The phenom

Σύνοψη: Όταν ο Hopper, ανερχόμενος παίκτης του baseball, αδυνατεί να παίξει στο έπακρο των δυνατοτήτων του και υποβιβάζεται κατηγορία ξεκινά ένα κύκλο ψυχοθεραπειών με έναν ανορθόδοξο θεραπευτή.  

Άποψη: Ο νεαρός Hopper Gibson (Johnny Simmons) ενώ ακόμα πηγαίνει στο λύκειο είναι ένας από τους πιο ανερχόμενους pitcher του αμερικάνικου baseball. Ωστόσο η αδυναμία του να κοντρολάρει τη βολή του δεν του επιτρέπει να συνεχίσει να αγωνίζεται στην πρώτη κατηγορία και προκειμένου να μπορέσει να επανέλθει αναζητά τη βοήθεια  ενός ψυχιάτρου με ειδίκευση στους αθλητές (Paul Giamatti). Μέσα από τις συνεδρίες τους γίνεται σαφές πως η πηγή του προβλήματος για τον Hopper είναι η παθογενής σχέση του με τον πατέρα (Ethan Hawke) του και ο τρόπος που αυτή τον έχει διαμορφώσει.

Το The Phenom, αν και είναι μια ταινία που περιστρέφεται γύρω από το baseball, διαλέγει να εστιάσει στο ψυχισμό του αθλητή απογυμνώνοντας τον από την δόξα και τα πλούτη που είναι συνήθως συνυφασμένα με τον πρωταθλητισμό. Βασικό κορμό της ταινίας αποτελούν οι συνεδρίες μεταξύ του Hopper και του Dr. Mobley, μέσα από τις οποίες σκιαγραφείται το πορτραίτο του πρώτου, ενός αγοριού που ο πατέρας του σε μια προσπάθεια να τον κάνει έναν αθλητή τόσο σπουδαίο όσο ο ίδιος ποτέ δεν μπόρεσε να γίνει καταλήγει σχεδόν να τον ακρωτηριάζει συναισθηματικά. Βέβαια, τέτοιου τύπου αφηγηματικές τεχνικές συχνά οδηγούν σε σεναριακές ευκολίες όπου ο διάλογος λίγο ως πολύ αποκαλύπτει στο θεατή όλα όσα θα έπρεπε να ειπωθούν κινηματογραφικά, και το The Phenom δεν αποτελεί εξαίρεση. 

Σημαντικό ρόλο στη δημιουργία της ατμόσφαιρας του έργου παίζει η ευρηματική χρήση του ήχου και της μουσικής. Από τα opening credits κιόλας της ταινίας ακούγεται η Σονάτα για Πιάνο Νο 11 του Mozart. Ενώ η κλασσική μουσική φαντάζει μάλλον παράταιρη σε σχέση με το baseball καταφέρνει να δημιουργήσει μια αντίθεση που προκαλεί το ενδιαφέρον και καθώς το μουσικό θέμα επαναλαμβάνεται μέσα στην ταινία, είτε κάποιος σφυρίζει το ρυθμό είτε το σιγοτραγουδάει, φαίνεται σα να καταδιώκει τον πρωταγωνιστή.  Ακόμα και η σιωπή συχνά χρησιμοποιείται προς όφελος της δραματουργίας δίνοντας χώρο στους ηθοποιούς να επιστρατεύσουν όλα τα εκφραστικά τους μέσα προκειμένου να δώσουν ζωή στους χαρακτήρες που υποδύονται. Δυστυχώς, ο τρόπος με τον οποίο ο Noah Buschel, που υπογράφει τόσο το σενάριο όσο και τη σκηνοθεσία της ταινίας, διαλέγει να χρησιμοποιήσει την κάμερα φαντάζει ξεπερασμένος ακόμα και ερασιτεχνικός, πετώντας έτσι διαρκώς το θεατή από την ατμόσφαιρα του έργου.

Ο Simmons καταφέρνει να διατηρήσει τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα σε έναν αθλητή χωρίς προσωπική υπόσταση, έναν άντρα συναισθηματικά απόμακρο και ενός αγοριού που προσπαθεί να απαλλαγεί από αυτήν την λανθασμένη αίσθηση αρρενωπότητας παραδίδοντας έτσι μια εξαιρετική ερμηνεία. Αξιοσημείωτη είναι και η δυναμική που σχηματίζεται μεταξύ των Simmons και Hawke αν και μοιράζονται λίγες μόνο σκηνές.

Το απότομο τέλος του έργου καθώς και οι συχνά αποπροσανατολιστικές σκηνοθετικές αποφάσεις του Buschel, δυστυχώς, δεν επιτρέπουν στο The Phenom να γίνει η ταινία που θα μπορούσε να είναι και αντ’ αυτού αφήνουν το θεατή με ένα αίσθημα απογοήτευσης αφού πέσουν οι τίτλοι τέλους.