You were never really here

you were never really here - κριτική ταινίας

Σύνοψη: Ένα κορίτσι αγνοείται. Ένας βασανισμένος τιμωρός σε αποστολή διάσωσης. Διαφθορά κι εκδίκηση μέσα σε μια δίνη βίας που μπορεί να οδηγήσει στη λύτρωση του.

Άποψη: Η Λιν Ράμσεϊ διασκευάζει τη νουβέλα «You Were Never Really Here» του Τζόναθαν Έιμς. Αν δεν έχει διαβάσει το βιβλίο, πιθανότατα καταλάβεις σε πολλά αλλά πολύ μικρά flashbacks, ότι ο ήρωας με το όνομα Τζο είναι βετεράνος πεζοναύτης, ίσως και πράκτορας κυβερνητικής οργάνωσης μετά, που έχει δει με τα μάτια του οδυνηρούς θανάτους παιδιών. Και πάνω απ' όλα την κακοποίηση της μητέρας του και αυτού, από τον υπερβίαιο πατέρα.

Πλέον, μερικά χρόνια μετά, αναλαμβάνει έναντι αμοιβής και απόλυτης μυστικότητας και ασφάλειας να βρίσκει κορίτσια που έχουν πέσει θύματα σεξουαλικού εμπορίου και να τα επιστρέφει στις οικογένειές τους.
Η υπόθεση, ακόμα και το twist στη μέση της 85λεπτης ταινίας, δεν έχει πολύ σημασία. Για την Ράμσεϊ σημασία έχει το δικό της στιλ, μακριά από κάθε άλλη παράμοια ταινία. Και αυτό είναι καλοδεχούμενο. Η βία είναι «στα μούτρα σου» αν και όχι όση θα περιμέναμε. Η Σκοτσέζα δημιουργός αλλάζει, με ρίσκο αλλά και μια αίσθηση «αναρχίας», το τέμπο της σκηνοθεσίας με εικόνες εντυπωσιακά δυνατές μέχρι και ποιητικές. Από την εισβολή στον οίκο ανοχής, μια υποβρύχια σκηνή και -πάνω απ' όλες- αυτή με τον Τζο δίπλα σε έναν ετοιμοθάνατο... Οταν το δείτε, θα το καταλάβετε.

Σε κάποιους θα φανούν υπερβολικές, σε κάποιους μοναδικές. Η Ράμσεϊ μένει σταθερή στο όραμά της, τα πλάνα και το μοντάζ είναι πανέμορφα παρά το σκοτεινό θέμα αλλά πολλά μένουν αναπάντητα και άνευ βάθους, σαν να ήθελε η ίδια ο Τζο να περιπλανιέται σαν φάντασμα, μια ιδέα, κάτι φευγαλέο... Παρά τη μικρή διάρκεια, η ταινία είναι σε στιγμές αργή, και πολύ δύσκολα θα επαναλάβεις τη θέασή της, ξέροντας ήδη τις σκηνές που θα σοκάρουν και την εξέλιξή τους. Και εκεί πιθανότατα χάθηκε ένα μεγάλο στοίχημα. Δύσκολα δένεσαι με τον ήρωα, αν και μόνο ως χαρακτήρας όλα αυτά τα χρόνια ο Φοίνιξ είναι πάντα αποδεκτός. Δεν θα σας πούμε για το φινάλε. Εμάς μας άρεσε, σε εσάς ίσως όχι.

Ο Φοίνιξ είναι βέβαια το παν στην ταινία, καθώς κανείς άλλος ρόλος δεν έχει ιδιαίτερη ιστορία. Η μητέρα του ίσως, αλλά τα νεαρά κορίτσια είναι απλά το μέσο του ήρωα προς ένα είδος κάθαρσης, όπως κι αν τη φαντάζεται ο Τζο. Ο Φοίνιξ παίζει με το ένστικτο, έντονα, σωματικά, με ελάχιστες ατάκες, θυμίζοντας σίγουρα "Ταξιτζή" αλλά και τον ήρωα του "Drive" και "Old Boy" αν εστιάσουμε στη χρήση του σφυριού. Αυτοκαταστροφικός, έτοιμος να ορμήσει προς τον θάνατο, χωρίς καν να νοιάζεται.
Στα συν η φοβερή μουσική επένδυση του Jonny Greenwood με την οποία έπρεπε να είναι υποψήφιος για το Οσκαρ.

Πρώτη δημοσίευση: 22 Μαρτίου 2018, 17:16
Ενημέρωση: 29 Μαρτίου 2018, 09:45
Συντάκτης: 
Τίτλος:
You were never really here (Δεν ήσουν ποτέ εδώ)
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
90
Εταιρία διανομής: 
Release: 
22 Μαρτίου 2018

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos