"Mindhunter", season 1: Psycho Killer, qu'est-ce que c'est

Στόρι: Το 1979, δύο πράκτορες του FBI συστήνουν μια νέα ομάδα με σκοπό τη διερεύνηση των προθέσεων και σκέψεων ορισμένων διάσημων δολοφόνων, μιλώντας μαζί τους.
► (Μικρο-spoilers παρακάτω, δείτε πρώτα τη σειρά)

«Για να πιάσεις ένα τέρας, πρέπει να σκέφτεσαι σαν αυτό». Εκατοντάδες σειρές και ταινίες στηρίχθηκαν σε αυτό για να καταφέρει ο πρωταγωνστής ντετέκτιβ να μπει στο μυαλό ενός serial killer. Ελάχιστες όμως τολμούν να πάρουν έναν άλλο δρόμο. Το "Mindhunter" επέλεξε ακριβώς αυτό και ο Ντέιβιντ Φίντσερ είναι ο μοναδικός που μπορούσε να το καταφέρει. Ο Αμερικανός δημιουργός αφήνει το σημάδι του σε μια σειρά η οποία όσα διηγείται είναι μεν γνωστά, αλλά η εκτέλεση διαφορετική.
Στο κέντρο είναι ο διάλογος και όχι οι δολοφονίες (δεν βλέπουμε ούτε μία...). Τα τέρατα είναι ήδη φυλακή, αλλά τα όσα θα εξομολογηθούν είναι το ίδιο αποτρόπαια, ίσως και παραπάνω, από τη θέασή τους.
Το "Mindhunter" δεν θέλει να δώσει έμφαση στο δέος που αισθανόμαστε μπροστά σε serial killers γιατί τους θαυμάζουμε. Ή πως το κλισέ πως η απόσταση που χωρίζει τον κυνηγό και τον κυνηγημένου, είναι πολύ λεπτή. Επιδιώκει να γυρίσει πίσω στην πηγή και στο τρόμο του καθενός απέναντί τους. Οτι δεν κατανοούμε, το φοβόμαστε. Πόσο μάλλον δολοφόνους όπως αυτοί.
Πόσο συχνά κάτι τόσο ακραίο, όπως οι serial killers (υπάρχει η στιγμή που "εφευρέθηκε" ο όρος), αποτυπώνονται τόσο όμορφα στο μάτι μας; Συχνά θα απαντήσετε (πχ στο "Hannibal") αλλά τη ματιά του Φίντσερ, δεν την έχει κανείς. Σκοτεινό στην καρδιά του αλλά με μικρές στιγμές κυνικού χιούμορ (τσέκαρε τη στιγμή που ακούγετε το "Psyco Killer" των Talking Heads), διαθέτει έναν σταθερό ρυθμό που κάνει τα 10 επεισόδια να φεύγουν για πλάκα, σαν να βλέπεις μια μεγάλη ταινία. Ήδη ανακοινώθηκε ο 2ος κύκλος... Εξαιρετικό και το εύρημα της ύπαρξης ενός παράλληλου δολοφόνου με μόλις μισό λεπτό αφιερωμένο σε αυτόν, στην αρχή κάθε επεισοδίου...

Ο Φίντσερ πατάει στο "Zodiac", θυμάται το "Se7en" (οι τίτλοι αρχής), την εμμονή κατασκευής κάθε σκηνής, η λεπτομέρεια σε κάθε πλάνο παίζει ρόλο, η αναπαράσταση των late 70s, piece of cake για αυτόν.
Ο Βρετανός δημιουργός Joe Penhall, με θεατρικό παρελθόν, έβαλε τις βάσεις αλλά ο Φίντσερ τη σφραγίδα. Σκηνοθετεί τα δύο πρώτα και τα δύο τελευταία επεισόδια. Ενδιάμεσα, από δύο σηνοθετούν ο Asif Kapadia, της φήμης των "Αmy" και "Senna", ο Tobias Lindholm ("Πειρατεία στο ωκεανό", έγραψε το "Το κυνήγι" του Βίντερμπεργκ) και ο Andrew Douglas του "The Amityville Horror".
Ο πρωταγωνιστής Jonathan Groff  ("Glee") είναι έκπληξη. Με clean-cut παρουσιαστικό, άνετα θα τον χαρακτήριζες... ύποπτο όχι για την όψη, αλλά για την μόνιμη ηρεμία στο βλέμμα,  στα όρια απάθειας ή την σταθερά εκφορά της φωνής, σε οτιδήποτε συζητά. Από την άλλη, ο συνεργάτης του, Holt McCallany (φάτσα που θυμόμαστε από το "Fight Club") είναι ανθρώπινος, αντιπροσωπεύει τη κοινή λογική. Το ίδιο καλή και η τρίτη της παρέας, η Anna Torv, σε έναν ρόλο γραμμένο -και- για μια γυναίκα σήμερα. H σειρά ενδιαφέρεται για όλους, προλαβαίνει απλά και κατανοητά να μας δείξει τι ζωή τους, η οποία -θέλοντας και μη- είναι άμεσα συνδεδεμένη με την επίπονη δουλειά τους.
Ειδική μνεία στον «τεράστιο» Cameron Britton που υποδύεται τον Ed Kemper, το δολοφόνο-κλειδί. Δείτε την παρακάτω σκηνή για να πειστείτε...