρουση είχαν μια ένταση και μια αναλογία στις σκηνές και τα πλάνα. Η επιλογή των προσώπων Natasha Lyonne, Chloë Sevigny, Meg Tilly άρμοζε στην απόδοση και την αποτύπωση των ηρώων, μάλιστα οι εκφράσεις τους και οι εντάσεις τους, καθώς και ο άρρωστος ψυχισμός που απαιτήθηκε, ήταν ικανοποιητικά έως ένα σημείο, γιατί ύστερα χάθηκε η ουσία, όταν ταράχθηκε με την έλευση του εξωγήινου.

Πρέπει να πήραμε κάποιο μήνυμα ή ένα ερέθισμα, έστω, όμως δεν θυμόμαστε σε ποιο ακριβώς σημείο. Δεύτερη φορά δεν υπάρχει περίπτωση να το δούμε, ίσως, εκτός κι αν κάποιος θέλει να βρει το αίνιγμα, το σκεπτικισμό του σεναριογράφου. Θα μπορούσε αυτό να είναι το μήνυμα: «Γράψε ένα σενάριο, όχι κουταμάρες  του τενεκέ».

Άντζελα Υζεϊράι

Πρώτη δημοσίευση: 28 Μαρτίου 2018, 16:57
Ενημέρωση: 28 Μαρτίου 2018, 16:57
Τίτλος:
Antibirth (Antibirth)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
94

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
1 ημέρα

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos