Gerald's Game

Σύνοψη: Ο Τζέραλντ και η Τζέσι αποφασίζουν να περάσουν ένα σαββατοκύριακο στο απομακρυσμένο εξοχικό τους για να ξαναζωντανέψουν το πάθος στον γάμο τους και να δοκιμάσουν λίγο kinky sex για να ανάψουν τα αίματα. Δυστυχώς όμως o Tζεραλντ παθαίνει καρδιακή προσβολή και η Τζέσι βρίσκεται ολομόναχη στο σπίτι δεμένη με χειροπέδες στο κρεβάτι, χωρίς κανέναν να μπορεί να τη σώσει.

Άποψη: Απλή η σεναριακή ιδέα, αλλά προσφέρει πάτημα για ένα ξεχωριστό θρίλερ αγωνίας από τα συνηθισμένα και λογικό είναι να αναμένουμε κάτι τέτοιο, δεδομένου ότι πρόκειται για ΑΛΛΟ ένα διήγημα του Στίβεν Κινγκ που μεταφέρεται στο σινεμά (έστω, στην οθόνη του Netflix).

Το «Gerald’s Game» βασίζεται λοιπόν εξ’ολοκλήρου στον χαρακτήρα που υποδύεται η (πολύ πειστική στον ρόλο της) Κάρλα Γκουτζίνο, με αναδρομές στο παρελθόν της σχέσης τους, μνήμες από την παιδική ηλικία που την στοιχειώνουν και μια σταδιακή ροή προς την τρέλα, μην γνωρίζοντας από ένα σημείο και έπειται αν όλα αυτά συμβαίνουν ή άνήκουν στην φαντασία της.

Παρά το γεγονός ότι το σκηνικό είναι στημένο ουσιαστικά σε ένα δωμάτιο, ο σκηνοθέτης Μάικ Φλάναγκαν (που τον γνωρίσαμε από τα υποβλητικά Absentia & Oculus, αλλά στην συνέχεια έγινε περισσότερο «ευρείας κατανάλωσης» με τα Ηush, Before I Wake, Ouija 2) καταφέρνει αρκετά με τα λίγα και κυρίως να μην κουράσει, ειδικά στα δύο τρίτα του φιλμ. Με έξυπνη τεχνική στα πλάνα και τα καδραρίσματά του, ιδιαίτερη χρήση του ήχου και επιμονή στον τρόμο του υποσυνείδητου και στα παιχνίδια που παίζει το μυαλό μετά από εξάντληση, χτίζει μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα αγωνίας χωρίς jump scares.  

Όταν αποφασίζει να τα χρησιμοποιήσει (έστω, ελάχιστα) με το σχεδόν αστείο κυρίως οπτικά εύρημα της προσωποποίησης του φόβου και της προσπάθειας να εξηγήσει ορισμένες καταστάσεις, όλο αυτό αποδυναμώνει το φιλμ συγκριτικά και άθελά του σε χαλαρώνει από την ένταση που βίωνες ειδικά την πρώτη ώρα. Και για το τέλος, ούτε συζήτηση, οι συμβολισμοί πάνε περίπατο, όλα καλά, κομεντί (άντε, ντραμεντί για να είμαι περισσότερο δίκαιος).