"Boyhood" - Ανάλυση: Ο υπαρξιακός χρόνος του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ

Δημοσίευση: 25 Φεβ. 2018, 16:32
Συντάκτης:

Η ταινία του Richard Linklater “Boyhood” που κυκλοφόρησε το 2014 ,πήρε βραβείο Χρυσής Σφαίρας, βραβείο Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και προτάθηκε για έξι Όσκαρ εκ των οποίων η Patricia Arquette, που υποδύεται την μαμά του Mason, Olivia, κέρδισε το Όσκαρ Β’ γυναικείου ρόλου. Παρ’όλα αυτά, ίσως, δεν έλαβε τα ανάλογα εύσημα που της αξίζουν. Αγαπάμε αφάνταστα τον Richard Linklater για όλες τις ταινίες που μας έδωσε όπως τα Slacker, Dazed and Confused, School of Rock, Everybody Wants Some, και την τριλογία των Before Sunrise, Before Sunset, Before Midnight, αλλά για εμάς το Boyhood είναι η καλύτερη του ταινία μέχρι στιγμής.

Γενικά, ο Linklater έχει το ταλέντο να επικοινωνεί στους θεατές συναισθήματα που ίδιοι βίωναν όταν ήταν παιδιά, έφηβοι ή ενήλικες, κάνοντάς τους έτσι να συνδιαλέγονται όχι μόνο με τους χαρακτήρες μιας ταινίας του, αλλά και με τους ίδιους τους εαυτούς τους όταν ήταν, ίσως, πιο νέοι. Αυτό το καταφέρνει πρωτίστως γιατί ο ίδιος βάζει ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού του στις ταινίες του: κάποτε, είχε δηλώσε σε συνέντευξη, είχε λάβει ένα γράμμα από έναν μεγάλο φαν του Dazed and Confused που είχε υποστεί κάποια εγκεφαλική βλάβη και είχε ξεχάσει το παρελθόν του, ο οποίος ευχαρίστησε τον Linklater γιατί αισθάνθηκε χαρά για τα σχολικά χρόνια που ναι μεν είχε ξεχάσει αλλά μπόρεσε, μέσω της ταινίας, να σκεφτεί πως θα μπορούσαν να ήταν. Κατά δεύτερον και πιο ειδικά, το Boyhood, μαζί με τους ηθοποιούς/χαρακτήρες, κυριολεκτικά εξαπλώνονται σε μία περίοδο δώδεκα ετών. Ο Linklater κατάφερε και ενσωμάτωσε στοιχεία που μαρτυρούν την εποχή την οποία παρακολουθούμε, όπως κονσόλες παιχνιδιων, την κυκλοφορία του πέμπτου βιβλιου Χάρυ Πότερ, αναφορές σε ταινίες όπως τα Pineapple Express, Dark Knight, Tropic Thunder, πολιτικά γεγονότα και πρόσωπα όπως το Ιράκ, ο Μπούς και ο Ομπάμα, αλλά και πολλή μουσική από Coldplay, The Hives, Arcade Fire, Paul MacCartney, The Black Keys και πολλοί άλλοι. Όπως είπε και ο ίδιος, η μουσική έχει μια νοσταλγία, και μία δύναμη να μας μεταφέρει στο παρελθόν. Τρίτον, και αρκετά σημαντικό, το Boyhood μας προκαλέι να σκεφτούμε το σινεμά με μια διαφορετική δομή η οποία δεν ακολουθεί την κλασσική πλοκή αρχής-μέσης-τέλους αλλά παραστρατεί κιόλας από την κλασσική εξιστόρηση δραματικών γεγονότων ή εμπειριών.

Πέραν του ότι παρακολούθουμε δώδεκα χρόνια, από όταν ο Mason ήταν έξι ετών μέχρι που έκλεισε τα δεκαοχτώ και πήγε στο πανεπιστήμιο, ο Linklater συμπεριλαμβάνει αλλά και αποκλείει σημαντικά γεγονότα. Για παράδειγμα, μπορεί να βλέπουμε και να ακούμε το τέλος του ξυλοδαρμού της μητέρας του Mason, αλλά δεν βλέπουμε την αποφοίτησή του ή την πρώτη σεξουαλική του εμπειρία. Αντ’αυτού τον βλέπουμε να οδηγεί σπίτι του μετά την αποφοίτησή του αλλά και να ξυπνάει στο κρεβάτι ένα πρωί με την κοπέλα του. Εμπειρίες που οι περισσότερες, αν όχι όλες, οι δραματικές ταινίες συμπεριλαμβάνουν και υπογραμμίζουν την σημαντικότητά τους. Για αυτό και το Boyhood μπορεί να μην παρουσιάζει μία τόσο διαφορετική “coming-of-age” ιστορία, αλλά προκαλεί τόσα πολλά στερεότυπα του κινηματογράφου.

Το Boyhood όμως έχει κάτι που οι άλλες ταινίες δεν έχουν. Ίσως το ενδιαφέρον του Linklater για το πώς οι χαρακτήρες του μεγαλώνουν και διαμορφώνονται στην τριλογία των Before, τα οποία έχουν μεγάλα χρονικά διαστήματα μεταξύ τους, να οδήγησε στην πιο ριζοσπαστική, αν και όχι καινούργια, ιδέα για το Boyhood. Ο Linklater είναι ιδιοφυία στο πώς μεταχειρίζεται και παρουσιάζει την ιδέα του χρόνου, όχι μόνο σαν ένα φιλοσοφικό φαινόμενο, αλλά και σαν μια πραγματικότητα. Το Boyhood μας παρουσιάζεται όπως βιώνεται η ζωή, υπό τη μορφή ενός διαρκούς παρόντος: τα γεγονότα δεν λαμβάνουν χώρα, αλλά καταλαμβάνουν χρόνο. Ο Linklater μας προσκαλεί να σκεφτούμε την στιγμή, το παρόν,  εν μέσω μιας κοινωνίας που έχει εμμονή με τις selfies, τα vines, και το snapchat. Αυτή του η πρόθεση είναι παρούσα καθ’όλη τη διάρκεια της ταινίας, αλλά γίνεται διαυγής στο τέλος της. “Ξέρεις πώς όλοι λένε να αδράχνεις τη στιγμή; Νομίζω πως είναι το αντίστροφο. Η στιγμή κυριεύει εσένα,” λέει η καινούργια φίλη του Mason. “Ναι. Είναι συνεχής. Είναι σαν να είναι πάντα το τώρα” απαντά ο Mason μισό-μαστουρωμένος εκφράζοντας την επιφοίτηση που έχει. Εν τω μεταξύ ο άλλος καινούργιος φίλος του που κοιτάει το ηλιοβασίλεμα ουρλιάζει: “είναι λες και όλος ο χρόνος έχει ξεδιπλωθεί!”

Εδώ διαφαίνεται πώς ο Linklater σχολιάζει έμμεσα το κινηματογραφικό εγχείρημά του που διήρκησε τόσα χρόνια: ίσως ο χρόνος κατά τη διάρκεια του οποίου ο Linklater δημιουργούσε ταινίες να οδήγησε στη δημιουργία αυτής της συγκεκριμένης ταινίας, ή ίσως ο χρόνος που διήρκεσαν τα γυρίσματα αυτής της ταινίας να οδήγησε σε αυτό το συμπέρασμα. ‘Η ίσως όλος ο χρόνος που πέρασε από τη δημιουργία του σινεμά εώς σήμερα να οδηγεί πίσω στην αρχή της δημιουργίας του: να αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα όπως ξεδιπλώνεται στο χρόνο. Αυτό που εισπράτουμε παρακολουθώντας το Boyhood είναι πως ξετυλίγεται και να ξεδιπλώνεται μπροστά μας ο χρόνος και εδώ έγκειται η μαεστρία του Linklater καθώς υφαίνει τα γεγονότα της ζωής σε ένα συνεχές παρόν. Το Boyhood είναι σαν ένα ανθρώπινο time-lapse, όπως είπε και ο Ethan Hawke.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos