Δεν είμαι η Μαντάμ Μποβαρύ

Σύνοψη: Η ταινία ακολουθεί την Λι που προσπαθεί να ξεσκεπάσει την εξαπάτηση που υπέστη από τον σύζυγό της ύστερα από ένα υποτιθέμενο λευκό διαζύγιο που πήραν με σκοπό να ξεγελάσουν το κινέζικο κράτος και να αποκτήσουν ένα διαμέρισμα. Με σκοπό να μη το βάλει κάτω και να αποκαταστήσει την τιμή της, η Λι ξεκινάει μια οδύσσεια και τα βάζει με το σύστημα δικαιοσύνης αλλά και όποιον σταθεί εμπόδιο μπροστά της.

Άποψη: Ο αποδέκτης του βραβείου για την Καλύτερη Ταινία στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν το 2016 είναι μια ιδιόμορφη καυστική κωμωδία για τον επίμονο αγώνα μιας γυναίκας ενάντια στο κράτος δικαίου και στα στελέχη του τα οποία αδυνατούν ή κομπιάζουν να ασχοληθούν με την περίπτωση της κατάφωρης αδικίας που βιώνει. Η αποκατάσταση ηθικής βλάβης είναι ουσιαστικά το κύριο μέλημα της Λι αφού όπως μας εξηγεί και η ταινία ο λαϊκός μύθος θέλει τις γυναίκες-αράχνες να αποκαλούνται «Παν Τζιλιάν», γνωστές στον δυτικό κόσμο ως «Μαντάμ Μποβαρύ» εξ ου και ο τίτλος. Ένα κοινωνικό σχόλιο μεγάλων διαστάσεων που παρακολουθούμε σαν να κοιτάμε μέσα από μία κλειδαρότρυπα, σχεδόν σαν να μη μας αφορά επικεντρωμένο στην πρωταγωνίστρια και στο σαθρό σύστημα.

Αυτουργός όλων των παραπάνω ο σκηνοθέτης Φενγκ Ζιαογκάνγκ ο οποίος θέλοντας να αποδώσει την ιστορία εξ ολοκλήρου με κινέζικο τρόπο εμπνεύστηκε από την παραδοσιακή κινέζικη ζωγραφική και χρησιμοποίησε το κυκλικό κάδρο για να χωρέσει όλο τον μικρόκοσμο της Λι, ανοίγοντας το σε τετράγωνο μόνο όταν η ίδια βρισκόταν στο Πεκίνο και ο χώρος, όπως και οι επιλογές της, έπαιρναν άλλες διαστάσεις. Η πρωτότυπη κινηματογράφηση συνεχίζεται με τοπία θαμπών χρωμάτων ξεχωριστής ομορφιάς και ολοκληρώνεται με δυναμική μουσική επένδυση, άρτια αντίθετη με τον γενικό ρυθμό όλου του φιλμ.

Και παρότι κατανοούμε την ακούραστη και φιλότιμη μάχη της Λι για την ανάκτηση της τιμής της, η ταινία διαρκεί περισσότερο απ’όσο θα ήταν θεμιτό βάζοντας ακόμα και τους θεατές στην δύσκολη θέση δυσφορίας με την οποία αντιμετωπίζουν τα μεγάλα κλιμάκια, την πρωταγωνίστρια.

Από την άλλη, όλη η γραφειοκρατία και ο κοινωνικός εξευτελισμός της χώρας, σε βάρος του γυναικείου πληθυσμού, απαιτεί ένα πλαίσιο χρονικά ικανό για να καταδείξει την μεροληψία και τις ανισότητες που επικρατούν και είναι σε θέση να προκαλέσουν ανείπωτη καταστροφή στην ζωή του αδύνατου φύλου.

Ωστόσο, η Λι παραμένει αλύγιστη μπροστά σε κακουχίες και δράματα χαρίζοντας κωμικοτραγικές καταστάσεις, διττής φύσης με αποφάσεις ζωής που μοιάζουν μάλλον υπερβολικές και τελεσίδικες μένοντας απόλυτα προσηλωμένη στον (ακατόρθωτο) σκοπό της. Ο χαρακτηρισμός «μαθήματα ζωής» θα ήταν σίγουρα μεγαλόπνοος μπορεί παρόλα αυτά να αποτελέσει αφορμή για να ξεπηδήσουν ένστικτα που έμεναν κρυμμένα.

Mαρία Γκιούλη