Σύνοψη: Το ντοκιμαντέρ περιγράφει τη ζωή στην Κούβα από τη δεκαετία του 1970 μέχρι και το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο στα τέλη του 2016, μέσα από τις συνεντεύξεις τριών οικογενειών.

Άποψη: Το Cuba and the Cameraman επιχειρεί να εξετάσει τις πολιτικές της κυβέρνησης Κάστρο μέσα από τις επιπτώσεις που είχαν αυτές στους πολίτες της Κούβας. Ο Jon Alpert, που υπογράφει την σκηνοθεσία της ταινίας, επισκέπτεται για πρώτη φορά το νησί το 1972 και με την κάμερα του καταγράφει την ζωή των ανθρώπων, εστιάζοντας την προσοχή του σε τρείς οικογένειες. Μέσα στις επόμενες 5 δεκαετίες, σε κάθε του επίσκεψη στο νησί, συνομιλεί μαζί τους και προσπαθεί να αποθανατίσει, σαν σε polaroid, αποσπάσματα της καθημερινότητας τους, συνδέοντας τα με τα πολιτικά γεγονότα της χώρας εκείνη την εποχή. Παράλληλα, επιδιώκει να σκιαγραφήσει το πορτραίτο του ηγέτη της επανάστασης μέσα από συνεντεύξεις που είχε την ευκαιρία να πάρει από τον Φιντέλ Κάστρο.

Το ντοκιμαντέρ του Alpert είναι ανθρωποκεντρικό, δεν έχει ως στόχο του τη καταγραφή ιστορικών γεγονότων, τον πολιτικό σχολιασμό των όσων συνέβησαν στο νησί ή την δημοσιογραφική κάλυψη της Κουβανέζικης κοινωνίας. Αντίθετα, εστιάζει με τε τρόπο τρυφερό στις ζωές τριών οικογενειών και στο πως αυτές βίωσαν τα πολιτικά δρώμενα. Από τον ενθουσιασμό για την επανάσταση στις αρχές του 70’ μέχρι τις δυσκολίες που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν έπειτα από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, ο Alpert καταφέρνει να αποτυπώσει την ιδιοσυγκρασία αυτών των ανθρώπων. Με τόνο φιλικό τους προσεγγίζει στις συνεντεύξεις του, ρωτώντας για τη ζωή τους, τις επιθυμίες τους και τους φόνους τους, επιτρέποντας στον θεατή να τους γνωρίσει. Ακόμα και στις συνεντεύξεις του με τον Κάστρο, ο Alpert διατηρεί τόνο φιλικό και οικείο, επικεντρώνοντας περισσότερο στον Φιντέλ σαν άνθρωπο παρά σαν ηγέτη.

Αν και το υλικό του ντοκιμαντέρ έχει αρχειακή μορφή, με καταγραφές που μοιάζουν περισσότερο σαν ημερολογιακές καταχωρήσεις του Alpert, η ταινία δεν χάνει στιγμή τη συνοχή της και καταφέρνει να διατηρήσει αμείωτη την προσοχή του θεατή. Ο ρυθμός της είναι σχετικά αργός, ωστόσο το ενδιαφέρον του κοινού για τις ζωές των ανθρώπων αυτών το κρατά προσηλωμένο και αυτό οφείλεται στη μαεστρία με την οποία τους συστήνει ο Alpert. Το γεγονός πως σχεδόν καμία από τις συνεντεύξεις δεν είναι στυλιζαρισμένη και η κάμερα που είναι διαρκώς στο χέρι δίνουν στο ντοκιμαντέρ ένα νατουραλιστικό ύφος, κάνοντας δύσκολο στον θεατή να αμφισβητήσει την αυθεντικότητα του. Έτσι, όταν οι άνθρωποι κοιτούν μέσα στην κάμερα και μιλούν για τις ελπίδες και τους φόβους τους, μοιάζει σαν μια ενδόμυχη εξομολόγηση, κερδίζοντας την συμπάθεια του θεατή και κεντρίζοντας του την περιέργεια να μάθει και άλλα. 

Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα όμως του Cuba and the Cameraman είναι ότι εστιάζει στον άνθρωπο, δεν επιχειρεί ούτε να επικροτήσει αλλά και ούτε να καταδικάσει το καθεστώς, μονάχα παραθέτει μαρτυρίες ανθρώπων, σαν χρονογράφημα, για την ζωή τους στην Κούβα τα τελευταία 50 χρόνια.

Mυρτώ Νίκα

Πρώτη δημοσίευση: 26 Δεκ. 2017, 15:10
Ενημέρωση: 14 Μαρτίου 2018, 16:17
Τίτλος:
Cuba and the Cameraman (Cuba and the Cameraman)
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
113
Εταιρία διανομής: 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
1 ημέρα

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos