H υπέροχη συμμετρία του Lost in Translation

To 2018 θα συμπληρωθεί μια 15ετία από την πρώτη φορά που είδαμε στην οθόνη το ταιριαστά αταίριαστο δίδυμο του Μπιλ Μάρεϊ και της Σκάρλετ Γιοχάνσον. Το «Lost in Translation», η ταινία-σπουδή της Σοφία Κόπολα στη μοναξιά και την ανάγκη για επικοινωνία και συναισθηματικό δέσιμο, μας μάγεψε και τρύπωσε για τα καλά σε αναρίθμητες, προσωπικές λίστες με αγαπημένες ταινίες.

Η απομόνωση και η ανθρώπινη επαφή δεν είναι απλά θέματα που συζητάνε μεταξύ τους οι δύο πρωταγωνιστές, αλλά επικοινωνούνται στον θεατή και από τον τρόπο που  επέλεξε συνειδητά η Κόπολα να καδράρει τους δυο ήρωές της.

Στο video essay “Crossing the Frame: Lost in Translation” του Fabian Broeker, μια λευκή γραμμή χωρίζει τον καθένα τους στη δική του πλευρά του πλάνου, όπου τους παρακολουθούμε πολλές φορές να βιώνουνε παρόμοιες καταστάσεις ή να βρίσκονται σε παρεμφερή ψυχολογική κατάσταση. Παρά τις εμφανείς διαφορές τους, ο Μπομπ του Μάρεϊ και η Σάρλοτ της Γιοχάνσον μοιράζονται τα ίδια συναισθήματα. Έτσι, είναι σχεδόν λυτρωτικό όταν τους παρακολουθούμε να περνάνε αυτή τη νοητή γραμμή και να έρχονται πιο κοντά, όπως στη σκηνή που η Γιοχάνσον γέρνει απαλά το κεφάλι της στον ώμο του Μάρεϊ.

Οι ιδέες που εξερευνά το βραβευμένο με Όσκαρ σενάριο της Κόπολα, οι οποίες μπορούν να συνοψιστούν στο ότι η γλώσσα πολλές φορές δεν είναι αρκετή για να επικοινωνήσουμε ακριβώς αυτό που αισθανόμαστε, συμπληρώνονται τόσο αρμονικά από αυτά τα συμμετρικά πλάνα, δίνοντάς μας μια ταινία τόσο αισθητικά πιστή στη θεματολογία της, που δεν είναι να απορεί κανείς πώς τόσοι και τόσοι θεατές ένιωσαν και θα συνεχίσουν να αισθάνονται ότι βρίσκουν τον εαυτό τους κάθε φορά που  παρακολουθούν μια ταινία που λέγεται… «Χαμένοι στη Μετάφραση»,