Σύνοψη: Στον δρόμο της απειθάρχητης έμπνευσης, ο συγγραφέας θα χαθεί στον λογοτεχνικό του διάβα. Ο Έλιοτ, ένας συγγραφέας που εγκωμιάζουν οι κριτικοί, θα χάσει το εισιτήριο της επιτυχίας του όταν καταπνιγεί από την κατάρα των συγγραφέων: την ανέμπνευστη ώθηση. Μια δίκη, μια αμφίβολη υπόθεση εξαφάνισης και δολοφονίας θα μετατραπεί στο λογοτεχνικό του εγχείρημα. Θα εισχωρήσει στα σκοτεινά δρομάκια της υπόθεσης, επαναφέροντας στη μνήμη του,  αλλά και στη ζωή του, που μόλις έχει καθησυχαστεί, παλιές συνήθειες, με τα ναρκωτικά να αποτελούν το μόνο καταπραϋντικό αλλά και ενεργητικό για να μπορέσει να γράψει.

Άποψη: Ένας ήχος εναρμονισμένος με τη σιωπή των λέξεων, να ψάχνει από πού προέρχεται αυτή η αδυσώπητη ηχώ που δεν θέλει να αμφιεστεί σε γράμματα, σε ομορφοπλασμένες λέξεις. Σε μία καταδίκη του ανθρώπου που άρχεται της δικαιολογίας πως: «Απλά έγινα ο καλύτερος πατέρας που θα μπορούσα να γίνω», συνειρμός και μνήμη θα περικυκλωθούν από τον ίδιο πόθο.

Δοτική, αισθαντική η κάθε λεπτομέρεια από την σκηνοθέτιδα Πάμελα Ρομανόφσκι, με εικόνες που φέρουν σε εγρήγορση τις αντανακλαστικές ιδιότητες του ματιού και του μυαλού. Η φιγούρα του συγγραφέα που χάνει την έμπνευση του, με την κατάρα να τον κατακυριεύει υπό το συναίσθημα του ανίκανου λογοτέχνη, που απελπισμένα καταπίνει της κάψουλες της πλάνης, με τα μάτια του να διαστέλλονται, μαζί και τα όποια αισθήματα που έχουν τροφοδοτηθεί στον θεατή, ήταν μια εύλογη σύλληψη.

Μια δίκη η οποία έχει ως καταλυτική της σήμανση τα ψίχουλα γραμμάτων και λέξεων που θα γεμίσουν, θα υπερχειλίσουν τις σελίδες μιας αγανακτισμένης νουβέλας. Η έμπνευση, το σκοτεινό παρελθόν, ο γιος που σκοτώθηκε ψυχικά από τον πατέρα, ο πατέρας που καταρρακώθηκε από τον γιο και μια δίκη που έρχεται να συμβολίσει στοιχεία που πλαισιώνουν  τον χαρακτήρα του ήρωα, όλα αυτά κουμπώνουν και σαλπάρουν προς έναν και μοναδικό προορισμό: το άγγελμα του αινίγματος που θέλει να διδάξει την αλήθεια, την πατρική αγάπη, τα λάθη, την επανόρθωση και την αρχή, το δικαίωμα της ευτυχίας και της αλλαγής του κεφαλαίου στα βιβλία της ζωής των ανθρώπων.

Ο Τζέιμς Φράνκο εκβίασε το δράμα σε μυστήριο και ύστερα όλα τα έσυρε να ξεπέσουν σε κάτι πιο ψυχικά σκληρό, στις εικόνες των ναρκωτικών, σε έναν κακό και αποτρεπτικό πρόσωπο που εξισορρόπησε όμως τις διαστολές και τις εναλλαγές σαν να κλίθηκε να ερμηνεύσει περισσότερους του ενός χαρακτήρα, του συγγραφέα που αποζητά απεγνωσμένα να γράψει, του ερωτευμένου, του ηδονολάτρη, του ναρκομανή αλλά και μιας κρυφής καθαρής ψυχής που αποκαλύπτεται στο τέλος.

Τα  πλάνα καδράρισαν στο επίκεντρο του σκοπού. Υπήρξαν παραπλανητικές εικόνες, οι οποίες λειτούργησαν ορθά και είχαν διαπεραστικό αποτέλεσμα, διότι σου δημιουργούν την πλάνη πως συνέβη το ακραίο και ύστερα σε «ξεγελούν»: πως αυτό μόνο θα μπορούσε να συμβεί.

Μια υπόθεση που στην εικονική της μορφή είχε κάτι το ελκυστικό, με γεγονότα εξωγενή και πιο εσωτερικευμένα στην ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή. Αν είναι να θυμόμαστε κάτι από το βιβλίο της σιωπής που πλαντάζει από κραυγές, αυτό είναι ένα απόφθεγμα μικρό: «Όλοι είμαστε ένοχοι, αρκεί να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας»

Άντζελα Υζεϊράι

Πρώτη δημοσίευση: 28 Ιαν. 2018, 17:11
Ενημέρωση: 28 Ιαν. 2018, 17:11
Τίτλος:
The Adderall Diaries (True deception)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
87

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos