To ΜΟVE IT ψηφίζει τις καλύτερες ταινίες του 2017!

Δημοσίευση: 9 Ιαν. 2018, 22:29
Συντάκτης:

Σε ανάλογα posts που αφορούν σε λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς, το εισαγωγικό κείμενο είναι σχεδόν περιττό, ελάχιστοι ασχολούνται μαζί του, οφείλει να είναι όσο πιο σύντομο γίνεται. Και θα είναι.

Για τις ταινίες που βρίσκονται στην λίστα μας με τις κορυφαίες της χρονιάς, έχουμε αναφερθεί πολλές φορές φέτος και με ένα κλικ στο λινκ του τίτλου, μπορείτε να θυμηθείτε τις κριτικές μας. 

Σε χρονιά "γεμάτη" και με πολλά ενδιαφέροντα φιλμ, μην ξεχνάτε πως οι ανασκοπήσεις δεν έχουν σκοπό να επιβάλουν προτιμήσεις (άλλωστε πρόκειται για προσωπικό γούστο του καθενός), αλλά να υπενθυμίσουν κάποια φιλμ που ίσως να έχετε προσπεράσει μέσα στο 2017, καθώς επίσης και αφορμή για συζητήσεις. 

Εδώ μπορείτε να θυμηθείτε τα φιλμ που δεν κατάφεραν να βρεθούν στην δεκάδα.

1.Μother!

2.The Florida Project

3.Get Out!

4.Dunkirk

5.The killing of a sacred deer

6.Good Time

7.Nocturnal Animals

8.Baby Driver

9.The Square

10.Hell Or High Water

AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΙΤΣΟΣ

Mother!  /  Brawl in cell block 99  /  Hell or high water  /  Nocturnal animals  /  Good time  /  Logan  /  The party  /  The other side of hope  /  The square  /  Silence

JOKER

Mother!  /  Hell or high water  /  Good time  /  Brawl in cell block 99  /  Nocturnal animals  /  The other side of hope  /  The Florida project  /  The party  /  Logan  /  Love and friendship

ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΥΜΠΕΡΗΣ

Μother!  /  Star Wars: The Last Jedi  /  Blade Runner 2049  /  Silence  /  The Florida Project  /  The killing of a sacred deer  /  Get Out!  /  Dunkirk  /  Logan  /  Good Time

Φέτος μου έμεινε η αίσθηση πως ευχαριστήθηκα σινεμά. Κάθε χρόνο είμαι σίγουρος πως τα ίδια λέω σε όλους, αλλά το πιστεύω. Στη "μητέρα!" του Αρονόφκσι και το "Star Wars" έπιασα τον εαυτό μου να φωνάζει στην αίθουσα! Το μεγαλείο της μεγάλης οθόνης δεν μπορεί ποτέ να αντικατασταθεί. Πως μπορείς να δεις πχ τα δύο παραπάνω και προπαντός την "Δουνκέρκη" σπίτι σου;  Οι απογοητεύσεις από αγαπημένους δημιουργούς και ερμηνευτές, καμιά φορά όμως δεν αντέχονται... Όπως το "Η αποπλάνηση" της Κόπολα, που σε λίγα χρόνια θα έχω ξεχάσει ότι κάποτε σκηνοθέτησε και έγραψε το "Χαμένοι στη Μετάφραση". Είμαι σκληρός, αλλά το κάνω για το καλό της... Χειρότερη βέβαια ταινία ήταν το "Song to Song" του Τέρενς Μάλικ, αλλά δεν είχε διανομή και έχασε μια κορυφή ολότελα δική του!

XΡΥΣΑΥΓΗ ΠΑΤΣΑΚΗ

The Florida Project  /  Lucky  /  Τhe Square  /  20th century women  /  Good Time  /  Get Out!  /  Dunkirk  /  Moonlight  /  Logan  /  Mother!

Ένα από τα resolutions που έθεσα για το 2017 ήταν να πηγαίνω μια φορά την εβδομάδα στο σινεμά. Παρότι διάφορες υποχρεώσεις και σαγηνευτικές «σειρήνες» – hello, Netflix and Chill –με απέτρεψαν από το να βρίσκομαι όσο συχνά θα ήθελα σε μια σκοτεινή αίθουσα, πολλές από τις ταινίες που κατάφερα τελικά να δω μου χάρισαν στιγμές που δεν θα της είχα ζήσει διαφορετικά. Από αυτές κρατάω:

Τη συζήτηση με φίλο μετά «Το Τετράγωνο» για το κατά πόσο η σκηνή με την performance του ανθρώπου-γορίλλα περιείχε μέσα της όλο το νόημα της ταινίας.

Το βλέμμα της Nicole Kidman σε όλη τη διάρκεια της «Θυσίας Ενός Ιερού Ελαφιού».

Το mindfuck του «mother!», το οποίο, είτε το αγάπησες είτε το μίσησες, δεν παύει να είναι ατόφιο, προκλητικό και εν τέλει, γαμάτο σινεμά.

Την Annette – δώστε της όλα τα Oscar – Bening και το 70s punk soundtrack του «Καταπληκτικές Γυναίκες».

Την τελευταία σκηνή του «Good Time», το οποίο είχε και το καλύτερο original score της χρονιάς δια χειρός Oneothrix Point Never.

Τον Willem Dafoe, ανεβασμένο σε μια σκάλα, να προσέχει τα πιτσιρίκια σαν ένας ενήλικας «Φύλακας στη Σίκαλη» και τη σαρωτική ερμηνεία της εφτάχρονης Brooklynn Prince στο κάτι παραπάνω από υπέροχο «The Florida Project».

Το τελευταίο χαμόγελο του τεράστιου Harry Dean Stanton στο «Lucky», που με έκανε να χαμογελάω ασυναίσθητα κάθε φορά που το θυμάμαι και με βοήθησε να συμφιλιωθώ με τον πρόσφατο θάνατο του δικού μου, λατρεμένου παππού.

Happy and cinematic 2018 everyone!

XAΡΗΣ ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Blade Runner 2049  /  Baby Driver  /  Star Wars: The Last Jedi  /  The Killing of a Sacred Deer  /  The Florida Project  /  Personal Shopper  /  Get Out!  /  Logan  /  Raw  /  On Body and Soul

Σε μια ακόμη χρονιά όπου τα πέρασα καλύτερα παρακολουθώντας σειρές στο σπίτι (έφτυσα αίμα για να καταλήξω στην best-of δεκάδα μου!), παρά ταινίες στη μεγάλη οθόνη, το αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρχει το φιλμ εκείνο που να αποτελεί το ακλόνητο φαβορί για την κατάκτηση της κορυφής της λίστας μου, με το “Blade Runner 2049” να πλησιάζει αρκετά στο να το επιτύχει, καθότι το θεωρώ την κατεξοχήν πολυαναμενόμενη ταινία της σεζόν που με ικανοποίησε απόλυτα. Η ταινία, πάντως, η οποία με διασκέδασε περισσότερο από όλες φέτος, και μάλιστα δις, ήταν σίγουρα το “Baby Driver” (#Kevin Spacey approves). 

Το “Mother!” αν και το είδα δις, ακόμη δεν έχω καταλήξει αν πιο πολύ μου άρεσε ή με "ενόχλησε", ενώ από τις ταινίες με πρωταγωνιστές τους σταρ του... “Twilight” franchise, με κέρδισε σαφώς περισσότερο εκείνη με την Κρίστεν Στιούαρτ. Το τρανταχτό γέλιο, εξάλλου, που έριξα σε πολύ συγκεκριμένη σκηνή της νέας ταινίας του Λάνθιμου, δεν το έριξα σε καμία από τις κωμωδίες της σεζόν (στις οποίες συμπεριλαμβάνω, φυσικά, και τα υπερηρωικά και φουλ διασκεδαστικά “Thor: Ragnarok” και “Guardians of the Galaxy Vol. 2”), ενώ δεν μπορώ παρά να συγχαρώ την Gal Gadot και την Patty Jenkins για την επιτυχία τους να βοηθήσουν την DC να κοντράρει επιτέλους στα ίσια το αντίπαλο δέον της Marvel, με το ιδιαίτερα συμπαθές “Wonder Woman”. Τη “Δουνκέρκη”, όλως περιέργως (not), δεν κατάφερα να την δω σε συνθήκες IMAX, οπότε δεν κατάφερε να με συνεπάρει ως όφειλε, με το “Αυτό” πέρασα καταπληκτικά, όπως και με το “Καυγάς στο Μπλοκ 99” (περί ορέξεως...), το “Split” με έκανε να ξαναπιστέψω στο ταλέντο του Σιάμαλαν (και να θέλω σαν παλαβός να δω το “Glass”), ενώ το “Τελευταίο Σημείωμα” του Βούλγαρη κατάφερε να με συγκινήσει κι ας μην ήμουν στο βασικό target group της ταινίας.

Tα οσκαρικά “Νυκτόβια Πλάσματα”, “Ο Εμποράκος”, “Moonlight”, “Πάση Θυσία” και “Μια Πόλη Δίπλα στη Θάλασσα” μου άρεσαν όλα τους από αρκετά έως πολύ, μεν, ωστόσο κανένα τους δεν μου έκανε το απαραίτητο “κλικ”, ώστε να πλασαριστεί στην τελική δεκάδα μου, ενώ κάτι ανάλογο ισχύει και για τα φεστιβαλικά “Κάιρο Εμπιστευτικό” “Στα Ίχνη του Ανέμου”, “Η Αποπλάνηση”, “Paterson”, “Χωρίς Αγάπη” και “Η Πιο Ευτυχισμένη Μέρα στη Ζωή του Όλι Μάκι”. Το “Γενέθλια Θανάτου” ήταν για μένα η... χαζομάρα-ευχάριστη έκπληξη της σεζόν, το υπέροχο “Coco” το αγαπημένο μου animation, το “Ο Αγαπημένος σου Βίνσεντ” αποτελεί ένα πραγματικό επίτευγμα που σίγουρα αξίζει να ανακαλύψει κανείς, ενώ από το πολύ ενδιαφέρον “Έρχεται τη Νύχτα”, παρότι δεν με απογοήτευσε, σίγουρα περίμενα περισσότερα.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ

Mother!  /  Get Out!  /  Loveless  /  Dunkirk  /  Detroit  /  The Square  /  It  /  The Killing Of A Sacred Deer  /  Baby Driver  /  Blade Of The Immortal

Αρκετά καλή χρονιά το ’17 και από την λίστα, κάποια είναι σιγουράκια και κάποια είναι απλά το προσωπικό μου γούστο. Φυσικά δεν έχω δει τα πάντα, οπότε κάποιες άλλες ταινίες θα μπορούσαν να αναφέρονται εδώ, αλλά στο Movie It δεν κάνουμε αυτά που κοροϊδεύουμε και γράφουμε μόνο γι αυτά που είδαμε.

Το Mother! είναι με διαφορά η καλύτερη ταινία που είδα την χρονιά αυτή με τον Αρονόφσκι να βγάζει φλόγες. Δεν εγκαταλείπει το μανιπουλάρισμα του θεατή, αλλά εδώ λειτουργεί και μάλιστα σε μία ταινία που κινείται επιτυχημένα σε πάνω από ένα επίπεδο. Το Get Out! με εντυπωσίασε πολύ, αφού κατάφερε να φρεσκάρει το genre του θρίλερ, κάτι που είναι πολύ δύσκολο να γίνει σε αυτό το είδος ταινιών.  Τρίτο το Loveless, του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ που μετά το Leviathan μας δίνει ακόμη ένα δυνατό και στιβαρό δράμα. Το Τετράγωνο είναι μια ανελέητη σάτιρα, σταθερά καλός ο Λάνθιμος, απολαυστικός ο Νόλαν. Η δε Μπίγκελοου συνεχίζει με το Detroit να γυρίζει δυνατές ταινίες. Το Baby Driver ήταν μια ένοχη απόλαυση, ενώ δεν μπόρεσα να μην βάλω τιμής ένεκεν την Λεπίδα του Αθάνατου του Takashi Miike ένα Μάνγκα με Σαμουράι που απόλαυσα όσο δεν πάει!

Από αυτά που έχω διαβάσει και βάσει του γούστου μου, έχω την εντύπωση πως εάν είχα δει το The Florida Project, μάλλον θα ήταν στην λίστα. Αυτά, και του χρόνου!

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

120 BPM  /  Lucky  /  Paterson  /  The Florida Project  /  Dunkirk  /  The Other Side of Hope  /  Manchester by the Sea  /  Nocturnal Animals  /  The Killing of a Sacred Deer  /  Loveless

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, ήρθε πάλι η στιγμή, που πρέπει να επέλθει ένας κινηματογραφικός αναστοχασμός.

Η χρονιά που μας αποχαιρετά λοιπόν, εάν κάτι είχε, αυτό είναι ποσότητα. Οι ταινίες που βγήκαν στις ελληνικές αίθουσες ξεπέρασαν κατα πολύ τις 300 -για να μην μιλήσουμε για τη γενικότερη παραγωγή του χρόνου. Και σε ρωτώ, φίλε θεατή... Πώς να προλάβεις να δεις ό,τι έχει βγει άμα το σινεμά δεν είναι full-time job σου; Ε, η απάντηση απλή: Δεν προλαβαίνεις. Οπότε θα συγχωρήσετε τη γράφουσα, που θα μιλήσει και θα εντάξει στις λίστες της μονάχα ταινίες, που έχει δει, κι όχι βαρύγδουπες δημιουργίες που πρέπει να έχει κανείς στο top 10 του (γιατί την άκουσα κι αυτή την ατάκα κι άρχισα να σκέφτομαι εάν έχει δίκιο ο Σμαραγδής να τη λέει στους κριτικούς -αλλά μετά λογικεύτηκα και το πήρα πίσω αυτό, μερικά δευτερόλεπτα αφ’ ότου το άρθρωσα)

Για να είμεθα ξεκάθαροι, όμως, εξ’ αρχής, η γράφουσα επιλέγει συνειδητά να μην εκφράσει γνώμη για το ελληνικό σινεμά. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά τα τελευταία ελληνικά επιτεύγματα που την έκαναν να αναριγήσει είναι το J.A.C.Ε. και ο Κούτρας. Ε, έτσι σοβαρά ολοκληρωμένη γνώμη δεν εκφράζεις. Βέβαια, ο Λάνθιμος είναι μία ιδιάζουσα περίπτωση (γιατί θα τον δείτε στη λίστα μου, για πολύ συγκεκριμένους λόγους), αλλά δεν εντάσσεται σε αυτό που λέμε ελληνικό σινεμά, πλέον.

Επίσης, πρέπει να δηλωθεί πως το αρονοφσκικό mother! δεν πρόλαβα να το δω, πριν συντάξω αυτό το κείμενο, καθώς έκανα το λάθος να ξεκινήσω το Black Mirror, και όπως είναι φυσικό, δεν μπόρεσα να σταματήσω, παρά μόνο όταν το τελείωσα. Αλλά, έχοντας μία ροπή προς την αντι-τέχνη, ψυχανεμίζομαι πως θα το έβαζα στο top 10. Γιατί η τέχνη πρέπει να σου δημιουργεί μία αντίδραση, είτε καλή είτε κακή. Και οι ταινίες, αλλά και οι σειρές, έχουν επιλεχθεί προσεκτικά, με γνώμονα ακριβώς αυτό, γι’αυτό κι εξάλλου δεν χρειάζεται καμία ιεραρχική ταξινόμηση.

Τέλος, ίσως θα πρέπει να γίνει ειδική μνεία στα Wonder Woman -σε αντιπαραβολή με το αισχρό Justice League-, The Beguiled και Beauty and the Beast, γιατί η γυναικεία φιγούρα είναι έντονα παρούσα και πρωταγωνίστρια, κι όχι ως ένα ανδρ-είκελο, κατασκευασμένο με τα στοιχεία του male gaze. Και κλείνοντας, ίσως, για να τιμήσω την ιδιότητά μου ως millennial, να πρέπει να γίνει και μία μικρή μνεία στα στα Personal Shopper του Ολιβιέ Ασαγιάς και Good Time των Μπεν και Τζον Σάφντι, που -συμβολικά άραγε;- επιβεβαιώνουν πως το πάλαι ποτέ βαμπιρικό δίδυμο Steward-Pattinson, με τον κατάλληλο σκηνοθέτη και τις κατάλληλες επιλογές δουλειάς, ξέρουν να παίζουν...

ΜΑΡΙΑ ΓΚΙΟΥΛΗ

Get Out  /  King Arthur: Legend of the Sword  /     Dunkirk  /  Moonlight  /  Mother!  /  Personal Shopper  /  The Other Side of Hope  /  Baby Driver  /  Atomic Blonde  /  Loveless

Είναι περίεργο πράγμα οι λίστες. Το πώς μπορούν να ψυχογραφήσουν έναν άνθρωπο σε δέκα σημεία. Επίσης, οι λίστες είναι περίεργες γιατί αυτός που τις διαβάζει τις παίρνει πολύ προσωπικά και πολύ σοβαρά, με σχόλια τύπου “ξέχασες να βάλεις το τάδε”. Σε κάθε περίπτωση, είναι το λιγότερο ενδιαφέρουσες.

Και τι δεν είχε το 2017 από σινεμά. Από Κρίστοφερ Νόλαν και Αρονόφσκι μέχρι Γκάι Ρίτσι και Έντγκαρ Ράιτ. Και φυσικά Σόντερμπεργκ, Χάνεκε και Βιλνέβ. Ο παράδεισος των σινεφίλ. Μακάρι να είχα προλάβει να τα δω όλα! Αντ’αυτού είδα κάποιες κάκιστες, βαρετές ή έστω τρομερά απογοητευτικές (Γιατί έτσι ρε Besson;) Παρόλα αυτά, η ετυμηγορία βγήκε κυρίως βάσει ενθουσιασμού και γενικότερης σκέψης  που μου άφησε η κάθε μία από τις παραπάνω.

ΜΥΡΤΩ ΝΙΚΑ

The Florida Project  /  The Killing of a Sacred Deer  /  Baby Driver  /  I’m Not Your Negro  /  Nocturnal Animals  /  Mother!  /  Loving Vincent  /  The Square  /  Wonder Wheel  /  Thor: Ragnarok

Πολλοί είναι οι λόγοι που κάνουν τον κινηματογράφο το καταπληκτικό μέσο που είναι. Η ικανότητα του να συγκινεί, να προβληματίζει, να ψυχαγωγεί, να ταξιδεύει. Η δυνατότητα του που δίνει να “γνωρίσεις” ανθρώπους καθημερινούς, ξεχωριστούς, παράξενους, μοναδικούς. Ο χώρος που αφήνει για υπερβολή, για απλότητα και για την αρμονία που γεννιέται όταν τα δύο συνυπάρχουν. Το πιο μαγικό όμως είναι πως κάθε φορά που προσπαθώ να σκεφτώ τα όσα τον κάνουν τόσο συναρπαστικό ανακαλύπτω λόγους που ποτέ πριν δεν είχα αναλογιστεί.

Έτσι αναλογιζόμενη το κινηματογραφικό 2017 οι λίστες που σχηματίζονται στο μυαλό μου δεν είναι αυτές με τις καλύτερες ή τις χειρότερες ταινίες που βρήκα αξιομνημόνευτες για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Υπήρξαν ταινίες οι οποίες απογοήτευσαν, όχι απαραίτητα επειδή δεν ήταν καλές, αν και υπήρξαν και τέτοιες, κυρίως όμως επειδή οι προσδοκίες μου για αυτές ήταν πολύ μεγαλύτερες. Υπήρξαν όμως και ταινίες που με συγκίνησαν βαθιά, η κάθε μια με τον τρόπο της και όλες για διαφορετικούς λόγους. Σε κάποιες με συνεπήρε η ομορφιά τους, άλλες με αιχμαλώτισαν με την πλοκή τους, μερικές με εντυπωσίασαν ακαδημαϊκά και τεχνικά, ορισμένες εξίταραν την σκέψη μου ενώ άλλες απλώς με άγγιξαν. Με τα κριτήρια αυτά λοιπόν δημιουργήθηκαν οι φετινές λίστες!

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
1 ημέρα

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos